Του Τρύφωνα Τσομπάνη

Απελπισία σε κυριεύει, πραγματικά, παρακολουθώντας την επικαιρότητα και δη την προεκλογική. Λες και δεν υπήρξαν μηνύματα την 6η Μαΐου, λες και δεν κατοικούν στην χώρα μας οι  «βουλόμενοι άρχειν», αυτοί που «οραματίζονται» να μας σώσουν και να ξαναφέρουν τη χώρα στον ίσιο δρόμο. Αυτούς ποιος θα τους επαναφέρει, αλήθεια, στην πραγματικότητα; Αγνοούν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν πως για το χάλι της χώρας ευθύνονται όλοι τους και όσοι κυβέρνησαν στραβά και όσοι δεν άσκησαν το δικαίωμα της κριτικής στάσης και της σωστής αντιπολίτευσης; Γιατί, αν κάποιοι νομίζουν ότι αντιπολίτευση είναι να κατεβάζω τον κόσμο στο Σύνταγμα και να κλείνω την κυκλοφορία εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, τότε μάλλον για άλλου είδους δημοκρατία μιλάμε. Πού ήταν όλοι αυτοί οι φερέλπιδες πολιτικοί να ξεμπροστιάσουν και να ξεγυμνώσουν τους άρπαγες και επίορκους συναδέλφους τους; Γιατί όσα κουβεντιάζονταν στα διαπαραταξιακά πηγαδάκια της βουλής δεν έφταναν στα αυτιά ενός εισαγγελέα; Ευθύνη δεν έχει μόνο ο παρανομών υπουργός, αλλά και αυτός που ξέρει την παρανομία και δεν την καταγγέλλει, γινόμενος έτσι συνυπεύθυνος.

Απολαύσαμε σκηνές απείρου  κάλλους στην τηλεόραση, όπου τ. βουλευτής (2 ημερών), άνδρας παρακαλώ, επιτίθεται σε γυναίκες βουλευτίνες και διαφεύγει τη σύλληψη κρυπτόμενος, κι αυτός θέλει να γίνει Πατέρας του έθνους… ’λλος αρχηγός, μπαινοβγαίνει στο Αγιον Όρος με το ιδιωτικό του σκάφος, λες και πάει στις Κυκλάδες, χωρίς να ζητήσει άδεια από τις αρμόδιες αρχές και το λιμεναρχείο, χωρίς να υποστεί  τον τελωνειακό έλεγχο, όπως όλοι οι Έλληνες, καταπατώντας το Ελληνικό δίκαιο, το οποίο υποτίθεται πρέπει πρώτος να σεβαστεί, καθότι ορκίστηκε να «φυλλάττει το σύνταγμα και τους νόμους του κράτους». ’λλος κοκορεύεται ότι λέει  μόνον αυτός την αλήθεια στο λαό, και εμφανίζεται με βαμμένο μαλλί στα 70 του κοροϊδεύοντας τον ίδιο του τον εαυτό  και μη αληθεύων καθ’ εαυτόν. ’λλος απολαμβάνει το μπάνιο του εκτός Ελλάδος, γιατί «όπου κι αν ταξιδέψει η Ελλάδα τον πληγώνει» δηλ. τον γιουχάρουν και δεν μπορεί να ηρεμήσει. ’λλοι  τρέχουν από χωρίον εις χωρίον, προσπαθώντας να μας ζητήσουν συγνώμη για την καταστροφή, γνωστή καθηγήτρια, τ.βουλευτής πλέον, που έβλεπε τους Σμυρνιούς να συνωστίζονται στο λιμάνι της Σμύρνης, αποχωρεί από την τήρηση σιγής ενός λεπτού στη Βουλή για τα θύματα της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, προφανώς πιστεύοντας ότι οι Πόντιοι αυτοκτόνησαν και δεν εσφάγησαν από τους φίλους της. Κομματικές μεταγραφές που προσβάλλουν τους ψηφοφόρους. Αλλαγή απόψεων και επιχειρημάτων, σαν να ήταν πουκάμισα. Ο Κίμων υποψήφιος και ο Ζορό συντονιστής… Με ελληνικά που ανατριχιάζεις να τ’ ακούς από υποψήφιους εθνοπατέρες, καθώς διαλέγονται στα κανάλια, απορώ πως συνεννοούνται μεταξύ τους. Κοινό τους στοιχείο βέβαια, ο ξύλινος πολιτικός λόγος, που εκπαιδεύτηκαν να χρησιμοποιούν και μας παραπέμπει σε εποχές του 1980, και δυστυχώς και οι νέοι σε ηλικία πολιτικοί, μιμούνται γλωσσικά τους παλιούς.

Ήθελα να πιστεύω, πως θα είχαμε την τύχη, με την αλλαγή του εκλογικού νόμου και την καθιέρωση της λίστας, να άλλαζε ριζικά το πολιτικό τοπίο στη βουλή, αφού οι αρχηγοί, παντοδύναμοι πλέον, θα είχαν τη δυνατότητα και την ευφυΐα να διαλέξουν την αφρόκρεμα της διανόησης, της επιστήμης, της επιχειρηματικότητας, της εργατικότητας, της διεθνούς αναγνώρισης και της παιδείας, να διαλέξουν ό,τι καλύτερο διαθέτει ο Ελληνισμός εδώ και στο εξωτερικό, τους άριστους των αρίστων, και να τους τοποθετήσουν στα ψηφοδέλτια τους, παρακάμπτοντας, ό,τι θεωρείται παλαιό, φθαρμένο και δοκιμασμένο. Δεν το έκαναν. ΓΙΑΤΙ; Μήπως γιατί τους θέλουν όλους ένα κλικ πιο κάτω από αυτούς; Μήπως φαινόταν καθαρά ότι μειονεκτούν σε σχέση μ’ αυτούς; Η θα φαινόταν η πνευματική και πολιτική τους καχεξία;

Δεν σας ξαφνιάζει το γεγονός ότι ο ίδιος ο λαός αναφέρεται στους αρχηγούς των κομμάτων και τους αποκαλεί με το μικρό τους; (Κωστάκη, Γιωργάκη, Αντώνης, Αλέξης , Αλέκα), ότι δεν τους παίρνει στα σοβαρά; Ποιος θα μπορούσε τους προ της μεταπολίτευσης πολιτικούς να τους ονοματίσει με το μικρό τους ή και το υποκοριστικό;

Είδαμε στην νέα υπηρεσιακή κυβέρνηση κάποια πρόσωπα που πραγματικά εκπέμπουν αξιοπρέπεια και λεβεντιά, (αναφέρομαι ενδεικτικά στον κ. Πικραμένο, στον κ.Μανιτάκη, στον κ. Φράγκο Φραγκούλη), και σκεφτήκαμε γιατί να μην υπήρχαν άλλοι 300 τέτοιοι στη βουλή; Έδωσε ρεσιτάλ ήθους και ευγένειας στην Ευρώπη ο κ. Πικραμένος, ο οποίος ευχαρίστησε ακόμη και τους ξένους αστυνομικούς που τον συνόδευαν και νοιάστηκε αν έφαγαν οι έλληνες συνοδοί αστυνομικοί.

Αλλά ποιος να τους διαλέξει και με ποια κριτήρια. Πως θα μπορούσε π.χ ο στρατηγός κ.Φράγκος Φραγκούλης  να σκύβει τη μέση του σε αρχηγικά παραγγέλματα;

Και κάτι άλλο, ένας σοφός λόγος λέει: «ει τις του ιδίου οίκου ουκ επεμελήθη, ου δύναται των κοινών επιμεληθήναι», δηλαδή  «όποιος δε μπόρεσε να φτιάξει το σπιτικό του, την οικογένειά του, δεν μπορεί να ασχοληθεί με τα κοινά», βαρύς ο λόγος, αλλά ρίξτε μια ματιά στην προσωπική και οικογενειακή ιστορία αρκετών πολιτικών, εδώ και σε όλη την Ευρώπη, θα σας απογοητεύσουν πραγματικά και θα επιβεβαιώσουν τη ρήση. Ως πού θα μπορούσε άραγε να φτάσει ένας τέτοιος πολιτικός; Καταστάσεις τραγικές που τρομάζει ο άνθρωπος και μόνο να σκεφτεί ότι ο ’κης μπορεί να ήταν πρωθυπουργός, ο ΣΤΡΟΣΚΑΝ πρόεδρος στη Γαλλία, η Λαγκάρντ που ζει τώρα με τον τρίτο της σύζυγο, επίσης πρόεδρος μιας Γαλλίας, που θα αποτελεί για το λαό της πρότυπο ήθους και αρχών δικαίου. Τρέλα…

Κι όμως όσο ο λαός καταδικάζει τέτοιες λογικές και απαιτεί συναίνεση, σωστές επιλογές, προσεκτικές κινήσεις, επιλεγμένα αδιάφθορα στελέχη, τα  διαμάντια της κοινωνίας να μπουν μπροστά, οικουμενική πανστρατιά, βλέπουμε να βασιλεύει και πάλι η ίδια λογική, που φυσικά θα ακολουθήσει την ίδια κατηφορική πορεία. Αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήξεραν να πορεύονται διαφορετικά θα το έκαναν ήδη, πριν μας οδηγήσουν στο χάος. Το διλληματικό σύνθημα που μας έθεσαν στις προηγούμενες εκλογές, γίνεται πλέον μπούμεραγκ για όλα τα πολιτικά κόμματα, «ή αλλάζουν ή βουλιάζουν» και μαζί μ’ αυτά και η χώρα μας. Ο αείμνηστος Μάνος Χατζιδάκις έλεγε κάποτε τους νέους «μπείτε μέσα στα κόμματα, γκρεμίστε ότι βρείτε μπροστά σας και ξαναχτίστε τα από την αρχή»

Πάντως αν και στις 18 Ιουνίου φερθούν όπως και  στις 7 Μαΐου, θα είναι ΑΝΑΞΙΟΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ.

Τι μέλει γενέσθαι λοιπόν; « Η Παναγιά η  τυπερμάχος (sic) να βάλει το χέρι της», όπως είπε και κάποιος αρχηγός.