Πριν λίγο καιρό έκανα ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Κομοτηνή. Σ' όλη την διαδρομή μέσω Εγνατίας οδού (ευτυχώς εδώ τα διόδια ήταν υποφερτά και όχι τόσο πολλά όταν πας στην Αθήνα), έβλεπα παντού κουφάρια εγκαταλειμμένων επιχειρήσεων.  Κάποτε όταν δούλευα σε κάποια πολυεθνική με περιοχή ευθύνης ανατολική Μακεδονία και Θράκη και έκανα αυτή τη διαδρομή κάθε βδομάδα οι περιοχές έσφυζαν από ζωντάνια και οικονομική ευρωστία.  Θα έλεγα ότι ανακουφίστηκα λίγο, γιατί το φαινόμενο δεν είναι τοπικό μόνο του Λαγκαδά αλλά πανελλήνιο. 

Κάποτε λοιπόν στην περιοχή του Λαγκαδά, υπήρχαν τα βαφεία, τα κλωστοϋφαντουργεία, τα παπουτσάδικα, τα εργοστάσια επίπλων, το ΑΓΝΟ, το εργοστάσιο την ένωσης Γεωργικών συνεταιρισμών Λαγκαδά και τόσες άλλες επιχειρήσεις. Τώρα τι; Μόνο εγκαταλελειμμένα κτίρια που γκρεμίζουν μέρα τη μέρα (ίσως γιατί δεν ακούν τις φωνές και τα γέλια των εργαζομένων) έρμαια των κλεπτών. 

Στο βαφείο του Αποστόλου εργαζόταν 50 άτομα, στην ΝΟVAKNIT 150, στο ΒΟΥΛΙΝΟ 250, στην ΠΡΟΤΕΞ 140, στην ΦΛΩΡΟΚΑΠΗΣ 200, στην ΠΕΡΤΣΙΝΙΔΗΣ 400, ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ 150, βαφείο Ασσήρου 50, παπουτσάδικα 500, επιπλάδικα 450, μηχανημάτων καπνού 50, άλλες μικρότερες 450  όλα αυτά από στοιχεία πρώην στελεχών και εργαζομένων) στο ΑΓΝΟ με τους εποχιακούς 1050, στην ένωση Λαγκαδά 350 δηλαδή πάνω από 5000 άτομα και όχι μόνο. Επίσης στην Εθνική οδό Θεσσαλονίκης- Καβάλας από Λαγυνά και μετά και στην παλιά Εθνική οδό προς Σερρών μετά την Λητή συναντάμε παντού κλειστά εργοστάσια, σωστό νεκροταφείο επιχειρήσεων. Αυτά σε μια νύχτα χαθήκαν, χαθήκαν χωρίς να ανοίξει ρουθούνι με συνέπεια η ανεργία στην επαρχία μας να ξεπερνά το 50% και των νέων το 80%.

Το δόγμα κάποιου παλιού πρωθυπουργού μας ήταν να κτίσουμε οικονομικά σύνορα (δημιουργώντας εκεί επιχειρήσεις) στις όμορες γειτονικές βόρειες σε μας χώρες ώστε να βρίσκουν εκεί δουλειά οι Αλβανοί, Σκοπιανοί, Βούλγαροι γείτονες και να μην εισέρχονται στην χώρα μας. Αυτό είχε σαν συνέπεια πολλές εκατοντάδες σοβαρές επιχειρήσεις (λόγω της χαμηλής φορολογίας τους εκεί) και μάλιστα κλάδοι ολόκληροι όπως κλωστοϋφαντουργεία, βαφεία και διεθνείς μεταφορές να μεταναστεύουν εκεί. Συζητώντας όμως τώρα μαζί τους ναι μεν συνάντησαν εκεί μια σταθερή φορολογία του 10% και χαμηλότερα μεροκάματα, αλλά σωρεία άλλων προβλημάτων και επιθυμία τους είναι να ξαναγυρίσουν εφόσον υπάρχει το νομικό πλαίσιο και μια σταθερή φορολογική αντιμετώπιση τους.

Στην περιοχή μας λοιπόν υπάρχουν εκατοντάδες τέτοιων εγκαταλειμμένων επιχειρήσεων που μέρα τη μέρα ρημάζουν και γίνονται αντικείμενο φθορών και κλοπών από επιτήδειους. Η ιδιοκτησία αυτών είναι πλέον των τραπεζών (ίσως γιατί τα Funds δεν ενδιαφέρονται για εγκαταστάσεις παρά μόνο για σπίτια - καταστήματα). Γιατί λοιπόν αυτές οι εγκαταστάσεις (μέσω διεθνούς πρόσκλησης) δεν δίδονται σε ελληνικές και ξένες επιχειρήσεις που θέλουν να επενδύσουν στην χώρα μας με δωρεάν τα ενοίκια 10 χρονών και την υποχρέωση της συντήρηση τους και την υποχρέωση τους να δημιουργήσουν αναλογικά νέες θέσεις εργασίας; Οι δε συναλλαγές τους να γίνονται υποχρεωτικά μόνο μέσω αυτών των ιδιοκτήτων τραπεζών. Μετά την πάροδο των 10 χρόνων να έχουν το δικαίωμα αν το επιθυμούν να τις αγοράσουν με συμβολικό τίμημα ή να ξανά νοικιάσουν με ενοίκιο τις εγκαταστάσεις. Αλλωστε μην ξεχνάμε ότι οι τράπεζες έχουν αναχρηματοδοτηθεί τα τελευταία χρόνια 3 φορές με 29 δις κάθε φορά από το ελληνικό κράτος (από το αίμα του καθενός μας δηλαδή) και έχουν υποχρέωση να συμβάλουν στην οικονομική ανάταση και έξοδο από την κρίση της χώρας και στο κάτω - κάτω προσβλέποντας στην μεσοπρόθεσμη δική τους κερδοφορία.

Χρειάζεται λοιπόν πολιτική βούληση, το δυνατόν μάλιστα γρηγορότερα, ίσως αποτελεί μονόδρομο ώστε ο λαός να έχει δουλειά, να μπορεί να πληρώνει τις υποχρεώσεις του και να μην πεινάει. Γιατί η πείνα είναι κακός σύμβουλος κι αν συνεχιστεί θα φέρει σύντομα αντιδράσεις που θα είναι ανεξέλεγκτες. Και τότε Αλιά στον Αλή.

Δ.ΜΠΑΛΑΦΤΣΑΛΗΣ                                                                          
Οικονομολόγος