Aντεξε στις κακουχίες και τους ψυχολογικούς εκβιασμούς και έκλεισε την τραυματική εμπειρία του στις σελίδες ενός συγκλονιστικού βιβλίου με τον τίτλο «Έξι χρόνια στα κάτεργα της ΣΤΑΖΙ» που παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη.

Η ζωή του Γιώργου Μπακαλιού μετανάστη της δεκαετίας του ’60 στη Δυτική Γερμανία ανατράπηκε μία ανοιξιάτικη μέρα του 1970. Ήταν 15 Μαΐου και βάδιζε αμέριμνος στους δρόμους του Ανατολικού Βερολίνου μαζί με τον πατέρα του όταν απήχθη από τρεις άγνωστούς του άνδρες οι οποίοι επέβαιναν σε αυτοκίνητο με συμβατικές πινακίδες κυκλοφορίας.

Ο Μπακαλιός έζησε για τα επόμενα έξι χρόνια τις «ζωές των άλλων» ή μάλλον τη δική του μαρτυρική ζωή στα χέρια της ΣΤΑΖΙ και επιβίωσε για να μαρτυρήσει ότι η βραβευμένη ταινία του Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ δεν ήταν παρά η αποτύπωση της τραγικής καθημερινότητας στο ολοκληρωτικό καθεστώς Χόνεκερ που περιφρουρούσε με τις πλέον σύγχρονες μεθόδους καταστολής η ΣΤΑΖΙ και οι χιλιάδες υπάλληλοι και υποτακτικοί της.

Ο Γιώργος Μπακαλιός μετανάστευσε το 1964 στη Γερμανία με την σύζυγό του Αγγέλα για να σπουδάσουν και ν’ αποκτήσουν μία καλύτερη ζωή. Αυτός ήθελε να γίνει γιατρός κι εκείνη δικαστικός. Τελικά, αφού δεν βρήκαν τις βοήθειες που περίμεναν, εκείνη έγινε νηπιαγωγός κι ο ίδιος κοινωνικός λειτουργός επιφορτισμένος με το να βοηθά τους Έλληνες του Δυτικού Βερολίνου στις δυσκολίες των επαφών τους με το Ανατολικό τμήμα. Βλέπετε ο Γιώργος Μπακαλιός είχε εκπαιδευτεί σ’ αυτό ολοκληρώνοντας τις σπουδές του στη Σχολή Κοινωνικών Λειτουργών της Κολωνίας και προσελήφθη από την Ευαγγελική Εκκλησία στο Διακονικό της έργο.

Είχε βοηθήσει φυσικά και αυτούς που τον «έδωσαν». Στον Έλληνα ρουφιάνο του μάλιστα, έχει αφιερώσει και ολόκληρο κεφάλαιο του βιβλίου του. Όταν πολύ αργότερα κατέρρευσε το καθεστώς κι αφού είχε καταφέρει να μην καταρρεύσει ο ίδιος, βρήκε το φάκελό του που αριθμούσε 11.000 (!) σελίδες. Σελίδες γεμάτες συκοφαντίες από συμπατριώτες του αφού οι «υπηρέτες» της ΣΤΑΖΙ είχαν ταξιδέψει μέχρι και το Σοχό για να στηρίξουν το αφήγημά τους ότι ήταν κατάσκοπος του δυτικού μπλοκ.

Όλα γύρισαν ανάποδα

Η ζωή του κ. Γιώργου και της συζύγου του που είχαν ήδη αποκτήσει δύο παιδιά κυλούσε κανονικά στην ξενιτιά ως εκείνη τη μαύρη μέρα του 1970. Γύρισαν όλα ανάποδα για έξι χρόνια και 11 μέρες, κι όμως άντεξαν. Εκείνος τα υπέμεινε όλα.

Και τα σωματικά και κυρίως τα ψυχολογικά βασανιστήρια στα οποία τον υπέβαλε η ΣΤΑΖΙ . Στάθηκε δυνατός ως το τέλος και κράτησε τα λογικά του, δεν σάλεψε. Όλα τα χρόνια αλλά και τις τελευταίες 11 μέρες. Aντεξε όμως κι η κυρία Αγγέλα. Τον περίμενε υπομονετικά με μόνη παρηγοριά την αγάπη που τους ένωσε κι αποφάσισαν να πορευτούν μαζί σαν ένας άνθρωπος. Μόνο αυτό απαντά η κυρία Αγγέλα, όταν τη ρωτάς ακόμη και τώρα πώς κατάφερε κι η ίδια απέξω να αγνοήσει τις σειρήνες και να υπομείνει το κακό που έλαχε στην οικογένεια. «Μόνο η αγάπη, κορίτσι μου, αυτό. Είμαι 80 χρονώ, κι είμαι σίγουρη. Αυτό μας κράτησε».

Όσοι έκριναν υπερβολική την ταινία «Οι ζωές των άλλων» θα άφηναν στην άκρη όλους τους δισταγμούς τους για την ζοφερή πραγματικότητα στην Λαοκρατική Δημοκρατία (ευφημισμός ή ειρωνεία, διαλέξτε) της Γερμανίας ξεφυλλίζοντας και μόνο το βιβλίο «Έξι χρόνια στα κάτεργα της ΣΤΑΖΙ». (Εκδόσεις Επίκεντρο).

Η ταινία, κατά κοινή ομολογία κατάφερε να αποδώσει το μέγεθος της αδικίας, της παραφροσύνης και του πόνου που έζησαν καθημερινοί άνθρωποι όπως ο συγγραφέας μας στα χέρια της ΣΤΑΖΙ. Όσοι όμως έχουν ακόμη κενά, ας διαβάσουν προσεκτικά «το πιο δυνατό βιβλίο γύρω από τη ΣΤΑΖΙ το οποίο παράλληλα ρέει σαν νεράκι» όπως είπε στην παρουσίαση ο καλός συνάδελφος Σταύρος Τζίμας. Παρόντες και ο εκδότης Πέτρος Παπασαραντόπουλος και ο φιλόλογος Δημήτρης Δεμιρτζής ο οποίος μίλησε για ένα βιβλίο γραμμένο με δάκρυα και αίμα «απόσταγμα των οδυνηρών εμπειριών του συγγραφέα του».

Όλα τα έκλεισε στην ψυχή του και τα κράτησε τόσα χρόνια μόνο για τον εαυτό του για να τα περιγράψει μισό αιώνα μετά ο Γιώργος Μπακαλιός. Γι’ αυτό και κόβουν την ανάσα οι λεπτομέρειες για τον φοβερό μηχανισμό του καθεστώτος που είχε αλώσει τον κόσμο των Ελλήνων μεταναστών στη Δυτική Γερμανία με τα δίκτυα των χαφιέδων του. Κι ήταν τόσα πολλά αυτά που κράτησε μέσα του που όταν έπεσε το τείχος ο Μπακαλιός βρέθηκε με μια βαριοπούλα στα χέρια να βαράει με μανία το μπετόν. «…Αισθανόμουν πως σε κάθε χτύπημα έμπηζα και ένα καρφί στο φέρετρο ενός βάρβαρου κομμουνιστικού συστήματος που μου κατέστρεψε τη ζωή και τώρα κειτόταν νεκρό μπροστά μου.

Ήταν η εκδίκησή μου…», αφηγείται σ’ αυτό το συναρπαστικό βιβλίο. Στην παρουσίαση του ο Γ. Μπακαλιός μίλησε λίγο αλλά τα είπε όλα για το μαρτύριό του κι έκλεισε τη ζεστή εκδήλωση ευχόμενος το πιο σημαντικό όλων: «Να μη συμβεί τέτοια αλλαγή στη ζωή σας από τη μια στιγμή στην άλλη. Ποτέ να μη συμβεί…». Κι εμείς που δεν είμαστε σε θέση να συλλάβουμε το μέγεθος του μαρτυρίου του και τη δύναμη που του επέτρεψε να επιβιώσει, κρατάμε στα χέρια το καθηλωτικό βιβλίο του ως απόδειξη μιας μεγάλης προσωπικής νίκης αλλά και ως μήνυμα ελπίδας ενάντια σε κάθε βία που στοχεύει στο σώμα (ή) και στην ψυχή.