ΕΛΛΑΣ - ΒΛΑΒΗ

Από τότε…

Από πότε άραγε;  Πάει πολύς καιρός.. Ξέχασαμε να ζούμε. Από που να το πιάσεις; Κοιτάς δεξιά κι αριστερά και παντού μία βλάβη. Καθαρά Ελληνική! Για τι πράγμα να πρωτομιλήσεις; Ανεργία θα πει κάποιος. ’λλος πάλι, ανέχεια. Θυμός. Νεύρα. Απαξιωτικές λέξεις παντού. Απέχθεια για το κράτος. Δυσαρεστημένοι άνθρωποι. Απογοητευμένοι. Κι όλα αυτά, από τότε.

Πόσα «από τότε» δημιούργησαν το σήμερα; Πόσα συνέβησαν και μας έκαναν έτσι αρνητικούς και μίζερους; Πόσα «γιατί;» αιωρούνται μέσα σ’ αυτά όλα; Και τι είναι τέλος πάντων αυτό το «από τότε»;

Ας το πάρω από τότε που θυμάμαι λοιπόν! Τότε από μικρός που μπορεί να άκουσα μία αρνητική είδηση. Έναν θάνατο π.χ. . Κι όχι έναν απλό θάνατο όμως.. Ένα θάνατο ας πούμε από τρομοκρατική ενέργεια. Ήμουν μικρός τότε στο σαλόνι του σπιτιού μου όταν έγινε έκτακτο δελτίο ειδήσεων γιατί κάποιος θέλησε να κρατήσει όμηρο μια γυναίκα και τελικά να αποβεί μοιραίο. Τρομοκρατήθηκα δίχως να γνωρίζω την πλήρη σοβαρότητα του θέματος. Πέθανε κάποιος σκέφθηκα. Μετά ήρθαν άλλα. Κάτι εγκληματικές οργανώσεις που δεν ξέρω γιατί, σκότωναν κόσμο και κοσμάκη. Μετά θάνατοι από διάφορα σενάρια κινηματογραφικών ταινιών. Έπειτα, βιασμοί, δολοφονίες με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Κι εγώ μεγάλωνα. Για λίγο φοβισμένος, κι έπειτα το ξεπερνούσα λόγω της ανεμελιάς της ηλικίας μου. Αλλά τα έβλεπα. Τα άκουγα. Πραγματικά ψυχοφθόρο.

Αμ το άλλο; Το να βλέπω πολιτικά εγκλήματα; Ότι δηλαδή, αυτός που ψήφιζαν οι οικογένειες  της Ελλάδος, έμπαινε στη Βουλή, στο υπέροχο νεοκλασικό, με σκοπό να κλέψει χρήματα. Κι αυτό από τότε. Από πολύ πιο τότε όπως κατάλαβα μεγαλώνοντας. Κι άντε πάει στην ευχή, έλεγα έκλεψε, πέρασε κι αυτό, θα ξεχαστεί. Κι έκλεβε κι ο διπλανός του! Δεν τους προλάβαινα από ένα σημείο κι έπειτα. Αφουγκραζόμουν λίγο και μετά ηρεμούσα κι έλεγα «μακριά από εμένα και την οικογένεια μου τούτα Θεέ μου». Και δεν καταλάβαινα ότι έκλεβαν κι εμένα τελικά.

Και περνούσαν τα χρόνια. Κι έβλεπα κάτι ασυδοσίες εις βάρος όλων μας. Έβλεπα μεγαλοσυμφέροντα στις τάξεις της υγείας, με κόστος την ίδια μας την υγεία. Μικροπολιτικά παιχνίδια στα νοσοκομεία. Αδιανόητες ελλείψεις ακόμη και για το πιο πολύτιμο αγαθό, γιατί κάποιοι έτσι αποφάσιζαν. Να θέλεις μερικές χιλιάδες υγειονομικό υλικά και να παραγγέλνονται εκατομμύρια, στο βωμό του κέρδους των λίγων. Πρωτάκουστο! Απύθμενο θράσος για το αγαθό που μας χάρισε ο Θεός. Πλήρης κατακρεούργηση της έννοιας του σεβασμού στο συνάνθρωπο.

Και δεν είναι μόνο αυτά. Σκανδαλώδεις διαδικασίες σε όλες τις εκφάνσεις του οικοδομήματος που θέλει να λέγεται κράτος. Ένα γιγαντιώδες όργιο παρανομίας. Και πάμε στο βασικό ερώτημα: Εγώ γιατί πρέπει να τα υποστώ όλα αυτά ακόμη και ως απλός θεατής; Γιατί πρέπει να υποστώ να γίνονται παρανομίες στη ζωή μου; Γιατί εγώ που μεγαλώνω με όλα τα αγαθά που μου παρέχει η οικογένεια μου, η οποία παλεύει καθημερινά για να ζήσει αξιοπρεπώς, να γίνομαι δέκτης όλων των αρνητικών αυτής της άναρχης και βλαβερής πολιτείας;

Στη συνέχεια, να μπει το παιδί σε κάποιο πανεπιστήμιο να σπουδάσει για να δουλέψει να κάνει καλύτερο τον κόσμο. Ποιον κόσμο; Αφού τη δουλειά θα του την πάρει το βύσμα. Και θα μείνει άνεργος ή με μισθό πείνας σε δουλειά διαφορετική από το γνωστικό του αντικείμενο. Ναι! Κι αυτά από τότε.   

Επιπροσθέτως, τα εγκλήματα πάσης φύσεως να διατηρούνται σε όλο το πέρασμα των χρόνων με την ανοχή της πολιτείας. Κυβερνήσεις πάνε κι έρχονται, υπουργοί εναλλάξ ανάλογα με την υποχρέωση που έχει κάποιος σε κάποιον άλλον, οι μίζες καραδοκούν, η δικαιοσύνη να δικάζει κατά το δοκούν και όχι κατά τους νόμους και το Σύνταγμα. Οι γνωστοί μεγαλοδικηγόροι να κάνουν πάρτι στα δικαστικά έδρανα και οι αποφάσεις να είναι εντολές άνωθεν, και όχι του σεβαστού δικαστηρίου.

Ατιμωρησία! Ατιμωρησία σε όλα. Το κακό υπερνικά σε κάθε πέρασμα του διότι του επιτράπηκε. Από τότε!

Πάρτι κλοπής εκατομμυρίων και για τους Ολυμπιακούς Αγώνες που γέννησαν οι πρόγονοι μας. Τους Ολυμπιακούς Αγώνες που άλλοτε το 1896 χρηματοδότησε εξ ολοκλήρου ο Αβέρωφ δίχως δεύτερη σκέψη. Και στη νέα δική μας σκέψη δεν ήρθε μπροστά μας το παράδειγμα του, αλλά το να κλέψουμε. Να κλέψουμε εμάς τους ίδιους.

Μα δεν είναι κρίμα; Δεν είναι απορίας άξιο το ότι μας γεννιέται τη σήμερον ημέρα η σκέψη να κλέψουμε τη χώρα μας απ’ το να την τιμήσουμε κι εμείς με αξιότιμες πράξεις; Δεν απορεί κανείς ότι το μυαλό μας, (όχι όλων ευτυχώς ακόμη), συνήθισε να σκέφτεται το πώς θα λιντσάρει κάθε ταμείο;

Από τότε… Από τότε λοιπόν που το κράτος έπαψε να λειτουργεί ως κράτος, αλλά λειτουργεί στην καθημερινότητα ως παρακράτος και αφήνει τα υποδεέστερα παρακράτη να ζουν μέσα σε αυτό, σε κάθε δημόσιο τομέα, σε κάθε μεγάλο συμφέρον, σε κάθε παρανομία πάσης φύσεως, από τότε έπαψε να ενδιαφέρει κι εμάς το τι ανομίες γίνονται γύρω μας. Από τότε που η μπάζα φάνηκε ότι θα βοηθήσει κάποιους λίγους, κατάλαβαν όλοι ότι τελικά μπορούν να γίνουν πολλοί και να κατακρεουργούν εμάς και τα πιστεύω μας. Εμάς και την καλή θέλησή μας. Εμάς και την αγάπη που έχουμε γι αυτόν τον τόπο. Από τότε που προσπαθούν με κάθε τρόπο να εκμεταλλευτούν την αγάπη μας γι αυτόν τον τόπο, από τότε μας δηλητηριάζουν και δε μας αφήνουν να βοηθήσουμε τον τόπο μας. Τον τόπο των προγόνων μας πού δόξασαν την Ελλάδα σε όλον τον πλανήτη. Απ’ όπου και να το πιάσεις, μυρίζει Ελλάδα. Επιστήμες, τέχνες, γράμματα, δημοκρατία, φιλοσοφία, ιστορία, δικαίωμα ψήφου, πολιτισμός, αρχαίο θέατρο, ανακαλύψεις, ιατρική, μυθολογία, ποίηση. Όλα Ελλάδα. Και τώρα τι;

Όλα δυσωδία!

Και το ποτάμι της κατακρεούργησης ορμητικό, δίχως τέλος.

Από τότε λοιπόν που το κράτος άρχισε να σκαλίζει σαν καλικάντζαρος το δέντρο της ευημερίας της χώρας μας, από τότε έχουμε απολέσει και την εμπιστοσύνη μας σε αυτό. Τι μένει;

Δυστυχώς όχι πολλά, σύμφωνα με αυτά που βλέπουμε καθημερινά να εκτυλίσσονται. Ο μόνος τρόπος, ο διαρκής μας Αγώνας για επαναφορά στα ιδεώδη και η αστείρευτη Αγάπη για την Πατρίδα, μέχρι να ξαναγίνει Πατρίδα. Από τότε θ’ αλλάξουν όλα και πάλι προς το καλύτερο και η γενική βλάβη θ’ αποκατασταθεί.

Κι από τότε… Θα μυρίσει και πάλι Ελλάδα!