Αρχική Σελίδα   |    ΔΗΜΟΣ ΛΑΓΚΑΔΑ    |    ΟΙ ΔΗΜΟΙ    |    ΟΙΚΙΣΜΟΙ    |    ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ & ΜΟΥΣΕΙΑ    |    ΣΥΛΛΟΓΟΙ    |    ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ    |    ΑΓΓΕΛΙΕΣ    |    ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΕΙΤΕ    |    ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
29/3/2024 13:41:30



















Επισκέπτες Online: 1264


Λίστα Ενημέρωσης

Συμπληρώστε το email σας για να λαμβάνετε ενημερώσεις.






2012 ΜΕΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ...
24-12-2012
2012 ΜΕΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ...


ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ

Του Τρύφωνα Τσομπάνη

2012
μετά Χριστόν λοιπόν, και αυτή η ημερομηνία σε λίγα χρόνια θα έχει τη δική της θέση στην ιστορία, όπως όλοι οι αριθμοί, όλες οι ημερομηνίες, είναι φορτισμένες με κάποιο νόημα, με κάποια ιστορία, θυμίζουν και επισημαίνουν κάποια γεγονότα που συνέβησαν.

Η νέα χρονιά κρύβει το πρόσωπό της, δεν έχει δική της ιστορία, δεν έχει παρελθόν, έχει μόνο μέλλον. Όμως είναι συνέχεια του χρόνου και σαν συνέχεια χρονική, κουβαλά μαζί της την αγωνία, τον φόβο, την προσμονή, την ελπίδα για κάτι νέο, για κάτι καλύτερο ή…κάτι χειρότερο.

Η χρονιά που πέρασε ποτίστηκε και πάλι με άφθονο αίμα και δάκρυ, με πολύ πόνο και δυστυχία, με πολλά λάθη και περισσή αγωνία. Λες και δεν ήμασταν εμείς που πριν ένα χρόνο ευχόμασταν για «επί γης ειρήνη και εν ανθρώποις ευδοκία», λες και δεν ήμασταν όλοι εμείς που φτιάχναμε όνειρα για κάτι καλύτερο, για μια καλύτερη χρονιά. Ναι δυστυχώς ,εμείς ήμασταν, και ο λόγος και οι ευχές ήταν δικές μας, μόνο που μείναμε στα λόγια, στα ευχολόγια, όλοι μας μικροί μεγάλοι, δυνατοί και ανίσχυροι. Εκφέραμε έναν λόγο που είχε την ατυχία να μείνει άσαρκος, να μείνει γράμμα νεκρό, χωρίς τη δυνατότητα πραγματοποίησης ούτε μιας κεραίας του σε πράξη και ζωή.

Αστοχία ή υποκρισία;

Στα σύνορα του κόσμου πλανιέται ο τρόμος του πολέμου, καθημερινά τουφεκίζεται η ειρήνη, η αγάπη, η ζωή. Και στα όρια της  ψυχής μας, καθημερινά τουφεκίζεται η εικόνα του Θεού, η αξιοπρέπεια, η λογική.

2012 χρόνια μετά τη γέννηση του Χριστού, η ανθρωπότητα ζει  στην αγωνία μιας ειρήνης, έτσι όπως την φαντάστηκαν και την στέριωσαν οι ισχυροί της γης.

Ψάλλουμε τους χριστουγεννιάτικους ύμνους και συγχρόνως ετοιμαζόμαστε για πόλεμο, στρατιωτικό ή οικονομικό. Μετατρέψαμε το χαρμόσυνο μήνυμα της γιορτής σε μια γιορτή φόβου και αγωνίας.

Εθιστήκαμε στη λογική της αγωνίας και του τρόμου και όταν αυτά λείπουν από τη ζωή μας, δημιουργούμε υποκατάστατα, και φροντίζουμε να ανατρέφουμε και τα παιδιά μας στην ίδια ψυχρή και τρομακτική πραγματικότητα, περιμένοντας μάλιστα και «το τέλος του κόσμου», χωρίς καμιά κίνηση για διόρθωση λαθών ή πορείας.

Τη γλυκιά μαγεία της άγιας νύχτας των παιδικών μας χρόνων, δεν τη διδάσκουμε πια στα παιδιά μας, τώρα τα παραδίδουμε στη μαγεία του Χάρι-Πότερ, και όλων αυτών των απίθανων πραγμάτων και τύπων που μας λανσάρει η αμερικάνικη και ευρωπαϊκή αγορά, και δεν καθόμαστε να τραγουδήσουμε απλά και ταπεινά, όπως τότε παλιά, το «δόξα εν υψίστοις Θεώ». Αλλά για ποιο Θεό; Και ποια δόξα του, μιλάμε; Όταν καθημερινά στραπατσάρεται το ανθρώπινα πρόσωπο από λογίς-λογίς κρατικές και ατομικές πρακτικές και ιδεολογίες, μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να ψάλουν για έναν Θεό που ξενιτεύεται στη γη «ώσπερ ξένος και αλήτης», για να μας συντροφέψει στην μοναξιά μας; Για να κλάψει με τον πόνο μας;

Σαν σύγχρονοι Ηρώδεις, καταφέραμε ότι δεν κατάφερε εκείνος, να σκοτώσουμε τον Θεό και να απολαμβάνουμε τη δυστυχία της μοναξιάς μας, σαν άλλοι μοναχικοί αυτόχειρες, που  εγκαταλείψαμε την ομορφιά της ζωής και επιλέξαμε το περιθώριο και τη θανατίλα, αφήσαμε τη δημοσιά και μπλέξαμε στα σοκάκια, που κανείς δε ξέρει που οδηγούν. Απλά όταν φτάνουμε στο τέλος, ζούμε το μέγεθος της πτώσης μας και το βάθος της αγνοίας μας.

Ο κόσμος αυτός έτσι όπως τον έφτιαξαν οι ισχυροί της γης, κατάφερε να γίνει αντιεικόνα μας και αντιείδωλό μας, που μας προκαλεί αναιδώς με την α-κοσμία του, μας παγιδεύει στις αδυναμίες μας, μας γελοιοποιεί στις υποδουλώσεις μας, μας ειρωνεύεται στις «απελευθερώσεις» μας.

Είναι ο κόσμος που αρνείται τη ζωή, ακόμη και στα παιδιά των εχθρών μας, είναι ο κόσμος που αφ-αγιάζει την ύπαρξή μας, που κενώνει το μυστήριο και το ιερό που κρύβουμε μέσα μας, που συνθλίβει την ωραιότητα, μέσα στον αισθησιασμό και πάνω απ’ όλα διαστρέφει τη λογική, την κοινή λογική.

Αλλά, ας μην είμαστε σκληροί.

Έχω την αίσθηση ότι ζούμε σε μια εποχή που περνάει την ίδια ακριβώς κρίση αξιών και δομών, ίδια με τις προηγούμενες, εκείνες που παρήγαγαν πολιτισμό και αγιότητα και σοφία. Όμως από τη γενιά μας εξαρτάται, πόσο θα αφήσουμε αυτή τη κρίση να διαιωνιστεί στο μέλλον και πόσο θα κάνουμε την κρίση, κρίση προσωπική, μιας και μας προσφέρεται τόσο προκλητικά.

Ας μην απελπιζόμαστε λοιπόν. Η ελληνορθόδοξη παράδοσή μας είναι ο έσχατος κόσμος της ελπίδας, που χωράει τα πάντα, εκτός από την απελπισία, που αντέχει τα πάντα και τους πάντες, χωρίς διαχωρισμούς και διχαστικές λογικές. Έχουμε λοιπόν την απάντηση στην αγωνία της ζωής μας, αρκεί να το δεχτούμε. Όμως το παράδοξο με τον σύγχρονο άνθρωπο είναι πως μπορεί να δέχεται όλες, μα όλες, τις προκλήσεις που του προσφέρουν αυτοί που μανατζάρουν τη ζωή του, και απορρίπτει την μία πρόκληση που του προσφέρει ο ουρανός την νύχτα των Χριστουγέννων: «επί γης ειρήνη και εν ανθρώποις ευδοκία».

Αν δεν βρούμε ΑΥΤΗ την ειρήνη μέσα μας, μάταια θα αγωνιζόμαστε να την επιβάλλουμε στους άλλους. Ένας σοφός έλεγε «βρες την ειρήνη μέσα σου και τότε χιλιάδες άνθρωποι θα βρουν την ειρήνη κοντά σου». Αυτή είναι η πρόκληση του ουρανού.

Εύχομαι να βρεθούν αρκετοί γενναίοι για να απαντήσουν σ’ αυτή την πρόκληση, αξίζει τον κόπο. Γιατί η ζωή με ειρήνη κι ελπίδα είναι πάντα ωραία.

 

ΚΑΛΑ  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ


 



 

ALBUM ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ



Επικοινωνία με lagadas.net
Επιτρέπεται η αναδημοσιεύση του υλικού μόνο με την αναφορά της πηγής © 2010 lagadas.net
design by aksium