Χρονογραφικά σημειώματα

Ο τίτλος του άρθρου υπενθυμίζει ένα κλέφτικο τραγούδι της περιόδου της τουρκοκρατίας, όπου οι κλεφταρματωλοί το τραγουδούσαν πάνω στα ελεύθερα βουνά της πατρίδας, ελπίζοντας στο τέλος της σκλαβιάς:«Ακόμα τούτη ή άνοιξη ραγιάδες, ραγιάδες, τούτο το καλοκαίρι, μέχρι να ρθεί ο Μόσκοβος να φέρει το σεφέρι». Το τραγούδι αυτό ξαναγίνεται επίκαιρο στις μέρες μας καθώς μπήκε ήδη η άνοιξη και «λουλουδίζουν τα κλαδιά και βγάζει η γης χορτάρι» που τραγουδούσε κι ο Αθανάσιος Διάκος, αλλά η άλλη «άνοιξη» δεν βλέπουμε να έρχεται, αυτή της άνοιξης της πατρίδας, η λεγόμενη αξιολόγηση και βέβαια ούτε ο Μόσκοβος ήρθε,(η Ρωσία δηλαδή) ούτε πρόκειται να έρθει, όπως δεν ήρθε και τότε στα 1821 που τον περίμεναν πως και πως ως από μηχανής Θεό για να ρίξει τα ρούβλια του και να σώσει την πατρίδα μας. Γιατί άραγε; Δεν μπορώ να καταλάβω χρόνια τώρα γιατί πάντα περιμένουμε να μας σώσουν οι άλλοι, οι φίλοι, οι σύμμαχοι, οι φιλέλληνες, όταν κάποιοι φέρονται σχεδόν πάντα σε καιρούς ειρήνης, εχθρικά στην πατρίδα. Τόσο δε εχθρικά, που σε άλλες περιπτώσεις θα κατηγορούνταν για προδοσία. Το κακό είναι ότι σε τούτο τον τόπο που έδωσε και εθνομάρτυρες και ήρωες, που έδωσαν αίμα και ζωή για την ελευθερία της πατρίδας, εδώ και χρόνια σέρνονται στην εξουσία με την ψήφο του «υπερήφανου» ελληνικού λαού άνθρωποι που ποτέ δεν θα είχαν το κουράγιο να θυσιάσουν όχι τη ζωή τους αλλά ούτε την καρέκλα της εξουσίας που κατέχουν. Δεν έχουν ούτε το κουράγιο ούτε τη δύναμη του ξεχασμένου εκείνου πρωθυπουργού του 1941 του Αλέξανδρου Κορυζή, ο οποίος για να μην υπογράψει τη συνθηκολόγηση και την παράδοση της Ελλάδας στους Γερμανούς, αυτοκτόνησε παλικαρίσια. Είδατε να θυμάται κανένας τον Κορυζή; Είδατε να υπάρχει κάπου ένας ανδριάντας του;  Όχι βέβαια!  Αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγήν για τον πολιτικό μας κόσμο, ο οποίος αγωνίζεται τώρα όχι «υπέρ βωμών και εστιών» που τότε είχαν και κάποια ιερότητα, αλλά μόνο υπέρ των «εστιών» τους, δηλαδή το πόσα σπίτια θα αποκτήσουν στην Αρεοπαγίτου ή στο Κολονάκι, ή την Εκάλη! Ή πώς θα διασφαλίσουν τα τρισέγγονά τους με τις φοροαπαλλαγές που ψηφίζουν «υπέρ μισθών και εστιών»!  Η λέξη ντροπή χάνει πλέον και το νόημά της. Το να αυτοκτονήσει κανείς για την μη υποδούλωση της πατρίδας του, είναι περίπου ό,τι κάνει ένας στρατιώτης στο πεδίο της μάχης, που πέφτει για να μη σκλαβωθεί. Και εντάξει δεν ζητάμε τον ανδρισμό του Κορυζή ή του Αγνώστου στρατιώτου, αλλά μια έντιμη παραίτηση θα διατηρούσε την υστεροφημία του. Σήμερα όμως τι είναι υποδούλωση και τι δεν είναι; Δεν ξέρω, όμως το να στρατευθεί κανείς  και να αγωνιστεί για την πατρίδα του, δεν θέλει την παλικαριά του Κορυζή, αλλά ενός σώφρονος ανθρώπου που έχει λόγους τιμής και ηθικής. Δεν είπαμε να γίνουμε Παλαιστίνιοι ή Κούρδοι, αλλά ας γίνουμε Έλληνες τουλάχιστον, πού δίδαξαν όχι μόνο πολιτισμό αλλά και αγάπη στην Δημοκρατία και την ελευθερία. Αλλάξαμε τελείως το νόημα των λέξεων και του βίου μας ακόμα και το περιεχόμενο της λέξης «ελευθερία», ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι αν δεν υποδουλωθούμε στους δανειστές δεν μπορούμε να ζήσουμε, δεν μπορούμε αν δεν εξασφαλίσουμε τη δόση μας, σαν τα πρεζόνια που σε κάθε παρατήρηση απαντούν: «είμαι άρρωστος κύριε δεν με βλέπετε;» και δεν λέει να κάνει  κάτι σταθεί στα πόδια του, απλά εκλιπαρούν για τη δόση τους, υποθηκεύοντας όχι μόνο το βιός τους αλλά την ίδια τη ζωή τους. Αυτό καταντήσαμε: «πρεζόνια της Ευρώπης», γιατί δεν θέλαμε να γίνουμε «γκαρσόνια της» δηλαδή δουλεύοντας τίμια και παστρικά. Όσοι δυστυχώς κυβέρνησαν αυτό τον τόπο, πίστεψαν ότι ένας καλός τραπεζικός διακανονισμός μας δίνει τη δυνατότητα να ζούμε ευρωπαϊκά, αγνοώντας ότι η Ευρώπη εδώ και χρόνια δουλεύει για να συντηρεί το τραπεζικό σύστημα και έχει από χρόνια υποδουλωθεί στη μοίρα της. Η χώρα μας είχε και έχει όλο εκείνο τον πλούτο που θα μπορούσε να αξιοποιήσει για να ζήσει αρχοντικά, αλλά όσοι μίλησαν γι αυτό τους κατάπιε το μαύρο σκοτάδι της εξουσίας. Το βλέπουμε τι γίνεται με τα κοιτάσματα, τι γίνεται με τον τουρισμό, τελευταία τι γίνεται  με την εξόρυξη ζεόλιθου και στην περιοχή μας και τόσων άλλων πραγματικών θησαυρών της ελληνικής γης. Ποια είναι η ευαισθησία όλων όσων κυβέρνησαν και κυβερνούν αυτά τα χρόνια, απέναντι στην τρισμέγιστη ντροπή του διασυρμού του ελληνικού ονόματος, της υποταγής σε εγκάθετους ξένους δανειστές; Πώς μεθοδεύτηκε η κατάντια αυτή; Από ποιους στήθηκε όλο αυτό;

Βλέπουμε βέβαια να σκάνε μερικά «μπαλόνια» εξεταστικών επιτροπών, για να αποκοιμηθεί το πόπολο ότι πιάσαμε τον κλέφτη και θα λυθεί το θέμα της πατρίδας ή της παρτίδας άραγε; Και παράλληλα νομοθετούνε για οικονομική ενίσχυση των Δήμων που κάποιοι τους καταχρέωσαν λόγω ανικανότητας διοικητικής, ή να μη εκπίπτουν  από τη θέση τους όσοι ενέχονται σε σκάνδαλα, γιατί θα άδειαζε η χώρα από υπουργούς και Δημάρχους! Νομοθετείστε και το ακαταδίωκτο δια βίου,για να ολοκληρωθεί η πλάκα! Και μόνο οι ανασυγκροτήσεις των κομμάτων για το νέο πολιτικό τους αφήγημα, το νέο παραμύθι δηλαδή που θα κοιμίσει το λαό, η ανακύκλωση των φθαρμένων πολιτικών προσώπων που ενέχονται, με την αφωνία τους έστω στην καταστροφή, η παρέλαση γραφικών τύπων που τροφοδοτούν τις επιθεωρήσεις και τα κανάλια με ακροαματικότητα γελοιότητας, η εμφάνιση ομάδων και παρατάξεων που εχθρεύονται όχι μόνο τη δημοκρατία αλλά κυρίως την κοινή λογική του μέσου έλληνα, δημιουργεί  πόνο για το τι ακόμα μας περιμένει. Έρχονται  νέες επιδρομές σε μισθούς, συντάξεις, διάλυση του ιστού της χώρας, επίπεδα αυτοκτονικής ανεργίας, επικράτηση τρόμου, φοβόμαστε τον πόλεμο με την Τουρκία τη στιγμή που βιώνουμε τον χειρότερο οικονομικό πόλεμο της ιστορίας μας, ο εργαζόμενος θα φιλοδωρείται με 420 ευρώ και θα λέει κι ευχαριστώ, κι όμως καθόμαστε και απολαμβάνουμε θαρρείς αυτό το μακάβριο τέλος της χώρας. Η λέξη αντίδραση έχει εξαφανιστεί από τη ζωή μας, προφανώς και η λέξη ελπίδα κι αυτό είναι κακό. Πέρασαν πολλά χρόνια, νομίζω πως ήμουν φοιτητής όταν άκουγα τους «ηγέτες μας» να μιλούν ότι σε λίγο βγαίνουμε από το τούνελ και να τώρα πλησιάζοντας προς τη σύνταξη ακόμα για τούνελ ακούω και το φως που περιμένουμε να φανεί! Ως πότε;