13-08-2011
ΕΝΑ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΚΙ ΕΝΑΣ ΚΑΗΜΟΣ... ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΛΑΓΚΑΔΑ
Του Τρύφωνα Τσομπάνη, πρόεδρου Πολιτιστικού Οργανισμού «Μυγδονία» Λαγκαδά
Χτύπησε το τηλέφωνό μου αρκετές φορές, και καθώς δεν το προλάβαινα, σκέφτηκα πως για να συνεχίζει να χτυπά ακόμη, θα πρόκειται για επίμονο φίλο. Στην απάντησή μου τελικά ακούστηκε μια ευγενική γυναικεία φωνή, περασμένης ηλικίας μάλλον, που ήθελε λέει να μου εκφράσει το παράπονό της, μια και γνώριζε πως ήμουν από παλιά σε μια επιτροπή της Δημοτικής βιβλιοθήκης. Αφού της εξήγησα ότι δεν είμαι πλέον, θέλησε παρ’ όλα αυτά να πει τον πόνο της, γιατί πήγε, λέει, να δανειστεί βιβλία και είδε πως η βιβλιοθήκη μετακομίζει στο παλιό Δημαρχείο στον β΄ όροφο και εκεί εντοπίζεται το πρόβλημά της, όπου «τα πόδια μου δεν με βαστούν για τα ψηλά, παιδί μου» είπε με παράπονο. Ομολόγησα την άγνοιά μου αλλά και το ανεξήγητο της μετακόμισης.
Όταν πριν από πέντε-έξι περίπου χρόνια έγιναν τα εγκαίνια της Δημοτικής Βιβλιοθήκης από τον τότε Πρύτανη του Πανεπιστημίου κ. Αντωνόπουλο, είπαμε όλοι πως ήταν μεν μια καλή αρχή, να αποκτήσει επιτέλους κι ο Λαγκαδάς κάτι, που άλλες πόλεις το είχαν από 30-40 χρόνια νωρίτερα, και βέβαια να υπάρξει κάποτε η προοπτική, η Δημοτική Βιβλιοθήκη να μη παραμείνει στους 4.000 τίτλους βιβλίων που ξεκίνησε, αλλά να τους εκατοστίσει, και θέλω να πιστεύω πως αυτός είναι ο στόχος σε κάθε βιβλιοθήκη, να αυξηθεί, να μεγαλώσει, να έχει επισκεψιμότητα, να καταστεί στέκι όχι μόνο του βιβλίου, αλλά και των βιβλιόφιλων, να συνδεθεί με τους εκδότες, να δεχτεί εκδηλώσεις και βιβλιοπαρουσιάσεις και ό,τι άλλο θα μπορούσε να γίνει σε μια πόλη, που δυστυχώς πέρα από ταβέρνες, καφέ-bar, σουβλάκι και τζατζίκι, δεν έχει τίποτε άλλο να προσφέρει, ως υποδομή πολιτιστική.
Είναι αλήθεια ότι η υπόθεση περπάτησε καλά, τα βιβλία διπλασιάστηκαν, οι πρώτοι 200 φίλοι της βιβλιοθήκης πολλαπλασιάστηκαν επί 4, έγιναν καταπληκτικές εκδηλώσεις λόγου, αφιερώματα σε ποιητές και συγγραφείς, μουσικές βραδιές υψηλού επιπέδου, εκθέσεις φωτογραφίας και ζωγραφικής από τους ζωγράφους της πόλης μας, εκθέσεις εργασιών και καινοτομίας από τα Λύκεια, και προπαντός ήταν ένα στέκι για όποιον ήθελε κάποια στιγμή να περάσει να ενημερωθεί για νέους τίτλους βιβλίων που παρελήφθησαν και να βρει εκεί 2-3 φίλους να ψάχνουν στα ράφια για αγαπημένους τους συγγραφείς.
Όλη αυτή τη διαδικασία αν δεν τη ζήσεις, δεν μπορείς να την εκτιμήσεις. Σίγουρα αυτή η μετακόμιση έχει κάποια λογική εξήγηση, αλλά πιθανόν κάποιοι δεν γνώρισαν από κοντά τη λειτουργία και τη ζωή αυτής της βιβλιοθήκης ή δεν έμαθαν ότι ενώ άλλες πόλεις αφιερώνουν ολόκληρα κτήρια για μια δημοτική βιβλιοθήκη, εμείς στριμώχνουμε τη βιβλιοθήκη μας σε έναν χώρο παντελώς ακατάλληλο από κάθε άποψη. Θέλετε η στενότητα του χώρου, που δεν επιτρέπει με άνεση να στηθούν τα υπάρχοντα βιβλία, η ίδια στενότητα θα είναι απαγορευτική και για την αύξηση του αριθμού των βιβλίων, ο χώρος των επισκεπτών ανύπαρκτος, ο χώρος των αναγνωστών ομοίως, και πάνω απ’ όλα μεταφέρεται σε ένα κτήριο χωρίς την δυνατότητα να προσεγγιστεί από γέροντες, όπως η κυρία του τηλεφωνήματος, από μεσήλικες, αλλά και από άτομα με ειδικές ανάγκες. Σ’ αυτούς τους ανθρώπους τι θα πούμε; Ύστερα οι ομάδες ζωγραφικής και μουσικοκινητικής αγωγής που λειτουργούσαν εκεί, η ομάδα θεάτρου, η σχέση και η οπτική έστω επαφή των παιδιών με τα βιβλία, ήταν ένας μεγάλος παράγοντας αγωγής, τον οποίο κάποιοι τον παρέβλεψαν.
Δυστυχώς σ’ αυτή την πόλη πολλές γενιές έζησαν και πέθαναν μόνο με το όνειρο και τον καημό, να δουν κάποτε το Λαγκαδά να αξιοποιεί τις φοβερές δυνατότητες ανάπτυξης που διαθέτει, κυρίως στον τομέα του πολιτισμού και συνακόλουθα σε όλους τους άλλους τομείς που νομοτελειακά θα συμπαρασυρθούν προς την ανάπτυξη, αλλά που πάντα αυτά τα όνειρα «βαλτώνουν στο βούρκο της περιοχής», όπως έγραφε το 1911 ο γιατρός των Λουτρών Λαγκαδά Ι.Σιώρης.
Ελπίδα ύστατη, οι νέοι άνθρωποι να απαιτήσουν αυτό που τους ανήκει και να επιβάλλουν τον διάλογο και την σύνθεση των απόψεων. Ο τόπος μας είναι πολύ μικρός για να τον ταλανίζουν μικρότητες, μιζέριες και αβέβαιοι πειραματισμοί. Ο νέος Καλλικρατικός Δήμος δεν μεγάλωσε απλά, αλλά ομόρφυνε κι όλας, γιατί συνδέθηκε με χωριά και περιοχές που πραγματικά είναι χάρμα οφθαλμών. Η κάθε κίνηση, απαιτείται από τους καιρούς, να γίνεται στοχευμένα και μελετημένα. Δεν ευνοεί το κλίμα να μένουμε στις καλές προθέσεις, αλλά στα συγκεκριμένα και απτά έργα που φέρουν αποτέλεσμα. Αυτά ας δούμε πως θα τα αυξήσουμε, και πως θα συμβάλλουμε όλοι μαζί στο ανέβασμα του επιπέδου της ζωής και το χτίσιμο του δικού μας πολιτισμού, τον οποίο κάποτε θα αφήσουμε στα παιδιά μας.
Τρύφων Τσομπάνης
Λέκτορας Α.Π.Θ
ALBUM
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ
.jpg)
