Καθώς περνούν τα χρόνια, θαρρώ πως το επιδιώκω να ζω με τις αναμνήσεις! Και όχι μόνο αυτό, αλλά να τις καταγράφω κιόλας σαν ένα προσωπικό ημερολόγιο μνήμης, γιατί δεν είναι μνήμες που πληγώνουν ή θυμώνουν, αλλά μνήμες που ζεσταίνουν την καρδιά και σίγουρα φέρνουν τη νοσταλγία! Αυτή τη νοσταλγία που καμιά φορά κλείνεις τα μάτια και την προκαλείς για να σε συντροφέψει. Oι μνήμες και οι αναμνήσεις είναι θαρρώ η πιο πολύτιμη κληρονομιά που μπορούμε ν΄ αφήσουμε στα παιδιά μας. Αναμφίβολα είναι και μνήμες που για μας αποτελούν την προσωπική μας ιστορία, τον βίο και τις ημέρες μιας νιότης ανέμελης, χαρούμενης, φτωχής, αλλά πλούσιας σε χαρά και ευτυχία! Θα μου πείτε φτώχεια και ευτυχία δεν συναντιώνται ποτέ, κι όμως τότε συναντιόταν, γιατί ο πλούτος των ανθρώπων ήταν εσωτερικός, καρδιακός γιατί οι αρχαίοι προτάτορές μας έλεγαν πως «πλούσιος είναι αυτός που αρκείται στα ολίγα»!  Έτσι λοιπόν, τέτοιες προ-χριστογεννιάτικες μέρες,  ένα πουρνάρι, αντί για έλατο, για να στολίσει το σπίτι, λίγα μπαμπάκια και μερικά καρύδια τυλιγμένα με χρυσόχαρτο ή ασημόχαρτο, ακόμα και μερικά μανταρίνια να κρέμονται από τα κλώνια, μια φάτνη ζωγραφισμένη από τα παιδικά μας χέρια, ή κομμένη από το εξώφυλλο του ΡΟΜΑΝΤΖΟΥ, αγιοβασίληδες και αγγελάκια αγορασμένα από τον Χρυσαφίδη κολλούσαν πάνω στα τζάμια για... ατμόσφαιρα, μπορούσαν να σε κάνουν τον πιο πλούσιο και ευτυχή άνθρωπο της πόλης. Και βέβαια όταν το χρυσόχαρτο έλειπε, τη λύση έδινε η μαμά, καθώς έβγαζε από τα πακέτα των τσιγάρων το ασημόχαρτο και έτσι λυνόταν το πρόβλημα! Η σόμπα στο κέντρο του σπιτιού με κόκκινα τα μπουριά από το πετροκάρβουνο-κωκ, τα κάστανα πάνω στη σόμπα να μυρίζουν προκλητικά και να ευωδιάζει όλο το σπίτι, η μάννα να ετοιμάζει και να ανοίγει φύλλα, ο πατέρας και σχεδόν όλη η οικογένεια, μηδέ της γιαγιάς εξαιρουμένης, να σπάζουν καρύδια και αμύγδαλα για τα γλυκά, με όποιο τρόπο εύρισκαν, άλλος πάνω στο αναποδογυρισμένο γουδί, άλλος πάνω σε δυό μαρμαράκια, άλλος σε ένα ξύλο, κι άλλος με το πλέον εξελιγμένο «εργαλείο» της εποχής, έναν μεταλλικό καρυοθραύστη, που κυκλοφορούσε δανεικός σε όλη τη γειτονιά και έκανε θραύση για την ταχύτητά του στο σπάσιμο, που μέχρι να το μάθει να το λέει ο θείος, λόγω προβλημάτων μασέλας, έπεφτε το γέλιο της χρονιάς! Τα τσόφλια κάθε τόσο έπεφταν στη σόμπα και τάϊζαν τη φωτιά  πύρωναν  δε τα μπουριά ακόμα πιο πολύ. Έξω μια ψιλοέβρεχε μια ψιλοχιόνιζε, αλλά τα παιδιά όλα τα βλέπαμε χιονισμένα και κάτασπρα γιατί έτσι ονειρευόμασταν τα Xριστούγεννα, με «χιόνια στο καμπαναριό, που χριστούγεννα σημαίνουν»! Οι σόμπες της γειτονιάς ανάδιδαν μια χαρακτηριστική μυρωδιά που πρόδιδαν την καύσιμη ύλη τους. Η εικόνα του δικού μας σπιτιού είναι βέβαιο ότι ήταν εικόνα όλων των σπιτιών της γειτονιάς, μιας γειτονιάς που ήταν μια μεγάλη οικογένεια με κοινά προβλήματα, κοινές αγωνίες, κοινούς φόβους. Οι περισσότεροι, γεωργοί το καλοκαίρι, ψαράδες το χειμώνα, με το βλέμμα στραμμένο τέτοιες μέρες στον ουρανό για να διαβάσουν τον καιρό και το αύριο. Αν θα’ χε φεγγάρι, δεν θα μπορούσαν να ψαρέψουν, αν είχε παγωνιά πώς να μπεις στη λίμνη, σαν τους σαράντα μάρτυρες! Στις ψαροκαλύβες άναβαν οι φωτιές και περίμεναν το καλύτερο που θα έδινε ο Θεός για όλους. Κάποιοι θα γεμίζαν το τραπέζι τους με λαχταριστό γριβάδι γεμιστό, άλλοι θα αρκούνταν στον κρασάτο κόκορα και τα χοιρινά κοψίδια και άλλοι, οι άτυχοι, καμιά ψαρόκοτα απ΄αυτές που κρύβονταν στις καλαμιές της λίμνης για να κουρνιάσουν από το κρύο. Πάντως ό,τι και να ’χε το τραπέζι, δεν έλλειπε το καλό κρασί που έβγαζε άφθονο η γειτονιά, το γέλιο, η χαρά και το δόξα σοι ο θεός! Α!!! είπα για τη γειτονιά και τι θυμήθηκα! Την ονοματολογία των γειτόνων. Όλοι βέβαια είχαν τα παρατσούκλια τους ή τις παραφθορές των ονομάτων όπως αυτές διαμορφώθηκαν από τα παιδιά ακόμα χρόνια. Τον κυρ- Βασίλη για παράδειγμα, ακόμα και τώρα στα ογδόντα οκτώ του τον φωνάζουν «Τσίλι», καθώς όταν ήταν μικρός δεν μπορούσε να πει το Βασίλης, την Παρασκευούλα την φωνάζανε Πανσούλα, για τον ίδιο λόγο. Αλλά επειδή υπήρχαν πολλά άτομα με το ίδιο όνομα δημιουργούσαν νέα χάριν ευκολίας και για να μη μπερδεύονται. Η Ελισάβετ λεγόνταν Λισάβω, ως μεγάλη και νταρντάνα, η νεώτερη και πιο κοντή και αδύναμη Λισαβούδα, η πιο νέα Σάβη! Η Μαρία μετασχηματιζόταν σε Μαρίκα, Μαρικούλα, λόγω ηλικίας, κι αν ήταν δυό στην ίδια ηλικία τότε το επώνυμο σηματοδοτούσε τη διαφορά προσώπων πχ, η μια λεγόταν Μαρικούλα και η άλλη Μαρικούλα Τσολακούδα!!! ενώ ο Κυρ-Κωστας γινόταν Κωστάκης, Κώτσος και Κωτσούλας. Ο Δημήτρης, σε Μήττας, Μήτσος, Μητσάκης, Δημητράκος, Μητσάρας, και η Ελένη σε Λένα, Λενιώ, Ελενίτσα, Νίστα, Λένκω και βέβαια Λενκούδα με το όνομα! Ο Θανάσης, γινόταν Σάκης, Νάσος, Σούλης ενώ η Χρυσούλα άκουγε στο όνομα Σούλα, Σουλάρα, προφανώς για τις διαστάσεις της, ή Σουλίκα για την τσαχπινιά της και τη μικρή της σωματική κατατομή.Η Ευαγγελία άκουε στο Βαγγελιώ, Βαγγελίτσα, Βαγγελούδα, Βαγγέλω και Γκίλια

Έτσι λοιπόν σ΄ αυτή την τόσο ευρηματική γειτονιά με το απίστευτο χιούμορ και τους υπέροχους ανθρώπους δεν υπήρχε περίπτωση να μελαγχολήσεις ή να νιώσεις μοναξιά. Τα Χριστούγεννα όλες οι πόρτες ανοιχτές και οι αγκαλιές και οι καρδιές διάπλατες, να περιμένουν τα κάλαντα και τις ευχές και εκεί στην Αγιά-Παρασκευή όλοι μαζί μια οικογένεια με το χαμόγελο να φωτίζει τα πρόσωπα, λες και το άστρο της Βηθλεέμ άλλαξε πορεία και στόχο! Να γιατί η γειτονιά μας λεγόταν «Μικρά Ελβετία», γι αυτό το απόθεμα πλούτου που διέθετε!

Τα κάστανα στη φωτιά καλοψήθηκαν, το κρασί περιμένει και ο πιο απλός μεζές της παρέας, μέχρι να στρωθεί το τραπέζι, κάστανο βουτηγμένο στο κρασί!!!  Στην υγειά μας και του χρόνου καλύτερα!!!