ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Αγαπώ τις χωριάτικες εκκλησίες.
Τον τρόπο που τα χαμόσπιτα στριμώχνονται γύρω τους όπως τα κλωσσόπουλα κάτω από τα φτερά της κλώσας.
Αγαπώ τα χρώματά τους, το άσπρο του ασβέστη, το λουλακί, την ώχρα, την οπτή γη.
Τους αυλόγυρους με τις γλάστρες και το βασιλικό.
Το καντήλι τους που σταλαματά και μυρίζει λιόλαδο και το θυμιατό με τις στάχτες από το λιβάνι αφημένο στο κατώφλι της ωραίας πύλης.
Και το βλέμμα που σου αντιγυρίζει η Παναγιά μέσα από τα χρυσαφιά και κόκκινα των εικόνων, με τα μάτια που σε ακολουθούν στο δροσερό μισοσκόταδο.Το υποδόριο χαμόγελό της που μόνο το μαντεύεις στο αυγουλόσχημο πρόσωπο.
Τις νύχτες κατεβαίνει από το τέμπλο, ανασηκώνει το χιτώνα Της και περπατεί στα σοκάκια μ’ ελαφριά βήματα. Χαϊδεύει το κεφάλι των αδέσποτων σκυλιών. Κοιτάζει μέσα από τα φωτισμένα παράθυρα των σπιτιών, φτιάχνει τα σκεπάσματα των παιδιών που ξεσκεπάστηκαν στον ύπνο τους και ξαποσταίνει στις αυλές με την αμπερόριζα και το νυχτολούλουδο. Πριν φέξει γυρίζει πάλι να χωθεί ανάμεσα στα χρώματα της εικόνας Της, να πάρει την παλιά, γνωστή Της στάση.
Αν τύχει να πας πολύ πρωί στην εκκλησία, καθώς θα προσκυνάς την Παναγιά, σκύψε και μύρισε το ρούχο. Θα δεις ότι μυρίζει αγιάζι και γιασεμί. Κι αν σκύψεις πολύ χαμηλά θα δεις τις άκρες του λερωμένες απ΄ τη σκόνη των δρόμων.