Το κασετόφωνο έπαιζε στο τέρμα κι ακούγονταν στη γειτονιά.

«Δεν έχω δρόμο να διαβώ, σοκάκι να περάσω,

νύχτα να μη σε θυμηθώ, ημέρα να μη κλάψω…»

Βέβαια το τραγούδι ήταν γραμμένο σε άλλες εποχές και με άλλη αφορμή, ίσως  για μια προδοσία, αλλά λέω καμιά φορά πώς τα φέρνει η ζωή και κάνει κύκλους και τα παλιά τραγούδια φαντάζουν προφητικά για το σήμερα.

Ποιος θα κυκλοφορήσει στην πόλη μας και δεν θα θυμηθεί αυτό το σπαραχτικό τραγούδι, καθώς πρέπει να έχει τα μάτια του ανοιχτά να μη σαβουρντιστεί κάτω στην άσφαλτο, που μόνο ίχνη της θυμίζουν ότι σε κάποια εποχή είχαμε δρόμο κανονικό και όχι καλντερίμι. Ποιος οδηγός θα διασχίσει την πόλη μας και δεν θα εκστομίσει και κάτι για τον Δήμο μας, που μάλλον διοικείται από εξωγήινους ή από ανθρώπους που δεν περπατάνε ή δεν κυκλοφορούν στην πόλη μας.

Βέβαια όσες βρισιές και να ρίξουν οι οδηγοί, όσα και να πούμε εμείς για το χάλι μας, μιλάμε σε κωφούς και βωβούς, αφού ούτε ακούνε, ούτε απαντούν. Να φανταστείτε στο τελευταίο Δημοτικό Συμβούλιο ρώτησε δημοτικός σύμβουλος της αντιπολίτευσης στον Δημαρχεύοντα, «αν θα συνεχίσει την ίδια πολιτική και την ίδια πρακτική με τον πρώην δήμαρχο» και η μόνη και απαξιωτική απάντηση που έλαβε ήταν: «Δεν είμαι υποχρεωμένος να σ’ απαντήσω»!!!  Είναι λοιπόν αυτό που λέει μια παροιμία: «στου κωφού την πόρτα… παίρνεις την πόρτα και φεύγεις»!!!

Αν αυτό δεν είναι κατάντια  της δημαρχιακής μας ζωής, τότε τι μπορεί να είναι χειρότερο για μια πόλη;

Η απορία όμως όλων των ανθρώπων που έχουν αγωνία για τον τόπο, επικεντρώνεται στο ερώτημα: «όταν οι 10 από τους 14 συμβούλους της πλειοψηφίας, ψήφιζαν για αναπληρωτή του Δημάρχου, το έκαναν σοβαρά ή έκαναν πλάκα; Γιατί οι απαντήσεις του Δημαρχεύοντος δεν εκθέτουν μόνο αυτόν, αλλά κι αυτούς που ελαφρά τη καρδία έκαναν το αστείο να γίνεται δράμα για την πόλη μας. Δικαίωμά τους βέβαια, όπως και δικαίωμα του άλλου συμβούλου και αρχηγού παράταξης της αντιπολίτευσης που έσπευσε να ΣΥΓΧΑΡΕΙ και να δηλώσει την στήριξή του στον αναπληρωτή δήμαρχο κι ότι θα είναι δίπλα του.

Aρα ας μοιραστούν και τις ευθύνες για ό,τι έγινε, για ό,τι γίνεται και για ό,τι μας περιμένει!

Η επιλογή ενός ανθρώπου σ’ αυτή τη θέση που έχει μεγάλο μέρος της ευθύνης, του χειρότερου οδικού δικτύου που γνώρισε ο Λαγκαδάς, από τότε που αποχαιρετίσαμε τον χωματόδρομο, αφού είναι και πρόεδρος της ΔΕΥΑΛ, η οποία έχει υποσκάψει όλο τον Λαγκαδά, αλλά και το μέλλον του Δήμου, μια τον καταχρέωσε κι αυτόν αλλά και τους Δημότες με απίθανες τιμολογιακές αυξήσεις και πληρώνουν για τα «όμβρια»  βρέξει δε βρέξει, αυτοί εισπράττουν!!!! Πόσο σοφή μπορεί να χαρακτηριστεί μια τέτοια επιλογή;

Η απορία μας είναι αν έχουν γνώση της κατάστασης, ή απλά περιμένουν να ξανακατέβουν στις εκλογές, απειλώντας μας με μια νέα εκλογή τους!!!

Οι σκέψεις συνεχίζονταν καθώς ακόμα το κασετόφωνο έπαιζε το τραγούδι του κι έλεγε τον πόνο του για την πόλη μας!

«Δεν έχω δρόμο να διαβώ, σοκάκι να περάσω,

νύχτα  να μη σε θυμηθώ  ημέρα να μη κλάψω…»

Ρε…. Γιώργο, φωνάζω στον γείτονα με το κασετόφωνο. ’λλο τραγούδι δεν παίζει αυτό; Τώρα μου λέει θα ακούσεις κι άλλο, που δένει απόλυτα με ό,τι σκέφεσαι:

«Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά

κι απ’ τα πολλά στα λίγα

αχ πώς κατάντησα στη ζωή

κι από το πρώτο το σκαλί

στο τελευταίο πήγα

Μα κανένας δε μου φταίει

για το χάλι μου

σπάσιμο θέλει το κεφάλι μου»!!!

Αυτό  το τραγούδι βέβαια δεν αφορά τον Δήμο, αλλά τους Δημότες!!!

Καλό κουράγιο!!!

Τρύφων Τσομπάνης