30-03-2015
ΑΛΚΟΟΛ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΣΗ *Του Δικηγόρου Χρήστου Α. Μπούμπουρα
Η κατανάλωση αλκοολούχων ποτών αφ’ ενός και η οδήγηση αφ’ ετέρου αποτελούν αμφότερες εκφράσεις της κοινωνικής μας πραγματικότητας. Η κατανάλωση οινοπνεύματος συνοδεύει αρκετές εκδηλώσεις κοινωνικής συναναστροφής και η οδήγηση αποτελεί μια διαθέσιμη επιλογή μετακίνησης. Αν γίνει όμως λόγος για συνδυασμός των ανωτέρω δύο επιλογών τότε πρέπει να βεβαιωθούμε ότι οι επιλογές δεν θα οδηγήσουν σε μη αποδεκτό αποτέλεσμα.
Σύμφωνα με ορισμένες έρευνες, ο εγκέφαλος ενός οδηγού που βρίσκεται σε πορεία μέτριας ταχύτητας επεξεργάζεται περίπου 300 πληροφορίες το λεπτό. Οι πληροφορίες αυτές αφορούν κυρίως στον προσδιορισμό της ακριβούς θέσης του στο δρόμο, την οδική συμπεριφορά του αυτοκινήτου του, τον υπολογιασμό της πορείας του αυτοκινήτου το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, τις κινήσεις των υπολοίπων οχημάτων κ.λ.π. Επομένως ακόμη και στις πιο ομαλές συνθήκες, η οδήγηση είναι μια δύσκολη και απαιτητική διαδικασία.
Είναι γνωστό τοις πάσι πως η οδήγηση και η κατανάλωση οινοπνευματωδών ποτών δεν συνδυάζονται. Σε όλα τα αναπτυγμένα κράτη υπάρχουν αυστηρά όρια ασφαλείας για την επιτρεπόμενη στάθμη του αλκοόλ στο αίμα των οδηγών. Σε πολλές περιπτώσεις αυτό το όριο στο αίμα των οδηγών είναι μάλιστα μηδενικό. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας (Κ.Ο.Κ.) και συγκεκριμένα το άρθρο 41 αυτού απαγορεύεται η οδήγηση κάθε οδικού οχήματος από οδηγό ο οποίος κατά την οδήγηση βρίσκεται υπό την επίδραση οινοπνεύματος. Ο ελεγχόμενος οδηγός θεωρείται ότι βρίσκεται υπό την επίδραση οινοπνεύματος όταν το ποσοστό του οινοπνεύματος στον οργανισμό του είναι από 0,50 γραμμάρια ανά λίτρο αίματος και άνω (0,50 gr/l) μετρούμενο με τη μέθοδο της αιμοληψίας ή 0,25 χιλιοστά του γραμμαρίου ανά λίτρο εκπνεόμενου αέρα και άνω, στις περιπτώσεις που η μέτρηση γίνεται με συσκευή αλκοολομέτρου.
Ωστόσο, τομή στη νομολογία της χώρας μας έφερε μία πρόσφατη ανατρεπτική απόφαση του Δ’ Τμήματος του Αρείου Πάγου. Πιο, συγκεκριμένα σύμφωνα με αυτή ο συνοδηγός οχήματος που γνωρίζει ότι ο οδηγός βρίσκεται σε κατάσταση μέθης και εντούτοις δέχεται να επιβιβαστεί σ’ αυτό, είναι συνυπαίτιος κατά ποσοστό 30% σε περίπτωση τροχαίου οχήματος, αποδίδοντας έτσι μία νέα διάσταση στην έννοια του «συντρέχοντος πταίσματος» του άρθρου 300 του Αστικού Κώδικα.
Η υπόθεση έφτασε στη Δικαιοσύνη όταν συγγενείς νεαρού θύματος που τραυματίστηκε θανάσιμα σε τροχαίο που έλαβε χώρα στην Κρήτη προσέφυγαν στα δικαστήρια διεκδικώντας αποζημίωση για την ψυχική οδύνη που υπέστησαν και τα έξοδα κηδείας του άτυχου συνοδηγού του οχήματος. Ωστόσο, όπως κρίθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο λαμβάνοντας υπόψη του τα πραγματικά περιστατικά της υπόθεσης, η πρόσκρουση του οχήματος με μεγάλη ταχύτητα στο προστατευτικό κιγκλίδωμα της Εθνικής οδού από την οποία προκλήθηκε πέραν των υλικών ζημιών ο θανάσιμος τραυματισμός του συνοδηγού, οφείλετο στην κατανάλωση οινοπνεύματος από τον οδηγό.
Συνεπεία των ανωτέρω, ο Αρειος Πάγος έκανε δεκτό ότι ο θανών συνοδηγός του οχήματος γνώριζε ότι ο οδηγός είχε προηγούμενως καταναλώσει οινοπνευματώδες ποτό, ενώ επίσης γνώριζε ότι εξ’ αυτού του λόγου είχε πλέον μειωμένη ικανότητα για οδήγηση. Αρα το γεγονός ότι παρά ταύτα ο συνοδηγός δέχτηκε να επιβιβαστεί στο αυτοκίνητο και να μεταφερθεί από τον οδηγό στην κάτασταση που διαπιστωμένα βρισκόταν, «θεμελιώνει συντρέχον πταίσμα», κάτι το οποίο σημαίνει ότι το ποσοστό συνυπαιτιότητας του θανόντος συνοδηγού στη ζημία που υπέστη εξαιτίας του ατυχήματος λόγω αυτοδιακινδυνεύσεως πρέπει να προσδιοριστεί σε 30%. Ως εκ τούτου, με βάση το ανωτέρω σκεπτικό το Ανώτατο Δικαστήριο επιδίκασε στους συγγενείς του θύματος την καταβολή αποζημίωσης για ψυχική οδύνη που υπέστησαν και τα έξοδα κηδείας του θύματος του τροχαίου-συνοδηγού του οχήματος μειωμένη όμως κατά ποσοστό 30%.
Τέλος, έκανε λόγο ότι η μη ασφαλιστική κάλυψη του οδηγού λόγω μέθης, δεν απαλλάσσει ωστόσο την ασφαλιστική εταιρία από την υποχρέωση να αποζημιώσει τους ζημιωθέντες τρίτους και να αξιώσει στη συνέχεια το ποσό που θα έχει καταβάλλει στρεφόμενη εναντίον του οδηγού.
ALBUM
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ
.jpg)
