Καθώς  γύριζα αργά τις προάλλες στο Λαγκαδά είδα κόσμο πολύ και νεολαία να απολαμβάνει τη ζεστή βραδιά με ένα ποτό στο χέρι, σχεδόν όλα τα μαγαζιά γεμάτα με νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια που ως χτές τα έβλεπες στο χέρι των γονιών τους και τώρα ξεπεταγμένα ζαρκαδάκια, με την ορμή και την φόρα της νιότης να προσπαθούν νε γεμίσουν ώρες κενές και χρόνο που δεν θα τον έχουν σε λίγα χρόνια, όταν κι αυτά γίνουν υπήκοοι της ΚΡΙΣΗΣ. Θυμήθηκα ξαφνικά τα δικά μας, πριν 40-45 χρόνια που η πόλη μας ήταν ακόμη ένα μεγάλο χωριό, τότε που ο μόνος ασφαλτοστρωμένος δρόμος ήταν η οδός Μεγάλου Αλεξάνδρου, και γύρω όλη η πόλη πάλευε με τους χωματόδρομους και τη σκόνη, την οποία με φιλότιμες προσπάθειες προσπαθούσε να καταστείλει η “καταβρεχτήρα του Δήμου Λαγκαδά”, καθώς κάθε απόγευμα του καλοκαιριού γύριζε τις γειτονιές και τα σοκάκια και δρόσιζε τη γη από τον κουρνιαχτό και τη σκόνη, και η πιστιρικαρία, με τα κοντά παντελονάκια και ξυπολυταρία, να τρέχει πίσω από τη καταβρεχτήρα για να βρέξει τα πόδια της. Σαν δρόσιζε έβγαιναν και οι γυναίκες στην κάθε γειτονιά, για το βραδινό μουχαμπέτι και την κοινωνική κριτική, άλλοι έπαιρναν το δρόμο για την αγορά, όπου οι μυρωδιές από τα ταβερνάκια τρυπούσαν μύτες στην κυριολεξία, άλλοι στα ζαχαροπλαστεία του Λάτσιου και του Ζαχαρά και αργότερα το ΣΕΡΑΝΟ κι άλλοι όδευαν προς τους θερινούς κινηματογράφους της πόλης. Ναι τότε ο Λαγκαδάς διέθετε 3 θερινούς κινηματογράφους, και 2 χειμερινούς, έναν στο χώρο που βρίσκεται σήμερα το ΚΑΦΕ ΕΝΑ δίπλα στον ΟΤΕ, έναν άλλον δίπλα στον υπάρχοντα κλειστό σινεμά, πίσω από την ταβέρνα Φυλάκη και έναν ακόμη πίσω από την Ευαγγελική εκκλησία και στο σημείο που είναι σήμερα το κατάστημα Κανελόπουλου. Έξω γιγαντοαφίσσες, που τις χαζεύαμε με τις ώρες καθώς πρόβαλαν μορφές μυθικές για μας. Μέσα χώροι απλοί με ξύλινες καρέκλες και ύφασμα,σε στυλ σκηνοθέτη, περιφραγμένοι με καστανιές και γιασεμιά, αγιοκλήματα και κισσό, πνιγμένοι στα χρώματα των λουλουδιών και των κατιφέδων, οι γιγαντοαφίσες ζωγραφισμένες από τον κυρ-Γιάννη Μαρμαρά και τον επίσης καλλιτέχνη στο είδος τον κυρ-Θανάση Τζιταμίδη, που ήταν και οι ιδιοκτήτες των κινηματογράφων. Σπόρια ,στραγάλια, φυστίκια, γκαζόζες και μπυράλ, το μοντέρνο ποτό της εποχής, αλλά και φυσικά λεμονάδες και πορτοκαλάδες Λαγκαδά από το ποτοποιείο ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ. Μια ταμπελίτσα έξω από το κυλικείο έγραφε τα προϊόντα που πωλούσε συγκοπτόμενα λόγω μεγέθους της ταμπέλας: «όλα του πάγου, Λεμ/δές, Πορ/δές, Γκαζόζες». Όλα μέσα σε κουβάδες με πάγο τεμαχισμένο, από το παγοποιείο ΚΑΡΥΟΦΥΛΗ για να προσφέρουν δροσιά στην εκλεκτή πελατεία. Το σινεμά του Μαρμαρά, μερικές φορές το καλοκαίρι έφερνε και παλαιστές που έκαναν αγώνες πάλης και πυγμαχίας, με πρώτο και καλύτερο τον γιγαντόσωμο συμπατριώτη μας τον Αργύρη τον Σταμπουλή, που διέπρεπε στην ελληνορωμαϊκή πάλη και την πυγμαχία. Πέρασαν έτσι από τον Λαγκαδά ο Τζιμ-Λόντος, ο Τζίμ- ’νταμς, ο Τρομάρας, ο αθλητής Καραγιάννης που έσκιζε τηλεφωνικούς καταλόγους και λύγιζε σίδερα με τη μια και άλλοι γνωστοί του είδους. Όταν τελείωνε η παράσταση έβγαινε κάποιος κύριος με καβουράκι κι  ένα πιατάκι, για το σχετικό φιλοδώρημα στους παλαιστές και πυγμάχους. Η αγορά γεμάτη με κόσμο που κρατούσε από ένα χωνάκι εφημερίδας με σπόρια ή φυστίκια και πήγαινε πάνω - κάτω για ώρες ολόκληρες από το Α΄Δημοτικό ως το Γυμνάσιο, παλαιότερα η βόλτα ήταν μέχρι τη γέφυρα, αλλά μετά την ανατίναξη της γέφυρας από τους Γερμανούς το 1944, δεν ήθελαν οι Λαγκαδιανοί να βλέπουν τραυματισμένη τη γέφυρα, γιατί τους πλήγωνε αυτή η εικόνα, και έτσι περιορίστηκε η βόλτα σημαντικά. Όταν το βράδυ γύριζες στο σπίτι, όλο και θα άκουγες καμιά παρέα να σιγοτραγουδά, ή άλλον μερακλή να σφυρίζει κάποιο τραγούδι αγαπημένο, για …’’κάποια μάτια, που τον είχαν τρελάνει ένα  δείλι’’, κι όλη αυτή η νυχτερινή διαδρομή ήταν μέσα από σοκάκια και γειτονιές, που σε έπνιγε το γιασεμί και ο βασιλικός. Αλλα χρόνια, άλλες εποχές, άλλοι τρόποι ζωής, όμως οι αναμνήσεις!!! Θα είναι πάντα αναμνήσεις που θα συνοδεύουν τη θύμηση αλλά και τη ζωή μας. Να… σαν να ακούω τον Λουκιανό  να παίζει στο πιάνο και να τραγουδά: «είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι, μεσ΄τα θερινά τα σινεμά, χρόνια που περνούν και δεν θα ξαναρθούν μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά»!!!!!