Αρχική Σελίδα   |    ΔΗΜΟΣ ΛΑΓΚΑΔΑ    |    ΟΙ ΔΗΜΟΙ    |    ΟΙΚΙΣΜΟΙ    |    ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ & ΜΟΥΣΕΙΑ    |    ΣΥΛΛΟΓΟΙ    |    ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ    |    ΑΓΓΕΛΙΕΣ    |    ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΕΙΤΕ    |    ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
28/3/2024 12:37:46



















Επισκέπτες Online: 1292


Λίστα Ενημέρωσης

Συμπληρώστε το email σας για να λαμβάνετε ενημερώσεις.






"Γκρέμιστα, όλα πια!!!!" του Τρύφωνα Τσομπάνη
28-09-2017
"Γκρέμιστα, όλα πια!!!!" του Τρύφωνα Τσομπάνη


Διάβασα στα ΜΜΕ την δήλωση του γεν. γραμματέα του Υπουργείου Εσωτερικών να εκφράζει την άποψή του σχετικά με την πρωινή προσευχή στο σχολείο, και σκέφτηκα πόσο σοβαρός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που τον βάζουν γεν. γραμματέα στο Υπουργείο Εσωτερικών και ασχολείται με θέματα του Υπουργείου Παιδείας!!! Έπρεπε προφανώς να παίξει κι αυτός με την επικαιρότητα και να βγάλει τις προσωπικές του ιδεοληψίες στη φόρα. Ας είναι, είχε καιρό να βγει στα κανάλια.!!! Δεν είμαι από αυτούς που θα μαλώσω με κάποιον για την πρωινή προσευχή, η οποία στο κάτω-κάτω είναι μια απόλυτα προσωπική υπόθεση και αφορά όσους θρησκεύουν. Τώρα το πώς καθιερώθηκε η ανάγκη της προσευχής, γιατί περί ανθρώπινης ανάγκης πρόκειται, που την αναζητάς σε στιγμές δύσκολες αλλά και ευχάριστες, είναι ένα θέμα που φυσικά δεν είναι αποκύημα της «Ελλάδας, ελλήνων χριστιανών» όπως πιστεύει ο κ. γ. γραμματέας αλλά έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη φύση από τότε που οι αρχαίοι πρόγονοί μας πίστευαν ακόμα στο δωδεκάθεο και είχαν παντού κι έναν βωμό ακόμα και για άγνωστους θεούς (έξυπνοι οι αρχαίοι, κρατούσαν πάντα πισινή). Γι αυτό κι ο απόστολος Παύλος όταν πήγε στη Αθήνα (1ος αιώνας) είπε πως «μπορεί να βρήκα πόλεις χωρίς τείχη αλλά πόλεις χωρίς ναούς δεν βρήκα πουθενά». Και ο ναός είναι ο χώρος της κοινής λατρείας, δηλαδή της συλλογικής προσευχής, αλλά έκτοτε σε κάθε σπίτι, προφανώς όχι στου κ. γραμματέα, υπάρχει πάντα  ένα εικονοστάσι, μια εικόνα παλιό κειμήλιο, όπου σε δύσκολες στιγμές, προσωπικές ή οικογενειακές, δεχόταν τα δάκρυά μας ή τον πόνο μας. Βεβαίως, έχω δει ομοϊδεάτες του κ. γενικού, για να είναι
in, να στολίζουν τις γωνιές των σπιτιών τους με έργα βυζαντινής τέχνης εκτιμώντας την τέχνη της, αλλά να μη καταλαβαίνουν τι σημαίνει μια εικόνα για τον πιστό, να μη νιώθουν αυτό που ένοιωσε ο ποιητής Γ. Σεφέρης όταν αντίκρισε τις εικόνες τις Καππαδοκίας και έγραψε ότι «αναγνώρισε σ’ αυτές την οικογένειά του, το σόϊ του…»! Όμως σίγουρα ο κ. γενικός δεν θα ένοιωσε και ποτέ την ανάγκη ή τη γλύκα, ή την κάλμα, ή την ηρεμία της ατομικής προσευχής σε μια γωνιά ενός ναού, ή στο ταπεινό εικονοστάσι του σπιτιού του ή σε ένα παρεκκλήσι νοσοκομείου, ή στην πρωινή προσευχή στην αυλή του σχολείου, όπου εκεί μπορείς να πεις και δυο λόγια για το πρόβλημα του συμμαθητή σου. Θυμάμαι με αγαθή μνήμη την μάνα μου όταν στα παιδικά μας χρόνια έπιανε ξαφνικά κανένα μπουρίνι ή έριχνε χαλάζι καλοκαιριάτικα, μας φώναζε μέσα και αμέσως άναβε την λαμπάδα της λαμπρής σε μια γλάστρα και έβγαζε  έξω το κόκκινο αυγό που κρατούσαμε στο εικονοστάσι  και μας έπαιρνε δίπλα της να γονατίσουμε για να προσευχηθούμε για να καλμάρει η μπόρα, γιατί θα καταστρέφονταν τα σπαρτά και οι κήποι των ανθρώπων, και στην αντίδρασή μας «καλά βρε μαμά εμείς μπαξέ δεν έχουμε τι μας νοιάζει για τους άλλους;» έλεγε «πως άμα δεν έχουν οι άλλοι καρπούς δεν θα έχουμε και μεις». Αυτό το λέμε ανθρωπιά, να νοιάζεσαι για τις ανάγκες των άλλων, ο κομουνισμός στην πράξη!!! Εμείς έτσι μεγαλώσαμε, με την ανάγκη της προσευχής και την προσφυγή στη δύναμή της. Και στο σχολείο είναι αλήθεια δεν ήταν τόσο αναγκαία η προσευχή, γιατί όλοι ξεκινούσαμε για το σχολείο ή τη δουλειά κάνοντας τον σταυρό μας, αλλά στο σχολειό αποκτούσε μια κοινωνικότητα. Θυμούμαι  που όταν κάποτε κάποιος συμμαθητής μπήκε στο νοσοκομείο πρότεινε η δασκάλα στην πρωινή προσευχή να θυμηθούμε τον Γιώργο και τα ματάκια μας βούρκωσαν! Πού τέτοιες εμπειρίες ο κ. γενικός. Και ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνη την πρωινή γαλήνη που πρόσφερε η παιδική μας προσευχή στις καρδιές μας καθώς ψάλαμε όλοι μαζί δάσκαλοι και μαθητές το τραγούδι-προσευχή :

«Συ που κόσμους κυβερνάς και ζωή

και ζωή παντού σκορπάς,

άκου τούτη τη στιγμή

των παιδιών σου τη φωνή.

Φώτιζέ μας την ψυχή

Στο καλό στην αρετή.

Δίνε μας από ψηλά

Θάρρος, δύναμη, χαρά.
 

Για να ζούμε δω στη γή

Με γαλήνη και τιμή

Και να υμνούμε πάντα Σε

Πάνσοφε δημιουργέ!

Προσευχή που θα μπορούσε να τραγουδήσει εδώ που τα λέμε κι ένας άθεος, γιατί δεν επρόκειτο για ομολογία πίστεως, αλλά ζητούσε τα αυτονόητα από τον Δημιουργό. Θα μου πείτε το θέμα είναι τι θεωρείς ως δημιουργό του κόσμου. Άλλο ζήτημα.

Δεν ξέρω αν ο κ. γενικός πήγε καμιά φορά σε κανένα προσκύνημα νησιού για να δει τα σφουγγάρια να κρέμονται στην εικόνα του Αϊ-Νικόλα. Είναι τα πρώτα σφουγγάρια που μάζεψαν και τα πρόσφεραν καθώς  επέστρεφαν γεροί από το ταξίδι τους, που αφού έκαναν τον αγιασμό στα καϊκια τους έκαναν τάμα στον άγιο, άμα γυρίσουν πίσω να του αφιερώσουν την πρώτη σοδειά. Το ίδιο και οι αμπελουργοί τον Αύγουστο έφερναν τα πρώτα σταφύλια της χρονιάς στην εκκλησία να μοιραστούν ως ευλογία στον κόσμο και να δοκιμάσουν τη χαρά της σοδειάς. Το ίδιο έκαναν και οι θεριστάδες που πρόσφεραν την πρώτη σοδειά στον ναό για τις ανάγκες των φτωχών. Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν  και οι άνθρωποι άλλαξαν πολύ, αλλά αυτό που με ενοχλεί είναι ότι μερικοί Γενικοί, γενικώς, έχουν βαλθεί να μας αλλάξουν τον αδόξαστο με κάτι ιδεοληψίες που τις θεωρούν και σοφές! Είναι περίεργο όμως άνθρωποι που δεν έχουν εμπειρία και γεύση πνευματικότητας, να αποφαίνονται σαν ψυχίατροι δια «πάσαν νόσον κοινωνικήν», ξεχνώντας ότι η πίστη των ανθρώπων είναι και προσωπικό και ατομικό δικαίωμα και δεν ενοχλώ κανέναν αν προσεύχομαι ή όχι. Όποιος θέλει! Τώρα αν τα σχολεία μας έχουν αυτή την παράδοση που κρατάει αιώνες, ε…τι να κάνουμε; Προκειμένου να στεκόμαστε σούζα και να χειροκροτούμε μπροστά στον κάθε Μπρέζνιεφ, ή να στεκόμαστε σε ουρές για να προσκυνήσουμε στο μαυσωλείο τον Λένιν,(αλλά απαγορεύεται μπροστά σε εικόνες αγίων) προτιμούμε κάτι πιο ανθρώπινο και κοινωνικό. Να προσευχόμαστε υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου, ευκρασίας αέρων και καιρών ειρηνικών, υπέρ της των πάντων ενώσεως, της πόλεως και πάσης πόλεως και χώρας, υπέρ των πλεόντων, οδοιπορούντων, καμνόντων, αιχμαλώτων και της σωτηρίας αυτών.Ποιόν ενοχλούμε στ’ αλήθεια;;;

Τελειώνοντας το γράψιμο άκουσα τις φωνές του μανάβη που διαλαλούσε το εμπόρευμά του, και το κασετόφωνο να παίζει εκκωφαντικά το: «γκρέμιστα, γκρέμιστα, όλα πιά, γκρέμιστα, γκρέμιστα, γκρέμιστα σκληρή καρδιάααααααα…».

Εμπρός λοιπόν κ. γενικέ!!! Να μη μείνει τίποτα όρθιο!!!



 

ALBUM ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ



Επικοινωνία με lagadas.net
Επιτρέπεται η αναδημοσιεύση του υλικού μόνο με την αναφορά της πηγής © 2010 lagadas.net
design by aksium