Ανασκαλεύοντας τη μνήμη και μετρώντας παρουσίες και απουσίες από τη ζωή, το μυαλό μου στέκεται στην απουσία ενός δικού μας ανθρώπου, ενός φίλου, ενός προσώπου που άφησε κάτι στην πόλη μας, τα δικά του ίχνη, για να θυμόμαστε το πέρασμά του από αυτήν. Ήταν Ιούνιος του 2009, που η επίλεκτη χορευτική μας ομάδα χόρευε σε μια εκδήλωση του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στη Νέα Κρήνη της Θεσσαλονίκης, και είχαμε τη χαρά να έχουμε στη συντροφιά μας, τον αγαπητό Μανώλη Μπίλλη, ο οποίος έλαμπε από χαρά και συγκίνηση καθώς γνώριζε από κοντά, ένα-ένα τα παιδιά, τα παιδιά του Λαγκαδά. Γελούσε, χειροκροτούσε, πληθωρικός όπως πάντα, έκανε όνειρα, μας έλεγε τα σχέδιά του, τα οράματά του, τις θέσεις του για τον πολιτισμό και την ανάπτυξη του Λαγκαδά, μας στήριζε στο έργο μας, λέγοντας μη φοβάστε τίποτα εγώ εδώ είμαι, και μας μετέδιδε αυτή την αύρα και τη σιγουριά της φιλίας του, που είναι αλήθεια μας τις έδειξε σε πολλές δύσκολες στιγμές. Ένα χρόνο μετά, το καλοκαίρι 2010 ο Μανώλης έφυγε για πάντα, για το ταξίδι που δεν αποφασίζουμε εμείς. Η απουσία του μεγάλωσε ξαφνικά και συνειδητοποιήθηκε στον τελευταίο ασπασμό, στον Μητροπολιτικό Ναό Καλαμαριάς, με την παρουσία των οικείων του και των καλών του φίλων και συνεργατών. Ο πόνος των δικών του ανθρώπων, η αίσθηση της απουσίας ενός καλού φίλου, η φιγούρα του που συχνά ερχόταν στο μυαλό τις ώρες του αποχαιρετισμού, τα λόγια του και τα όνειρά του, που συχνά έλεγε και τα σχέδια που κατέστρωνε, ανάμεικτα με τα τόσα ΓΙΑΤΙ, ακόμα γυρνούν στο μυαλό. Βρισκόμασταν σχεδόν Πέμπτη ανά Πέμπτη στο σπίτι του και κάθε φορά τον έβλεπα να έχει απλωμένα στο τραπέζι του σαλονιού τα σχέδια του Μπίλλειου Πολιτιστικού Κέντρου Λαγκαδά. Διορθώσεις, αλλαγές, προσθήκες…

Καμιά φορά αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν τόσο δυναμικοί άνθρωποι, με τέτοια διάθεση προσφοράς και βοήθειας των ανθρώπων, με τέτοιο έργο προσφοράς στον πολιτισμό της Θεσσαλονίκης αλλά και της επαρχίας μας, να υποτάσσονται στη κοινή μοίρα τόσο απλά, να φεύγουν τόσο νωρίς και … εκεί αρχίζει η φιλοσοφία της ζωής. Τα τελευταία χρόνια ο Μανώλης Μπίλλης, δεν ήταν μόνο ο άνθρωπος της επιχειρηματικής δραστηριότητας και της προσφοράς στον πολιτισμό, αλλά ήταν και ένας άνθρωπος σοβαρά προβληματισμένος για τη ζωή και την ψυχή του ανθρώπου. Μου έκανε την τιμή συχνά, να μιλούμε όχι μόνο για τα πολιτιστικά ζητήματα που ήξερε ότι με ενδιαφέρουν αλλά και να επεκτεινόμαστε στα διαβάσματά μας και στις αναζητήσεις του. Μου έκανε εντύπωση όταν κάποτε μου έδειξε ότι διάβαζε τον Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη και τον Μάξιμο Ομολογητή, σημαίνουσες μορφές της φιλοσοφικής - θεολογικής σκέψης και κρατώ το δώρο του, ένα βιβλίο με σχόλια στην «επί του όρους ομιλία». Δεν θα ξεχάσω τη γλαφυρότητα με την οποία κατέγραφε, και μου διάβαζε, τις αναμνήσεις του από την νιότη του και τη ζωή του, τις αναμνήσεις από τον Λαγκαδά και το σπιτικό τους, τον πατέρα του Γιώργη και τη «γιαγιά Κασσιανή» και το όνειρο κάποτε να προλάβει να τα περιλάβει σε ένα βιβλίο υπό μορφήν ημερολογίου ή αναμνήσεων από τα παλιά. Τελικά, ο Μανώλης ήταν ένας άνθρωπος με πολλά όνειρα, με οράματα, με σχέδια, με προτάσεις, με δυναμισμό και επιθετικότητα στον σχεδιασμό, που πολλές φορές, πολλοί δεν μπορούσαν να τον καταλάβουν. Η Θεσσαλονίκη, ο Λαγκαδάς, ο Σοχός, του οφείλουν πολλά για τις προσφορές και τις δωρεές του, αλλά και άνθρωποι που συναντήθηκαν ή διασταυρώθηκαν κάποτε μαζί του και ζήτησαν την βοήθειά του δεν την αρνήθηκε. Έχουμε λοιπόν πολλούς λόγους να θυμόμαστε τον Μανώλη Μπίλλη, πρώτα γιατί ήταν ένας δικός μας άνθρωπος, ένας Λαγκαδιανός που κατάφερε να διακριθεί στη ζωή του, δεύτερο γιατί ποτέ δεν ξέχασε τους φίλους του και τον Λαγκαδά και τρίτο γιατί συνέχισε την παράδοση των μεγάλων ευεργετών και δωρητών του γένους και χάρισε στη Θεσσαλονίκη πολλά, στο Σοχό το Πολιτιστικό κέντρο που περίμενε να το δει ένα «εργοστάσιο πολιτισμού» όπως έλεγε, έκανε και στην πόλη μας πολλά, στήριξε ανθρώπους και θεσμούς, ξεκίνησε με πολλά όνειρα το πνευματικό κέντρο της πόλης, ξόδεψε τεράστια ποσά για τον πολιτισμό καλύπτοντας εκδηλώσεις και ελλείψεις του Δήμου, άφησε  ένα έργο που πάντα θα συντηρεί τη μνήμη του θαλερή στις καρδιές μας αρκεί  να θελήσουν κάποτε αυτοί που ασκούν την Διοίκηση του Δήμου τα τελευταία 25 χρόνια να το τελειώσουν, για να τιμήσουν επιτέλους κάποτε τη μνήμη του μέσα στο δικό του χώρο.