Εδώ και καιρό παρακολουθώ τις αντιδράσεις τόσο μεμονωμένων συμπολιτών όσο και φορέων της πόλης μας για το θέμα της εγκατάστασης της ΜΕΑ στη Μαυροράχη. Φοβάμαι ότι πρόκειται για υπόθεση που έχει χαθεί και το αποτέλεσμα είναι γνωστό, η απόφαση έχει παρθεί. Έχω την εντύπωση ότι το κάστρο έχει διαβρωθεί από μέσα.

Οι αγώνες δεν κερδίζονται έτσι. Θα θυμάστε πριν χρόνια να παίρνει φωτιά ο υποσταθμός της ΔΕΗ στο Ωραιόκαστρο κάθε καλοκαίρι. Τι είχαμε; Μετεγκατάσταση σε 24 ώρες του σταθμού πλέον της ΔΕΗ στην Ασσηρο, Αλήθεια είδατε ποτέ κανένα πουλί να πετά πάνω από το σταθμό; Γιατί όχι άραγε; Σίγουρα τα πουλιά κάτι ξέρουν καλύτερα από τους ανθρώπους.

Με το ΧΥΤΑ στη Μαυροράχη τα ίδια δεν έγιναν; Το κάστρο έπεσε από μέσα. Αστα να πάνε. Θύμισες λυπητερές.

Δυστυχώς και σήμερα έχουμε τα ίδια. Φορείς-θεσμοί-ηγέτες λάμπουν με την απουσία τους ή κινούνται καθυστερημένα πιεζόμενοι από την αποδοκιμασία του κόσμου για την αδράνειά τους, δίνοντας ξεκάθαρα την εντύπωση ότι επικροτούν το έγκλημα της ΜΕΑ. Ίσως γιατί πίνουν τα Perrier τους και θα έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν και μετά -όχι εμείς οι υπόλοιποι- παρότι γνωρίζουν ότι ο υδροφόρας ορίζοντας του Λαγκαδά έχει ήδη μολυνθεί (βλέπε Μπογδάνα όταν βρέχει) εξαιτίας τον ΧΥΤΑ (που έγινε για το καλό μας). Στην πραγματικότητα όλους αυτούς δεν τους ενδιαφέρει ο τόπος μας αλλά αποβλέπουν σε κάτι άλλα που το σύστημα τους έταξε να πάρουν. Ας σταματήσουν να λένε άλλα και να πράττουν άλλα. Ας σταματήσουν το θέατρο.

Επίσης μια πιο δυναμική αντίδραση από τον Φορέα Διαχείρισης Λιμνών δεν θα έβλαπτε.

Είναι γνωστή η συνταγή για να κερδίζονται οι αγώνες. Ηγέτες μπροστά, ο λαός να ακολουθεί, δυναμικές αντιδράσεις, πεζοδρόμιο, καμπάνες να χτυπούν πένθιμα και όχι ευχολόγια. Γιατί κάποια στιγμή η ιστορία θα γράψει για το τι καλό ή κακό αφήσαμε στην επόμενη γενιά, βάζοντας τον καθένα από εμάς στη θέση του.