ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΕΙΣ ΒΕΡΤΙΣΚΟΥ: ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Πριν από λίγες μέρες το Δημοτικό Συμβούλιο Λαγκαδά πήρε απόφαση για υποχρεωτική εκκαθάριση της Κατασκήνωσης του Βερτίσκου, που λειτουργούσε ως Κοινοτική και μετά τις συνενώσεις με το Νόμο «Καποδίστριας» ως Δημοτική Επιχείρηση. Μια υγιής επιχείρηση που λειτούργησε για πάνω από 23 χρόνια (από το 1983 έως και το 2006) και μετά οδηγήθηκε στην απαξίωση από τον τότε Δήμαρχο Βερτίσκου κ. Ασλανίδη. Την Κατασκήνωση του Βερτίσκου την υπηρέτησα για 8 χρόνια από τη θέση του Αντιπροέδρου του ΔΣ της και για 10 χρόνια μέσα από το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του Σύγχρονου Ωδείου Θεσσαλονίκης (4 χρόνια ως Γραμματέας και 6 ως Πρόεδρος), που ήταν ο οργανωτής των Διεθνών Μουσικών Σεμιναρίων Βερτίσκου. Η ενασχόληση μου αυτή με υποχρεώνει να καταγράψω με λίγα λόγια, όσα πολλά έγιναν στα 23 χρόνια της λειτουργίας της Κατασκήνωσης.

Το 1983 ξεκίνησε η Κατασκήνωση του Βερτίσκου. Ήταν ένα τολμηρό όνειρο, που στοιχημάτισαν να κερδίσουν οι Βερτισκιίωτες και το κέρδισαν. Η απόφαση του Κοινοτικού Συμβουλίου δεν ήταν μόνο πρωτοποριακή, αλλά και σωστά μελετημένη. Έδειχνε προς τα πού έπρεπε να αναζητήσει την ανάπτυξη η τότε Κοινότητα.

Τα μέλη που απάρτιζαν το τότε Κοινοτικό Συμβούλιο ήταν:

Η απόφαση, που ήταν η μετατροπή του εγκαταλειμμένου Δημοτικού Σχολείου σε Κατασκήνωση, πάρθηκε και άρχισε γρήγορα η υλοποίησή της. Οι Βερτισκιώτες άνδρες και γυναίκες, παραμερίζοντας μικροσκοπιμότητες και μιζέριες, ρίχτηκαν στη δουλειά, μεταμορφώνοντας από Σαββατοκύριακο σε Σαββατοκύριακο το Σχολείο σε Κατασκήνωση. Όλοι βοηθούσαν, ο καθένας όπου μπορούσε, ανάλογα και με τις δυνάμεις του. Χτισίματα, σοβάδες, μωσαϊκά, υδραυλικά, αποχετεύσεις, περιφράξεις, διαμορφώσεις, βαψίματα, ραψίματα, καθαριότητα κ.ά. όλα έγινα με εθελοντική εργασία. Και το θαύμα έγινε, μέσα σε οκτώ εβδομάδες όλα πανέτοιμα για τα εγκαίνια.

Στις 30 Ιουνίου ο Νομάρχης Λυκούργος Σακελλάρης και το Κοινοτικό Συμβούλιο με το νεοφώτιστο Πρόεδρο Αδάμ Δράγα, κάτω από τα χειροκροτήματα όλων των Βερτισκιωτών, έκαναν τα εγκαίνια της Κατασκήνωσης. Ο Νομάρχης τόνισε τη σπουδαιότητα του εγχειρήματος, ενώ ο Πρόεδρος, εκφράζοντας το Συμβούλιο, δεσμεύτηκε ότι η προσπάθεια αυτή δεν θα αποτύχει.

Αν η δημιουργία της Κατασκήνωσης ήταν δύσκολη, η λειτουργία της ασφαλώς ήταν δυσκολότερη. Ποιος θα την εμπιστευόταν και γιατί; Όταν έλειπε η σωστή υποδομή, η εμπειρία αλλά και η διαφήμιση; Το 1983 στην Κοινότητα υπήρχε μόνο ένα τηλέφωνο, στο ”τηλεφωνείο” και ήταν στο καφενείο του μακαρίτη Αστερίου Δανιηλίδη. Από εκεί για να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες της Κατασκήνωσης τραβήξαμε καλώδιο 250 μέτρων. Το νερό ήταν ελάχιστο, η οδική πρόσβαση από χωματόδρομο, τα οικονομικά ανύπαρκτα. Με δωρεές, πιστώσεις και εθελοντική εργασία έγινε το ξεκίνημα.

Το Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης, μετά από διαβουλεύσεις, κόντρες και σκοπιμότητες, έκανε δεκτή την εισήγηση του Αντιδημάρχου Κοινωνικής Πολιτικής Κου Αλέξανδρου Μαρατζίδη και έτσι ήρθαν οι πρώτοι κατασκηνωτές στο Βερτίσκο (αποστολές των 60 ατόμων).

Ήρθαν με χαμόγελα και βρήκαν άριστη φιλοξενία. Οι αδελφοί Φωτιάδη με τις γυναίκες τους λειτούργησαν τα μαγειρεία με επαγγελματική συνέπεια και ευσυνειδησία και έβαλαν τις βάσεις για τη σωστή τους λειτουργία. Όλο το προσωπικό ακούραστο εξυπηρετούσε όλους και έτρεχε σε κάθε ανάγκη. Έτσι όλοι οι κατασκηνωτές έφυγαν ικανοποιημένοι και έδωσαν ραντεβού για του χρόνου.

Και τα χρόνια κύλησαν, πέρασαν. Χρόνια γεμάτα χαρές και λύπες, αγώνα και προσπάθεια. Η υποδομή σταδιακά βελτιώθηκε και έφτασε να εξυπηρετεί τα 125 άτομα. Η προσφορά υπηρεσιών βελτιώθηκε και αποκτήθηκε πλούσια εμπειρία, που ήταν σοβαρό κεφάλαιο για την πορεία της Κατασκήνωσης.

Στα είκοσι τρία χρόνια πέρασαν χιλιάδες κατασκηνωτές από τη χώρα μας και άλλες χώρες της Ευρώπης. Φιλοξενήθηκαν παιδιά από τη Δυτική Σαχάρα, τη Σερβία, την Κύπρο. Εφαρμόστηκαν πρωτοποριακά προγράμματα όπως Αγγλόφωνα τμήματα, Διεθνή Μουσικά Σεμινάρια, προγράμματα για άτομα με ειδικές ανάγκες, αθλητικές – καλλιτεχνικές και ιδιαίτερα εκπαιδευτικές συναντήσεις, που μας βοήθησαν να διεκδικήσουμε το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, βασιζόμενοι στην αξιόλογη υποδομή που διαθέταμε.

Το αγγλόφωνο τμήμα της κατασκήνωσης ξεκίνησε το 1984 και λειτούργησε ως το 1995 κάτω από την καθοδήγηση της Λυν και του Μίμη Γραμματικούδη, ήταν πρωτοπόρο και έφερε αρκετό κόσμο στην κατασκήνωση και το χωριό. Η ευαισθησία και η κοινωνική προσφορά της Κατασκήνωσης όλα αυτά τα χρόνια φάνηκε από την ανάπτυξη προγραμμάτων για άτομα με ειδικές ανάγκες, που για αρκετά χρόνια υλοποιήθηκαν.

Τα Διεθνή Μουσικά Σεμινάρια ξεκίνησαν το 1988 σαν Μουσική Κατασκήνωση, με πρωτοβουλία του Συλλόγου Γονέων του Σύγχρονου Ωδείου Θεσσαλονίκης, της Κοινότητας Βερτίσκου και του ίδιου του Σύγχρονου Ωδείου. Από τότε συνεχίστηκαν μέχρι το 2003 και πραγματοποιούνταν κάθε χρόνο συνήθως στις αρχές Αυγούστου.

Τα μουσικά σεμινάρια αποτέλεσαν τη μεγαλύτερη μουσική διοργάνωση του καλοκαιριού, που άγγιζε σε μέγεθος και ποιότητα, ανάλογες ευρωπαϊκές διοργανώσεις και ακαδημαϊκού τύπου επιμορφωτικά σεμινάρια.

Σπουδαστές και σπουδάστριες μουσικής απ' όλη την Ελλάδα, αλλά και το εξωτερικό έκαναν ατομικά μαθήματα μουσικής, συμμετείχαν σε ορχήστρες ή σε συγκροτήματα μουσικής δωματίου, έπαιζαν σε συναυλίες και παρακολουθούσαν εκδηλώσεις. Κορυφαίοι έλληνες καθηγητές αλλά και καθηγητές από πολλά μέρη του κόσμου (π.χ Αμερική, Ρωσία, Ιαπωνία, Ιταλία, Γερμανία, Βουλγαρία, Ισλανδία, Ισπανία, Αλβανία κ.λ.π.) συμμετείχαν σε αυτά τα χρόνια δίνοντας κύρος και ποιότητα σε αυτά τα σεμινάρια. Κατά την περίοδο των σεμιναρίων ο Βερτίσκος μετατρέπονταν σε κέντρο πολιτισμού και μουσικής. Αποκορύφωμα, σε όλα αυτά τα χρόνια, ήταν το ότι τα σεμινάρια συμπεριλήφθηκαν στο πρόγραμμα της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας το 1997 και της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας το 2002. Στα 15 χρόνια λειτουργίας των σεμιναρίων πέρασαν παραπάνω από 1000 σπουδαστές, από την Ελλάδα και το εξωτερικό και πάνω από 150 καθηγητές κλασικής και όχι μόνον μουσικής, πολλοί από αυτούς κορυφαία ονόματα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ειδική μνεία θα κάνω στους Καλλιτεχνικούς Διευθυντές, που αγάπησαν και δούλεψαν ώστε τα σεμινάρια να αποκτήσουν ποιότητα και φήμη και αυτοί είναι οι: ’λκης Μπαλτάς, Μίκης Μιχαηλίδης, Χρήστος Σαμαράς, Ζιλ Γκουρντιέ, Δημήτρης Ιωάννου, Ευγένιος Πολίτης και Λάμπης Βασιλειάδης.

Η κατασκήνωση του Βερτίσκου ήταν μια τελείως διαφορετική Κατασκήνωση που ξεκινούσε την Ανοιξη με διάφορες ομάδες μαθητών από Γυμνάσια και Λύκεια, που έπαιρναν μέρος σε προγράμματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, τον Ιούνιο και Ιούλιο μετατρέπονταν σε παιδική κατασκήνωση, από 25 Ιουλίου έως 15 Αυγούστου πλημμύριζε από τις νότες των Διεθνών Μουσικών Σεμιναρίων και ολοκλήρωνε την λειτουργία της με την φιλοξενία μελών των ΚΑΠΗ.

Από τον Ιούλιο του 2002 η Δημοτική Κατασκήνωση ανακηρύχτηκε επίσημα από το Υπουργείο Παιδείας για να λειτουργήσει ως Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης.

Όλα αυτά μέχρι το 2006 και μετά… η αδράνεια και οι σκοπιμότητες του Δήμου Βερτίσκου και του Δημάρχου κ. Ασλανίδη οδήγησαν την κατασκήνωση στην απαξίωση και στο κλείσιμό της. Οι προσπάθειες του Τοπικού Συμβουλίου Βερτίσκου, με επικεφαλή τον κ. Α. Οξινά, του πρώην Κοινοτάρχη Αδάμ Δράγα και όλων των κατοίκων δεν στάθηκαν ικανές να την ξαναλειτουργήσουν. Έτσι επί 8 σχεδόν χρόνια οι εγκαταστάσεις της κατασκήνωσης και του ξενώνα περιμένουν εγκαταλειμμένες, παρά το ενδιαφέρον μας. Πρόσφατα έχουμε και καταδικαστική απόφαση για υπεξαίρεση από το Τριμελές Εφετείο Θεσσαλονίκης του πρώην Δημάρχου κ. Ασλανίδη.

Υ.Γ.: Θα επανέλθω με προτάσεις για την επαναλειτουργία της κατασκήνωσης και την προοπτική της μετά την εκκαθάριση.

πρώην Αντιπρόεδρος Κατασκήνωσης και κοινοτικός Σύμβουλος Βερτίσκου