ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ

«To Τείχος του Βερολίνου, χαρακτηρισμένο διεθνώς και ως τείχος του αίσχους, ήταν τμήμα των ενδογερμανικών συνόρων, δηλ. των συνόρων που χώριζαν τη Γερμανία σε δύο κράτη, στην περιοχή του Βερολίνου. Από την ανέγερσή του, από τους Ανατολικογερμανούς, στις 13 Αυγούστου 1961 μέχρι την πτώση του στις 9 Νοεμβρίου 1989 χώριζε το Δυτικό Βερολίνο από το Ανατολικό και τη γύρω περιοχή της Ανατολικής Γερμανίας. Υπήρξε το γνωστότερο σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου και της διαίρεσης της Γερμανίας, ως επιστέγασμα του αποκλεισμού του Βερολίνου που είχε αρχίσει το 1948. Κατά την προσπάθειά τους να περάσουν στο Δυτικό Βερολίνο μέσα από τις καλά φρουρούμενες συνοριακές εγκαταστάσεις του Τείχους θανατώθηκαν τουλάχιστον 86 άνθρωποι, μεταξύ αυτών και 2 Έλληνες, από βίαιες ενέργειες των ανατολικογερμανικών δυνάμεων ασφάλειας. ’λλες πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των νεκρών στους 238 προσμετρώντας και τα ατυχήματα, θύματα των οποίων τελικά κατέληξαν».

(από τη ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ και τη ΔΟΜΗ, για περισσότερα ιστορικά πατήστε στο googl τη λέξη τείχος Bερολίνου)

Αυτό το τείχος λοιπόν θα τοποθετηθεί στην πόλη του Λαγκαδά, ως μνημείο του ψυχρού πολέμου και των φασιστικών μεθόδων κάποιων ηγετών της Γερμανίας. Στη Γερμανία από τα χιλιόμετρα του τείχους έμειναν μόνο 80 μέτρα. Τα άλλα τα κατέστρεψε ο ίδιος ο λαός το 1989, θέλοντας να εξαλείψει την μαύρη αυτή σελίδα της ιστορίας του. Εμείς ως τι θα το εγκαταστήσουμε στην πόλη μας; Ως μνημείο ποιού ιστορικού γεγονότος; ’λλωστε ΜΝΗΜΕΙΟ  σημαίνει μνήμη, ανάμνηση, μνήμα, απόδοση τιμής και σεβασμού. Δεν αποτελεί άραγε προσβολή στη μνήμη των 238 νεκρών του τείχους, αυτή η ανευλάβεια στη μνήμη τους, για λόγους τουριστικής ατραξιόν; Ποιος Γερμανός στ’ αλήθεια θα ερχόταν στο Λαγκαδά να θαυμάσει ένα κομμάτι ενός παρελθόντος που τον προσβάλλει σα λαό και τον πληγώνει;  Ή ποιος Έλληνας θα στεκόταν με σεβασμό ή περισυλλογή, απέναντι σε ένα μνημείο που του θυμίζει όχι μόνο το γερμανικό ψυχροπολεμικό κλίμα που δίχασε τους λαούς, αλλά θα του θυμίζει και τις δικές του εμπειρίες, από το μόλις προ ολίγων ετών πρόσφατο  ιστορικό παρελθόν μας;  

Κάποιοι που γεύτηκαν τη Γερμανική «καλοσύνη» ζούν ακόμα. Πάτε στο ΚΑΠΗ και κοιτάξτε τους στα μάτια. Κι αν σας φέρει ο δρόμος σας στα νεκροταφεία του Λαγκαδά, μπαίνοντας μέσα δεξιά, υπάρχει το κενοτάφιο των νεκρών του έπους του ’40. Προσπαθήστε να σταθείτε  απέναντι στη μνήμη τους, 11 νεκροί και 15 τραυματίες με τις πληγές ανοιχτές για χρόνια, κι ένα χάλκινο σήμα στο πέτο, προσφορά της πατρίδας για να απολαμβάνουν τον σεβασμό μας. Ελάτε όμως να εξηγήσετε και στα παιδιά, τι θα συμβολίζει αυτό το μνημείο στη πόλη μας, όταν τα παιδιά μας βιώνουν πλέον έναν νέο πόλεμο, οικονομικό αυτή τη φορά, από «τη φίλη και σύμμαχο Γερμανία». Δεν είμαι Ελληναράς, κύριοι, αλλά φροντίζω να ζω με την ιστορική μνήμη της φυλής μου και να μη ξεχνώ το παρελθόν μου. Οι πληγές μπορεί να έκλεισαν και οι νεκροί ακόμα του πολέμου, έχουν συγχωρήσει τους θύτες τους. Αλλά, άλλο να τιμώ το ιστορικό παρελθόν μου, κι άλλο το παρελθόν των δυναστών μου και των δυνάμεως κατοχής της χώρας μου, φαυκαλιζόμενος για συναδέλφωση των λαών, την οποία μόνο εμείς βλέπουμε.

Ελπίζω στα εγκαίνια του μνημείου να θυμίσετε στους  «συναδελφωμένους φίλους σας», τις παλιές τους υποχρεώσεις τους  έναντι της χώρας μας, την καταστροφή της γέφυρας του Λαγκαδά στις 27 Οκτωβρίου του 1943, την καταστροφή όλου του ηλεκτρικού δικτύου της πόλης μας, τα έντεκα παλικάρια του Λαγκαδά που τα ονόματά τους κοσμούν το ηρώο της πόλης μας και τα 15 παιδιά που γύρισαν με τραύματα βαριά στη ψυχή και το σώμα. Ο Οκτώβριος είναι ο μήνας της ιστορικής μνήμης της πόλης μας, θα γιορταστούν τα ελευθέριά της από δύο κατοχές, του 1912 και του 1940-43, θεωρώ λοιπόν πρόκληση στην ιστορία μας τέτοιες άστοχες κινήσεις.


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ ΑΠΟ ΤΟ lagadas.net:

ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΔΙΧΑΣΕ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΛΑΓΚΑΔΑ