Ο καθένας μας γράφει τη δική του ιστορία σε τούτη τη ζωή, ακόμα κι οι δρόμοι, γι αυτό έχουν  οδούς και διευθύνσεις, για να θυμόμαστε. Ακόμα και τα έργα των ανθρώπων αποτελούν ίχνη της ιστορίας και σημαίνουν τις εποχές αλλά και τον πολιτισμό της κάθε εποχής. Πολύ περισσότερο ιστορία γράφουν τα καταστήματα μιας  πόλης, που σηματοδοτούν την κοινωνία και την εποχή, τις οικονομικές προσπάθειες μιας πόλης κι ενός χωριού, την συνεισφορά και την προσφορά στην τοπική κοινωνία. Όμως όλα έχουν τον κύκλο τους, όπως κι ο άνθρωπος βέβαια.

Αυτά ήρθαν στο νου μου όταν είδα στην οδό Σ.Τσακμάνη στο κατάστημα  «Δια χειρός Καμάρη», μια πινακίδα που έγραφε «Κλείνουμε»! Στάθηκα και ξανακοίταξα την πινακίδα. Ναι… ήταν αποφασιστικά γραμμένη αφού μιλούσε και για τις τελευταίες προσφορές! Και τι δεν πέρασε από το μυαλό μου εκείνη την ώρα! Η γωνία αυτή έγραφε λοιπόν τον δικό της κύκλο, ο οποίος έκλεινε τώρα, αλλά άφηνε πίσω της μια ιστορία. Το γωνιακό αυτό μαγαζάκι, ήταν πάντα στην δράση από πολλά-πολλά χρόνια, προκατοχικά ακόμα, αφού ο τωρινός ένοικος ήταν η τρίτη γενιά που διατηρούσε τον χώρο. Οι πρώτοι δύο μαγαζάτορες ήταν ο κυρ-Γιάννης και μετά ο κυρ-Απόστολος Καμάρης, γνωστοί εστιάτορες με εξειδίκευση σε πολλά φαγητά αλλά κυρίως στον πατσά!!! Το μαγαζάκι μικρό μεν, αλλά με μεγάλη πελατεία και ιστορία, αφού τότε ο πατσάς είχε πολλούς και καλούς φίλους στην πόλη μας. Εδώ απολάμβαναν τον πατσά τους οι περαστικοί, αλλά και οι επισκέπτες της πόλης κάθε Τρίτη που είχε παζάρι και πλημμύριζε ο Λαγκαδάς με κόσμο. Εδώ τα φανταράκια της πόλης, που ήταν τότε αρκετά λόγω των δύο στρατοπέδων, έβρισκαν καταφύγιο για να γεμίσουν το στομάχι τους, και να ρίξουν τις ζεμπεκιές τους με τραγούδια του Γιώργου Κυράνου, αλλά από εδώ περνούσαν και οι μαθητές που έρχονταν στο γυμνάσιο του Λαγκαδά και απολάμβαναν τις νοστιμιές του κυρ-Απόστολου, που θύμιζαν τις σπιτικιές νοστιμιές της μαμάς τους. Εδώ και οι λουόμενοι των Λουτρών μας. Με δυο δραχμές χόρταινες με φασολάδα και με τρεις έπινες και κρασί!!! Το μαγαζί ήταν σε κεντρικό σημείο γιατί θα λέγαμε πως η γειτονιά αυτή ήταν το εμπορικό κέντρο του Λαγκαδά, αφού απέναντι ακριβώς ήταν  το χονδρεμπορικό του Μπίλλη, που αργότερα έγινε το πρώτο κέντρο  «Καλύβια», που εφοδίαζε όλη την αγορά της επαρχίας, ενώ απέναντι ήταν το επίσης εμπορικό του Νταλόγκου-Βασιλείου, που «εντός πωλούνταν πάσης φύσεως υλικά»!!! Παραδίπλα τα καταστήματα θερμαστρών, απέναντι το μπακάλικο του Νάκου, το σαγματοποιείο του Μιχαήλ και του Νάκου, το εμπορικό του Καραποστολάκη, τα καροποιεία  Παλαμούτη και Πελίτη, το εμπορικό του Λαλά και άλλα.

Όμως, όπως και τώρα, έγραψαν κι αυτά κάποτε την ιστορία τους και έκλεισαν τον κύκλο τους, καθώς άλλαξαν οι συνθήκες της ζωής. Πριν από 30 περίπου χρόνια το κατάστημα άλλαξε χρήση και μετατράπηκε σε μια όμορφη γωνιά τέχνης, κατ’ αρχήν ως κορνιζάδικο και κατόπιν ως χώρος έργων ζωγραφικής και κοσμημάτων. Ο Γιάννης κι Μαρία Καμάρη, άνθρωποι δημιουργικοί και φιλότεχνοι, ζυμωμένοι με τα πολιτιστικά του τόπου μας, αποφάσισαν να βγάλουν την ψυχούλα τους σ’ αυτό τον χώρο και να εκθέτουν τις δημιουργίες τους σε έργα ζωγραφικής και αγιογραφίας, αλλά και κοσμημάτων αφού η Μαρία διακρίθηκε στην κατασκευή χειροποίητων  κοσμημάτων με θαυμαστά αποτελέσματα.

Η κοινωνικότητα των δύο ανθρώπων του καταστήματος και η αγάπη τους για το καλό, έκαναν τον χώρο αυτό χώρο φιλότεχνων και σταθμό αναψυχής και γέλιου, καθώς ο Γιάννης είχε το χάρισμα να σου ρυθμίζει την πίεση και την διάθεση με 2-3 ανέκδοτα και μάλιστα τα πιο φρέσκα της αγοράς.

Όμως κάπου εδώ κλείνει και ο τρίτος κύκλος του καταστήματος αυτού, που από καλλιτεχνίες της κουζίνας μετατράπηκε σε καλλιτεχνίες έργων τέχνης και έτσι κατάφερε να χορτάσει στην ιστορία του και στομάχια αλλά και μάτια, που επιθυμούσαν το ωραίο!

Τους ευχαριστούμε γιατί γέμισαν τα μάτια μας με τέχνη και ομορφιά!

Ευχόμαστε στον Γιάννη και τη Μαρία Καμάρη να είναι γεροί και χαρούμενοι πάντα και βέβαια ως καλλιτέχνες και δημιουργοί να μη σταματήσουν να δημιουργούν και να παράγουν πολιτισμό και τέχνη!

Τρύφων Τσομπάνης