Το βραδάκι της Kαθαρής Δευτέρας, αφού τελείωσε πλέον η φασαρία του Καρναβαλιού κι οι μασκαράδες είχαν τραβηχτεί πια από την πιάτσα, η Θεια-Λιένκου με τις φιληνάδες της, πήραν αγάλι αγάλι το δρόμο για τα σπίτια των σιγοκουβεντιάζοντας.

- Ίδητι μουρή ικνοί μι' τσ' αραμπάδις που έκαμαν του Τσίρκουλου; είπι Λιένκου. Iγώ στ' αρχή θάρρσα τα μαϊμούνια τσ' … ήταν αληθινά κι' κείν' μέτσκα μι' του αούτς μπρουστά τσ', μάατσλικ.. μι πουχλούπσι τ' ψχούδαμ που να πάει. Αφνοί πλιά άμα δε του κάμουν του νάμι, τσ' κάθι χρόνου δε μπορούν, σι' κακό του έχουν.

- Πού τσ' τικνάει μουρή κι κατηβάζ' του πατσί τσ' τέθοια μουραφέτια, πιτάχκι Ρίνκου, κείνεις καλλιάκδις να φλιούντι κι τα γαδούρια τσ' να χουρεύουν σάμπα, άει ύστιρα ντε!!!

- Εμ, τι πιριμένσ' που τσ' άνδροι; Όλου κατ' τέτοια, είπι Γκίλια, πίνουν- πίνουν ρακή που του προυί, τρων τάχατις νηστιμένα κι τα πουμνάδια που τ' Κυριακή κι ύστιρα κουντουρτίζουν, να παν χαθούν, σήκουσαν όλ' τ' Λαγκαδά στου πουδάρ. Τι κόσμους μουρή ήταν αυτός;

Μι έσμπρουξαν απουδώ μι έσμπρουξαν απού κει, μι στρούμουξαν σι' μια γουνιά κι' μι' τσαλαπάτσαν σα ταραμά, καλούχνικ μιλινιά μ' γίνκι τσουρτσούλ.

- Όλνοι παλαβώθκαν μουρή, χίτσ' νιουνιό δε τσ' πόμκι στ' τίκφα τσ', απάντσι Λιένκου .Ιχτέ κείνου τσ' Αλιξάντρας του χαϊνταμάκ, μι ξούρσι τα πουδάρια τ', μι' κουλουμπαρίσκει, έβαψι κι' τα χείλια τ' ,για να μι  γίν' τάχα Λεϊλά χανούμ, δε λιέει δα πουντιάσ', δα χαντακουθεί σιαψιάλσ' του διαβόλου, δε χταζ τα μούτρα τ' ,που γίνκι σα νίσκιουμα.. Κάθι ένας γύριβι να δείξ ότι είνι τρανήτιρους μασκαράς, σαν κει δε τσ' ξέρουμι τσ' βαμπίρδις…

- Καλά μουρή Λιένκου, τ' λέει Ρίνκου, συ για ούλουν τουν κόσμου λιές, αμα δε χτάιζ κι' τ' θυγατέρα σ' ,που ντύθκι φαντάρους κι' όλνοι λουγκούρδις τ' έκαμναν τσίτσφου στου δρόμου;

- Μάισι του στόμα σ' μουρή κι' μη μι κουλάιζ τώρα που είνι κι' σαρακουστή.

Για τ' θυγατέρα μ' δεν έχ να τ' πεις τίπουτα, είνι καθρέφτσ.

- Μένα μι' λιες, άει να μη ανοίξου τ' αφλάδαμ', μουλώνου –μουλώνου, αμά πότι δα στα πρασκανίξου καμιά ώρα…

- Ε, μουρή πλια κι' σεις, τ' σταμάτσι Γκίλλια, κόμα δε σχουρέθκητι άρχιψτι να σκαλώνιστι πάλι, τι είνι φτο που σας…άει μουρή Λιένκου τράβα στου σπίτι σ' κι' συ Ρίνκου στου θκό σ', τάχα-τάχα τρίμηρου γκάλπα δα βαστήξτι. Σεις κομ' που τώρα χαλάσκιτι…άει να χαθήτι.

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα « Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΛΑΓΚΑΔΑ» 1955