Γράφει η Θεία Λένγκω*

Εκείνο το συννεφιασμένο πρωινό του Φλεβάρη, η μεγαλόπρεπη τελευταία μουριά της μικρής-κωμόπολης-που-έγινε-πόλη-κι-ήταν-περήφανη-γι-αυτό έβλεπε με τρόμο μερικούς ανθρώπους με αλυσοπρίονα να κατευθύνονται απειλητικά προς το μέρος της. Δεν μπορούσε να καταλάβει ποιο ήταν το κακό που είχε κάνει και ήθελαν να την ξεπαστρέψουν.
Δεν είχε φυτρώσει μόνη της στον περίβολο του σχολείου, άνθρωποι, όπως αυτοί εδώ που θέλαν να την κόψουν, την είχαν φυτέψει πριν από πολύ καιρό. Έκανε χρόνια μέχρι να μεγαλώσει και να κάνει ίσκιο καλό, να αρχίσει να δίνει καρπούς. Μόνο που τώρα πια οι άνθρωποι δεν τους μάζευαν για να τους φάνε, όπως παλιότερα στους δύσκολους καιρούς, τους άφηναν κάτω να σαπίζουν κι ύστερα παραπονούνταν πως αυτή λέρωνε τον γύρω χώρο, πως μαζεύονταν φασαριόζικα σπουργίτια κι ενοχλητικές μύγες.
Γι’ αυτό τον λόγο σιγά-σιγά όλοι οι συγγενείς της – κι είχε πολλούς στο παρελθόν, ολόκληρο δασάκι υπήρχε λίγο παραέξω, δίπλα στο ποτάμι, οι «Μουριές» όπου πηγαίναν και παίζαν τα παιδιά – χάθηκαν, ξεκληρίστηκαν: ήταν η τελευταία του είδους της στην μικρή-κωμόπολη-που-έγινε-πόλη-κι-ήταν-περήφανη-γι-αυτό. Θυμήθηκε όλες τις αλλαγές που είδε γύρω της -μέχρι εκεί που της επέτρεπε η ακινησία της- τους μαθητές που κάθισαν στον ίσκιο της, τα πουλιά που χόρτασαν με τους καρπούς της, τα άλλα δέντρα που γέμιζαν τον τόπο και τις αυλές… «Τίποτα δε σέβονται οι άνθρωποι, τίποτα», ήταν η τελευταία σκέψη της, καθώς το αλυσοπρίονο ροκάνιζε το πρώτο της κλαδί… «Κόβουν έτσι ασυλλόγιστα παλιά δέντρα που είναι φυσικά μνημεία, ιστορία, πνευμόνια του τόπου, καταφύγιο για τα πουλιά…
Ας ελπίσουμε ότι θα είμαι η τελευταία (χα)μουριά των ανθρώπων εις βάρος της Φύσης», σκέφτηκε, γελώντας πικρόχολα με όλα της τα κλαδιά…