Μία πολύ συγκινητική ανάρτηση δημοσίευσε η διευθύντρια του Γενικού Λυκείου Ασσήρου Μαρία Λυκάρτση, η οποία πρόσφατα αποχώρησε από τη θέση της διευθύντριας.

Αν προσθέσω στα 5 χρόνια μαθήτρια και τα 11 χρόνια ως εκπαιδευτικός, το ΓΕΛ Ασσήρου είναι κάτι σαν σπίτι μου (τώρα που το σκέφτομαι σε κανένα σπίτι μου δεν έχω μείνει τόσο πολύ). Και έχω και θυμάμαι: αμέτρητα γέλια και κάτι λίγα (πολύτιμα) κλάματα, απουσίες της πρώτης ώρας και της τελευταίας κυρίως, χορούς/εράνους, παρελάσεις και ηρώα, καυγάδες για το τσιγάρο, σκονάκια, υπέροχα γραπτά, πρόβες, movie nights, καταλήψεις, αγώνες ποδοσφαίρου (και πάντα να χάνουμε), τρένα για την Αθήνα, αεροπλάνα για τη Ρώμη, ωριαία διαγωνίσματα, κουβέντες στην αυλή εκτός ύλης, μυστικά κι εφηβικά διλήμματα που δεν έμαθαν ποτέ οι γονείς...

Ένα μικρό επαρχιακό σχολείο και φτάσαμε στην Βουλή των Εφήβων, στο MUN, στο EYP, στήσαμε εικονικές επιχειρήσεις, πήραμε τέσσερα Erasmus, ανεβάσαμε παραστάσεις, ζωγραφίσαμε τοίχους και δάπεδα, κάναμε Skype meetings αιώνες πριν την τηλεκπαίδευση με τον τραγικό μας τότε εξοπλισμό...

Ήρθε η ώρα να κλείσει για μένα ο κύκλος εδώ. Τόσα χρόνια όλο και κάποιον θα στεναχώρησα, όλο και κάποιος θα με σιχτίρισε (φανερά ή από μέσα του). Αλλά σ' αυτό το σχολείο και με αυτούς τους μαθητές η αγάπη (αυτή που έδωσα κι εκείνη που πήρα) θα κερδίζει πάντοτε το σκορ με διαφορά.