10-08-2011
ΒΑΓΓΕΛΙΩ ΚΑΜΑΡΗ: Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΥΦΑΝΤΡΑ ΤΗΣ ΟΣΣΑΣ
Επιμένει να συνεχίζει την τέχνη του αργαλειού σε πείσμα των καιρών
Μπορεί να πλησιάζει τα ογδόντα, όμως αυτό καθόλου δεν την πτοεί να υφαίνει καθημερινά στον αργαλειό της. «Ισα ισα, είναι κι ένα είδος γυμναστικής πέρα από τη χαρά της δημιουργίας» θα μας πει η κυρά Βαγγελιώ Καμάρη από την Οσσα.
Μας υποδέχεται καθισμένη στον αργαλειό της και δίπλα της έχει απλωμένα τα δεκάδες υφαντά που έχει υφάνει με τον αργαλειό της. Όλα τακτοποιημένα, καθαρά, μοσχοβολάνε φρεσκάδα και σπιτική φροντίδα. Μας τα ανοίγει ένα - ένα, μας δείχνει τα σχέδια και τα μοτίβα, μας αναλύει τη διαφορά στα νήματα και στην πλέξη και στη συνέχεια τα τακτοποιεί πάλι με την ίδια τάξη και σειρά.
«Δουλεύω τον αργαλειό από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου, γιατί η μάνα μου είχε καεί και δεν μπορούσε να μου κάνει την προίκα. Κάηκε από τον ασβέστη. Μόνο τρεις μήνες πήγα σχολείο και μετά, έπρεπε ας πούμε, να μάθω τις δουλειές του σπιτιού. Είχα μια γριούλα, είχε βάλει έναν αργαλειό χοντρό, κάτι μαλλιώτες κάπες κάνανε και μ’ έβαζε εκεί πρώτα πρώτα η γιαγιά, να μάθω τα πόδια. Από κει ξεκίνησα σιγά σιγά μόνη μου. Μόνη μου όταν αδειάζω και τις κλωστές, μόνη μου τα περνάω χωρίς δεύτερο άτομο».
Τον δικό της αργαλειό τον πήρε παντρεμένη. «Έφευγε μια γυναίκα για τη Θεσσαλονίκη και ήρθε και μου λέει «εγώ θα φύγω εσύ είσαι μερακλού, πάρτο τόσο». Εγω έκανα κι άλλες δουλειές, το λέω στον άντρα μου, άρχισε να με μαλώνει. Του λέω θα τον πάρω κι εσύ ότι θέλεις πες. Το αγόρασα 300 δραχμές, το 1962».
Τα χρυσά χέρια της εδώ και δεκαετίες υφαίνουν κουβέρτες, κιλίμια, ριχτάρια και διάφορα χειροποίητα υφαντά, γι’ αυτό και τον αργαλειό της φροντίζει να τον έχει σε περίοπτη θέση, στο καθιστικό του σπιτιού της.
Μια άξια συνεχίστρια της υφαντικής τέχνης που τείνει να εξαλειφθεί.
ALBUM
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ
.jpg)
