Την Κυριακή 15 Οκτωβρίου θα πραγματοποιηθούν επετειακές εκδηλώσεις σε όλες τις Δημοτικές και Τοπικές Κοινότητες του Δήμου Λαγκαδά για την Ημέρα Μνήμης του Μακεδονικού Αγώνα.

Δείτε όλο το Πρόγραμμα Εκδηλώσεων εδώ

Η Επαρχία Λαγκαδά στον Μακεδονικό Αγώνα

Ο Μακεδονικός Αγώνας αποτελεί μια από τις πιο ένδοξες σελίδες της νεότερης ελληνικής ιστορίας, ένας ακόμη κρίκος στην αιματηρή αλυσίδα των αγώνων για την απελευθέρωση της Μακεδονίας. Η τετραετής ένοπλη φάση του αγώνα (1904 - 1908) βρήκε συμπαραστάτες αγωνιστές από όλο τον ελληνισμό, αλλά λαμπρό πρωταγωνιστή τον πληθυσμό της Μακεδονίας, που έδινε ένα ακόμη αγώνα για να διαφυλάξει την ελληνικότητά του.

Οι βουλγαρικές προσπάθειες για διείσδυση στη Μακεδονία με αρχή την ίδρυση της Βουλγαρικής Ηγεμονίας το 1878 άρχισαν σταδιακά να εντείνονται και από το 1895 και εξής έδωσαν τη θέση τους στην ένοπλη επιβολή.

Όταν ο αγώνας υιοθετείται επίσημα από το ελληνικό κράτος και ο Παύλος Μελάς έρχεται για την οργάνωσή του, η Επαρχία Λαγκαδά με πρόδηλη τη δίψα των κατοίκων της για την διατήρηση του ελληνισμού και την ελευθερία, έχει ήδη δείξει την πολύτιμη προσφορά της.

Ιερείς, επίσκοποι, δικαστές, γιατροί, δάσκαλοι, έμποροι, όλοι στρατευμένοι στον μεγάλο αγώνα για την απελευθέρωση. Η προετοιμασία όμως της νίκης, είχε ξεκινήσει από νωρίς.

Ο σύλλογος «Αναγέννησις» ιδρυθείς το 1904, φορώντας τον μανδύα των αγαθοεργιών εργάζεται κρυφά για τον αγώνα. Από τους πρωτεργάτες ο Χρήστος Δρεμλής και ο Ηλίας Γεωργιάδης, ενώ ο ιερέας Ιωακείμ Ανανιάδης, ο Δημήτριος Κωνσταντίλας, ο Δημήτριος Λίγδας, ο Αθανάσιος Γεωργιάδης και ο Αθανάσιος Ηλιάδης είναι τα διοικητικά μέλη του συλλόγου που γίνεται ο μυστικός φορέας μηνυμάτων και τροφοδοσίας με όπλα και πυρομαχικά της ομάδας του Καπετάν Ράμναλη. Μια τροφοδοσία που ακολουθούσε έναν “ιερό δρόμο” κάτω από την Αγία Παρασκευή, την Μητρόπολη του Λαγκαδά, για να οπλίσει τα χέρια των στρατιωτών.

Από τις εμβληματικές μορφές του αγώνα ο Ιωάννης Βίλλιογλου, ο καπετάν Ράμναλης, ο οποίος βλέποντας σε εφηβική ηλικία τους γονείς του να δολοφονούνται από Βούλγαρους Κομιτατζήδες, γίνεται σε ηλικία 18 ετών αρχηγός αντάρτικης ομάδας και παράλληλα ο εφιάλτης Τούρκων και Βουλγάρων.

Ο Σταύρος Καζαντζής, ο θρυλικός Καπετάν Μπαρέτης με καταγωγή από το Κολχικό, γίνεται επίσης ο φόβος και ο τρόμος του εχθρού, μέχρι την στιγμή της σύλληψης και εκτέλεσής του, αφού πρώτα όμως είχε οργανώσει την δολοφονία του φιλότουρκου ηγεμόνα της Σάμου Ανδρέα Κοπάση.

Ο Μιχαήλ Βοσνακίδης, ο Πάσχος Ράμναλης, ο Γερεμπακάνης, οι Μπαϊρακτάρηδες, έδωσαν επίσης το αίμα τους για τον αγώνα. Ο Γεώργιος Σαραντόπουλος, ο Αστέριος Οικονόμου, ο Δημήτριος Λίγδας, ο Δήμος Δήμου φρόντιζαν γενναία για τον οπλισμό των παλικαριών με πυρομαχικά.

Σύσσωμη όμως και η κοινωνία του Λαγκαδά υπήρξε γενναίος συμπαραστάτης του αγώνα. Με όποιο τρόπο, με όποιο κόστος. Τα όπλα μεταφέρονταν μέσα σε καλαμωτές. Κάρα, καφάσια λαχανικών και οικοκυρικές κατσαρόλες πίσω από τις εργασίες της καθημερινότητας, έθρεφαν την φλόγα της πολυπόθητης ελευθερίας.

Όταν τον Οκτώβριο του 1912 οι βαλκανικοί λαοί κηρύσσουν τον πόλεμο εναντίον της Τουρκίας, οι παλιοί Μακεδονομάχοι οργανωμένοι σε σώματα προσκόπων ανοίγουν τον δρόμο στον ελληνικό στρατό, ο οποίος με επικεφαλής τον διάδοχο τότε Κωνσταντίνο, ελευθερώνει τη μια μετά την άλλη τις πόλεις της Μακεδονίας.

Το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη υπογράφεται το πρωτόκολλο παράδοσης της πόλης στον ελληνικό στρατό, στις 27 η γαλανόλευκη υψώνεται στο Διοικητήριο και το μεσημέρι της 28ης τελείται πανηγυρική δοξολογία στον Ιερό Ναό του Αγίου Μηνά.

«Ουδείς δύναται να περιγράψη τα σκιρτήματα της χαράς, την πλημμύραν των συγκινήσεων, τα αναφωνήματα του ενθουσιασμού, την γλυκύτητα των συναισθημάτων, τα ιερά ρίγη όσα ησθάνθη και όσα διέδραμον χθες άπαν το ελληνικόν», γράφει πρωτοσέλιδο εφημερίδας της εποχής.

Μία ημέρα νωρίτερα, στις 27 Οκτωβρίου, ο ναός της Αγίας Παρασκευής φιλοξενεί τα ρίγη και τα αισθήματα ανείπωτης χαράς των κατοίκων του Λαγκαδά, πανηγυρίζει την δική του μεγάλη ημέρα, την απελευθέρωση της πόλης.

Η μνήμη της διαδρομής προς την ελευθερία που ποτίστηκε με το αίμα και των δικών μας ανθρώπων, στα δικά μας χώματα, είναι μια ιερή υποχρέωση που οφείλουμε να τηρούμε προς τιμήν των αγώνων που έδωσαν για εμάς.