Είναι αλήθεια ότι περνάμε δύσκολες μέρες. Κανένας δεν θέλει να ξαναζήσει σε μια τέτοια εποχή. Η νέα μορφή του πολέμου που γνωρίσαμε το 2020, καταγράφεται πλέον στην ιστορία μας, ως ένα κακό που κανένας δεν ξέρει πώς προκλήθηκε και ποιος το προκάλεσε.

Ξέρουμε όμως το τι προκάλεσε και τι προκαλεί ακόμα αυτός ο αόρατος εχθρικός ιός. Θάνατο, πόνο, θλίψη, στεναχώρια, ανέχεια, οικονομική δυσπραγία, άγχος για το αύριο, απελπισία για την επόμενη μέρα.

Πολλές οικογένειες χτυπήθηκαν από την απώλεια αγαπημένων προσώπων. Χάθηκαν γονείς, συγγενείς, φίλοι, ακόμα και δύο άνθρωποι από μια οικογένεια, χωρίς να μπορέσουν να δώσουν αυτό που έπρεπε σε ένα αγαπημένο ασθενή, ή σε έναν προσφιλή νεκρό. Αυτή η ανθρώπινη τραγωδία σημάδεψε οδυνηρά την ανθρωπότητα και τη ζωή μας.

Ως τώρα ξέρουμε ότι σε ένα πόλεμο, έχεις δύο αντίπαλους λαούς. Σ΄αυτόν τον πόλεμο της πανδημίας, έχεις έναν αδιόρατο εχθρό-ιό, απέναντι σ’ έναν ολόκληρο πλανήτη, να αντιστέκεσαι με τις μικρές σου δυνάμεις για να κερδίσεις τι; Το αυτονόητο, δηλαδή τη ζωή σου και μόνο, ούτε εδάφη, ούτε χώρες, ούτε θάλασσες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, του γνωστού γείτονα, που ενώ πνέει τα λοίσθια αγωνίζεται να κερδίσει γη και θάλασσα, αγνοώντας προφανώς το τι δικαιούται ο κάθε θνητός από γη!!! (2,00Χ 0,80 μ).

Όμως μέρες που είναι και μέρες που έρχονται, όλοι κρατάμε μια ανάσα ελπίδας, ένα φως που σίγουρα θα βγει να φωτίσει τα σκότη μας και να αλλάξει την πορεία της ζωής μας. Τα Χριστούγεννα, πάντα αποτελούσαν μια χαραμάδα ελπίδας για τον άνθρωπο που αναζητά κάτι στη ζωή του, κάτι καλύτερο, κάτι ευχάριστο, κάτι που να φωτίζει τη ζωή και να χαρίζει χαμόγελο και ελπίδα.

Ακόμα και αυτοί που δεν πιστεύουν σε τίποτα, τέτοιες μέρες πάντα, ασυναίσθητα, κάτι αναμένουν για το δικό τους αύριο. Ο Γκράχαμ Γκρην έλεγε ότι «αυτός που αναζητά το Θεό, τον έχει ήδη βρει»! Τι ωραίο!!! Γιατί αυτή η πάλη με τον Θεό, έχει μεγάλη αξία στο τέλος. «Μη πάψεις ποτέ να παλεύεις με τον Θεό. Είναι η καλύτερη άσκηση» έλεγε ο Ν.Καζαντζάκης και πόσο δίκιο είχε ακόμα όταν έλεγε πως: «Τον θάνατο δεν μπορούμε να τον νικήσουμε. Το φόβο του θανάτου όμως μπορούμε»!

Κι αυτό μπορούμε να το καταφέρουμε με την πίστη, με την αναζήτηση της ελπίδας, ότι τελικά ο Θεός δεν θ΄αφήσει τον κόσμο μόνο του.

Ξέρω ίσως κάποιος γελάσει, αλλά ενδόμυχα όλοι μας κάποια στιγμή, και ο πλέον επιφυλακτικός, πάντα περιμένει τον από μηχανής Θεό για την λύτρωση. Ο Τίτος ο Λίβιος (17 πχ.) έλεγε πως: «Οι αντιξοότητες θυμίζουν στους ανθρώπους τη θρησκεία». Και ο Τίτος δεν ήταν καν χριστιανός!

Ίσως εδώ να συμφωνούσε με έναν κατοπινό ευρωπαίο φιλόσοφο, αρκετούς αιώνες αργότερα που έλεγε: «Κι αν ακόμα δεν υπήρχε ο Θεός θα έπρεπε να τον εφεύρουμε», ναι, κατά τον Βολταίρο, τον μεγάλο αρνητή του Θεού! Κι ένας άλλος σοφός του κόσμου τούτου έλεγε πως ο Θεός είναι «ρήμα», και όχι απρόσωπο αλλά προσωπικό! Και μάλιστα ενεργητικής φωνής, γιατί έρχεται και θεώνει τον άνθρωπο και τον κάνει εικόνα Του και ομοίωσή Του. Πώς; Με τη γέννησή Του, την ενανθρώπισή Του, όπου παίρνει την ανθρώπινη σάρκα και την θεώνει, και της χαρίζει αθανασία ψυχής. Ναι γι αυτό ακόμα κι αυτοί που έφυγαν αυτές τις μέρες από την παρούσα ζωή, ζουν μέσα στην προσωπική  μνήμη και στην ιστορική μας μνήμη.

Θα μου πείτε τι σχέση μπορεί να έχει ο σύγχρονος άνθρωπος με αυτόν που έκανε ο Θεός; Ίσως καμία, αλλά γι’ αυτό δεν ευθύνεται ο Θεός! Μάλλον αυτός ήταν κι ο λόγος που ο Γκάντι έλεγε πως «Μ΄ αρέσει ο Χριστός σας. Δεν μ΄ αρέσουν όμως οι χριστιανοί. Είναι τόσο διαφορετικοί από τον Χριστό»!!! Ίσως και να είχε δίκαιο.

Όμως παρ΄ όλα αυτά, αυτός ο άνθρωπος ο τόσο διαφορετικός από τον Χριστό, είναι το αντικείμενο της Θείας αγάπης!!!

Γι’ Αυτόν λοιπόν θα ξαναψάλλουμε το «Χριστός γεννάται σήμερον…».

Οι μέρες που έρχονται είναι μια ευκαιρία να αναθεωρήσουμε λίγο τα της ζωής μας, να δούμε τι σημαίνει αληθινή αγάπη, τρυφερότητα, ειρήνη, αδελφοσύνη, «να βλέπεις τον άλλον άνθρωπο και να λες ο εγώ μου», γράφει ο Καζαντζάκης, ο οποίος δεν ήταν βαθειά θρησκευόμενος με την έννοια που ξέρουμε, αλλά ο λόγος του πολλές φορές διδάσκει αλήθειες,όπως όταν έγραφε: «Είπα στη μυγδαλιά: μυγδαλιά μίλα μου για το Θεό. Κι αυτή άνθισε»!!!

Μέσα από την παράδοσή μας μπορούμε να γευτούμε υπέροχες στιγμές τρυφερότητας και αγάπης, φιλανθρωπίας και φιλαλληλίας, σήμερα ιδιαίτερα που ακόμα και μια προσευχή για τους νοσηλευομένους και τους νοσηλευτές είναι μια πράξη που μας φέρνει κοντά στην αληθινή ανθρώπινη φύση μας.

Αν πραγματικά αναζητούμε τη διαφορετικότητα στα φετινά Χριστούγεννα, είναι να κάνουμε τον πόνο και την αγωνία των άλλων, δικό μας πόνο και αγωνία, να παρακαλέσουμε και να ευχηθούμε να είναι το τελευταίο δάκρυ της ανθρωπότητας!

Σε παλαιότερες εποχές την παραμονή των Χριστουγέννων, οι μανάδες έπαιρναν τα μικρά και κάθονταν στο παράθυρο κοιτάζοντας στον ουρανό για να δουν το άστρο της Βηθλεέμ και να κάνουν μια ευχή!!
Το άστρο και η  φάτνη γεννά μια ελπίδα, ας την δούμε επιτέλους σοβαρά!

 Καλά Χριστούγεννα και με υγεία στον κόσμο όλο.

Τρύφων Τσομπάνης