ΣΤΟΝ ΝΙΚΗΤΑ ΜΑΣ...

Ποια λογική να δεχτεί τέτοιο φευγιό,

ξαφνικό κι απρόσμενο;

Πάνω σε μια άνοιξη ζωής και ψυχής,

σε μια άνοιξη χαράς και νιότης

ομορφιάς και υποσχέσεων,

αναμονής κι ελπίδας για αδάκρυτο μέλλον.

Ο φετινός Μάρτης σκληρός, αδυσώπητος

κι απρόσμενος όπως πάντα,

πάνω που περιμένεις ήλιο και φως και άνοιξη

έρχεται και γδέρνει τις καρδιές μας

και καίει τα όνειρά μας,

τα όνειρά σου,

τα όνειρα των αγαπημένων σου.

Πάνω που περιμέναμε να φτερουγίσουν

τα πουλιά κι οι πεταλούδες της άνοιξης

φτερουγίσατε ένα σμάρι παιδιών

για πολύ ψηλά, για τα ουράνια!

Λες και δεν φτάνανε οι άγγελοι

για να τραγουδήσουν την άνοιξη στον ουρανό.

Νικήτα, Νικήτα μας,

Εσένα πάντα σε τραβούσαν τα ύψη,

σε κάθε τσάμικο πετούσες κι άγγιζες τον ουρανό

κι άγγιζε η ψυχή σου την ομορφιά της παράδοσης.

Ξέρεις Νικήτα, παράδοση και παράδεισος

έχουν την ίδια ρίζα…

Κατάκτησέ τον παλικάρι μου,

τέτοιους λεβέντες έχει ανάγκη κι ο ουρανός.

Πάρε το δάκρυ μας

και κάντο τραγούδι τ’ ουρανού,

κάντο χορό και γιορτή στoν παράδεισο

να αγάλλεται κι ο Θεός από την ομορφιά σου!

Δεν θα σε λησμονήσουμε ποτέ

Ούτε και συ να μας λησμονήσεις

Καλό σου ταξίδι…Λεβέντη μας.

Καλό ταξίδι καμάρι μας!

Γειά σου τσολιά μου!!!

Τ.Π.Τ