Συγκίνηση προκαλεί η ανάρτηση στο facebook της διευθύντριας του Δημοτικού Σχολείου Ασσήρου και συγγραφέως παιδικών βιβλίων, Ολγας Σεχίδου, που μετά από 36 χρόνια εκπαιδευτικής πορείας, ήρθε η ώρα να συνταξιοδοτηθεί.

Η κ. Σεχίδου αποχαιρετά μέσω του παρακάτω κειμένου τους εκατοντάδες μαθητές και μαθήτριες της που τους δίδαξε γράμματα και της δίδαξαν αγάπη, ελπίδα, αισιοδοξία, χαμόγελα, χρώματα κι ουράνια τόξα.

Διαβάστε την ανάρτηση της:

Σαν όνειρο πέρασαν τα χρόνια…

Σαν ρυάκια κύλησαν οι μέρες…

Σαν ταξίδι στα πέρατα του κόσμου και στην ψυχή μου…

Το ταξίδι στον κόσμο, μού το χάρισαν τα παιδιά, που είναι το σήμερα και το αύριο, που είναι ο κόσμος μας…

Το ταξίδι στην ψυχή μου, μού το πρόσφεραν οι εμπειρίες και τα συναισθήματα που ανάβλυζαν από την κάθε μου μέρα μαζί τους, στον χώρο αυτό: τον χώρο του σχολείου.

Τι χρώματα, τι ζωγραφιές, τι δάκρυα, χαμόγελα και χαρές, λουλούδια, μα και ‘αγκαθάκια’ που τρυπούσαν και πονούσαν, τι όνειρα, τι σχέδια, τι λόγια, τι ιδέες… Με ήλιους και συννεφιές, με αγέρια και βοριάδες, με βροχούλες και μπόρες…

Μικρή, έβαζα απέναντι από τον τοίχο του παλιού αχυρώνα, τις λιγοστές κούκλες μου, συμπληρώνοντας και με μερικές μεγάλες πέτρες κι έτσι έφτιαχνα την …’τάξη’ μου.

Κι εγώ, η ‘δασκάλα’, απέναντι, κρατώντας ένα κομμάτι από τούβλο, έγραφα στον τοίχο εκείνο, το μάθημα… λεξούλες… που μόλις τότε τις μάθαινα.

«Εμπρός, παιδιά, αντιγράψτε στο τετράδιό σας, τις λέξεις».

«Aντε, σήμερα θα πάμε εκδρομή…!»

«Βασίλη, μη μιλάς με την Aννα…»

Κι άκουγα τις φωνές και τις τσιρίδες της χαράς τους, μα και της αποδοκιμασίας τους, από τότε ίσαμε σήμερα, τριάντα έξι χρόνια μετά…

Σήμερα, πια, φεύγω από τον χώρο αυτό…

Κλείνοντας πίσω μου την πόρτα του Σχολείου, φεύγω, ικανοποιημένη από τη ζωή μου, που μου χάρισε ό, τι ονειρεύτηκα να έχω… Όταν ξεκινούσα, δεν ήξερα τι ήταν αυτό που αναζητούσα ακριβώς, ήξερα όμως ότι ήθελα να είναι η ζωή μου γεμάτη αστέρια, χαμόγελα, αθώα μουτράκια, χρώματα κι ουράνια τόξα.

Και τελικά, αποδείχτηκε ότι πέτυχα διάνα! Βρήκα τον θησαυρό που αναζητούσα!

Σχολειό μου αγαπημένο, σ’ ευχαριστώ…

Ευχαριστώ τον Θεό, τους γονείς μου και την τύχη, που πέρασα και ωρίμασα μέσα από τις ζωές μικρών παιδιών, που τα αγάπησα και με αγάπησαν, που τα αγκάλιασα και με αγκάλιασαν με τόση ζεστασιά. Που με δίδαξαν το πιο σπουδαίο πράγμα:

Να βλέπω τον κόσμο με τα δικά τους μάτια και από το δικό τους ύψος…

’νοιξαν την καρδούλα τους και μπήκα μέσα! Με ξενάγησαν σε μονοπάτια σπαρμένα όνειρα κι ελπίδες, για να μην ξεχάσω… γιατί κι εγώ πέρασα από εκείνα τα δρομάκια όταν ήμουν παιδί, αλλά ο Χρόνος (ο ρέων ακάθεκτα και αεί τι κινούμενος παρασύρει και παραφέρει πάντα τα εν γενέσει και ες βυθόν αφανείας καταποντοί) μάς κάνει να ξεχνάμε κάποτε. Τα παιδιά, όμως, μάς θυμίζουν όλα εκείνα που οφείλουμε να μην ξεχνάμε! Αν εμείς οι μεγάλοι διδάσκουμε και δίνουμε τρόπους και οδούς γνώσης στα παιδιά, εκείνα μάς δίνουν βαθύτερα και πιο ουσιαστικά πράγματα.

Πλούτισα με αναμνήσεις, που θα είναι ‘απόθεμα ζωής’ για τα υπόλοιπα χρόνια μου, να έχω να ‘ξοδεύω’ ανατρέχοντας σ’ αυτές, όταν θα συναντώ δυσκολίες.

Η συνεργασία μου με τους γονείς υπήρξε άψογη όλα τα χρόνια, από τότε που ξεκίνησα. Από τη γενέτειρά μου, την αγαπημένη μου Πολίχνη, ύστερα στον Δρυμό και τέλος, τα υπόλοιπα 14 χρόνια, στην Ασσηρο. Αγαπημένα μου παιδιά, αγαπημένοι γονείς και συνεργάτες, αγαπημένοι συνάδελφοι… δεν βρίσκω τα λόγια να σας ευχαριστήσω όλους! Υπήρξατε κομμάτια του παζλ της ευτυχίας μου.

Να είστε πάντα υγιείς, χαρούμενοι, αποδοτικοί και να πορευτείτε ομαλά και όμορφα όλα τα υπόλοιπα χρόνια στην υπηρεσία του Σχολείου και στη ζωή σας!

Όσο θα μου το επιτρέπει η υγεία μου, δεν θα ξεχάσω ποτέ κανέναν σας…

Πώς θα μπορούσα, άλλωστε;

Σας αγαπώ!