Ναι! Για μας μιλάω! Τους 25-30αρηδες. Τι κρίμα! Τι ζωή! Να θες να δώσεις και να μην μπορείς.

Φράσεις τέτοιες που ακούγονται μεταξύ λογικών ανθρώπων αυτής της ηλικίας, κατακλύζουν συνέχεια τις ζωές μας. Και μετά πλανάται ένα γιατί! Γιατί δε μ' αφήνετε να βάλω κι εγώ τη ζωή μου σε μια σειρά; Να προσφέρω στον τόπο, στους διπλανούς μου, σε ό,τι μπορώ να κάνω με ευχαρίστηση; Γιατί;

Γιατί να πάει χαμένη μια γενιά η οποία με τα μέσα που διαθέτει στη σύγχρονη αυτή κοινωνία, μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο; Είναι αποδεδειγμένο ότι μπορεί! Και τελικά αναλώνεται σε ψευτομεροκάματα, σε δουλειές που δεν τις αρμόζουν, σε μισθούς ανύπαρκτους, ενώ κάλλιστα θα μπορούσε, επειδή σπούδασε και σπουδάζει, για να έχει τα εχέγγυα ν’ αλλάξει τον κόσμο, να κάνει το καλύτερο δυνατό!

Κακά τα ψέματα! Η τωρινή κατάσταση δεν προβλέπει κάτι καλύτερο. Δεν προβλέπει τη λέξη «δουλειά». Κανείς δεν το θέλει αυτό για μας! Κανείς δε θέλει να κυκλοφορούν έξω άνθρωποι άβουλοι, ευθυνόφοβοι, άνεργοι! Πόσο μάλλον εμείς!

Κι εδώ επεμβαίνει ένα άλλο κομμάτι πλέον. Η υγεία! Ποια υγεία να υπάρξει; ποια προστασία της υγείας; Υγεία, για όσους γνωρίζουν, δεν είναι μόνο η σωματική. Σωματική υγεία, ψυχική υγεία, πνευματική υγεία. Ο συνδυασμός όλων αυτών φέρνει την υγεία. Και που να τη βρεις! Έχεις σωματική υγεία! Δόξα τω Θεώ να λες. Πως θα έρθει η σωματική υγεία αν πρώτα δεν εκπαιδευτεί η ψυχή και το πνεύμα; Η ψυχική υγεία εκκρίνει ορμόνες θετικές για τον άνθρωπο, η πνευματική καλλιεργεί την ψυχή, και όλα μαζί φέρνουν τη σωματική και κατ’ επέκταση το όλον!

Πως λοιπόν θα έρθουν αυτά τα αποτελέσματα σε μια παραγωγική γενιά, αν πρώτα δεν έχει την ανάλογη στήριξη ώστε να δημιουργήσει, να εκπαιδευτεί και να εκπαιδεύσει; Πως θα κάνει καλύτερο τον κόσμο αν δεν του δώσει υγεία ώστε να πιάσει την πέτρα και να τη μετατρέψει σε κέρδος;

Ας μη γελιόμαστε θα πει κάποιος! Δε θ’ αλλάξει ποτέ. Κι όμως! Πρέπει ν’ αλλάξει! Αισιοδοξία χρειάζεται! Πάθος! Πυγμή! Γροθιά στα καρφιά! Όχι κατήφεια. Όχι αρνητισμός. Αλλά και όχι δουλεία προμελετημένη από τους άνωθεν του κράτους αυτού!

Εγώ ξέρω πως οι μόνοι που χαίρονται αν όλα πάνε καλά στις ζωές μας, είναι οι γονείς όπου μας έφεραν σ’ αυτόν τον κόσμο, ενώ θα έπρεπε κανονικά να χαίρεται όλο το κράτος επειδή γεννιούνται απόγονοι αυτού του Έθνους και αν έχουν τα κατάλληλα εφόδια, θα οδηγήσουν ένα κράτος στο να μεγαλουργήσει.  Κι όμως μόνο οι γονείς τελικά χαίρονται. Αυτοί γέννησαν την ελπίδα γι' αυτόν τον τόπο και την ελπίδα αυτήν τη βλέπουν μέσα από εμάς, τη νέα γενιά που θα είναι το μέλλον αυτής της κοινωνίας. Αφήστε μας να κάνουμε ελπιδοφόρο αυτόν τον τόπο και τη γενιά των γονιών μας χαρούμενη λόγω  των δυνατοτήτων και των επιτευγμάτων μας. Αφήστε μας να ευωδιάσουμε τον τόπο με δουλειά, με πράξεις, με αυταπάρνηση, με χαμόγελο και αισιοδοξία!

Είναι απορίας άξιο, το πως μερικοί καταφέρνουν να επιβιώνουν στα βρώμικα νερά, αντί ν‘ αφήσουν την Ιστορία να τους βάλει στο ράφι με τους Ευεργέτες του Έθνους λόγω των καλών πράξεων και έργων τους.

Κρίμα πραγματικά! Ας ελπίσουμε στο τέλος, να γίνει πάλι το Θέλημα του Θεού, να μας εξυψώσει και να μας τοποθετήσει εκεί που μας αξίζει. Να γίνει  νέα γενιά, ο θεμέλιος λίθος των καλών καταστάσεων γι αυτόν τον τόπο! Το αξίζει ο τόπος! Το αξίζουμε εμείς, η χαμένη γενιά που μόνο κέρδος μπορεί να φέρει. Τι οξύμωρο! Μια χαμένη γενιά να φέρνει κέρδος!

Κι όμως γίνεται!   

Αστέριος Σταμπουλής

Καθ. Φυσικής Αγωγής