Αρχική Σελίδα   |    ΔΗΜΟΣ ΛΑΓΚΑΔΑ    |    ΟΙ ΔΗΜΟΙ    |    ΟΙΚΙΣΜΟΙ    |    ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ & ΜΟΥΣΕΙΑ    |    ΣΥΛΛΟΓΟΙ    |    ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ    |    ΑΓΓΕΛΙΕΣ    |    ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΕΙΤΕ    |    ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
28/3/2024 20:51:25



















Επισκέπτες Online: 1172


Λίστα Ενημέρωσης

Συμπληρώστε το email σας για να λαμβάνετε ενημερώσεις.






"Αλωση της Πόλης  ή αλωση της μνήμης;" του Τρύφωνα Τσομπάνη
29-05-2017
"Αλωση της Πόλης ή αλωση της μνήμης;" του Τρύφωνα Τσομπάνη


564 χρόνια από την αποφράδα εκείνη ημέρα που η Βασιλεύουσα, το στολίδι του κόσμου έπεσε στα χέρια των οθωμανών. Την έκλαψαν άνθρωποι, την έκλαψαν ποιητές, την τραγούδησαν λαοί. Σαν αναμόχλευση αυτής της μνήμης θα ήθελα να παραθέσω το ποίημα του Κωνσταντίνου Μάνου, του λεβέντη Κρητικού και Μακεδονομάχου, συγγραφέα και ποιητή, που έπεσε με το αεροπλάνο του στις 4 Απριλίου του 1913 έξω από το Λαγκαδά και ένα καντήλι καίει στη μνήμη του κάτω από τα τρία κυπαρίσσια.

Γράφει λοιπόν ο Κ. Μάνος:

Η ΣΚΛΑΒΑ ΠΟΛΗ

Η σκλάβα η Πόλη κάθεται στο Βόσπορο και κλαίει

Κι ο φιδωτός ο Βόσπορος την συμπονεί και λέει:


Πές μου κυρά ζηλευτή, πεντάμορφη κυρά μου,

γιατί  ποτίζεις δάκρυα τα γαλανά νερά μου;

Σαν τι είναι που μου ζήτησες κι εγώ να μη στο φέρω;

Στα κάτασπρα τα πόδια σου δεν πέρασεν ημέρα,

που να μη σού φερα σκυφτός δώρο απ’ τον κόσμο πέρα,

τα μύρα της Ανατολής και τα μεταξωτά της

και τα χαλιά τα ατίμητα, τα μυριοπλουμιστά της

και της Φραγκιάς τα ασημικά, τα τόσα της παιχνίδια.

Πες μου λοιπόν γιατί μου κλαίς, πεντάμορφη κυρά μου;

Γιατί ποτίζεις δάκρυα τα γαλανά νερά μου;

«Στα κάτασπρα τα πόδια μου δεν πέρασεν ημέρα

που να μη μού φερες σκυφτός δώρα απ΄ τον κόσμο πέρα.

Μόν΄ ένα δώρο ολημερίς κι ολονυχτίς προσμένω,

κι ακόμα δεν μου το φερε το κύμα τ΄αφρισμένο.

Μον΄ένα δώρο λαχταρούν τα μάτια μου και κλαίνε,

ατίμητο στ΄ατίμητα, Ελευθεριά το λένε»!

Ο Βόσπορος που τ΄άκουσε κοιτάζει την κυρά του

Κι αναστενάζει θλιβερά στα γαλανά νερά του.

 

Όλα αυτά μου ήρθαν στο νου καθώς το Σάββατο παρακολουθούσα την γιορτή νεολαίας που διοργάνωσε η Μητρόπολη Λαγκαδά και τα παιδιά απήγγειλαν και τραγούδησαν για την αιώνια και αγαπημένη Πόλη. Είναι παρήγορο το γεγονός ότι τα νιάτα της πόλης μας και όχι μόνο, δεν ξεχνούν ό,τι τους δίδαξε η ιστορία και συνεχίζουν να ανάβουν το καντήλι της μνήμης. Θα μου πείτε είναι παιδιά και είναι λίγα, αλλά φίλοι μου πάντα στον πόνο και τη λύπη λίγοι είναι αυτοί που συντρέχουν. Συνήθως οι πολλοί προτιμούν τις χαρές. Μόνο  μας παρηγορεί το γεγονός ότι είναι παιδιά και είναι η ελπίδα του αύριο, ότι η μνήμη αυτών των ιστορικών στιγμών θα αργήσει να σβήσει, όσο κι αν αρκετοί  αγωνίζονται με νύχια και δόντια να εξαλείψουν τις μνήμες, να ισοπεδώσουν την ιστορία ή να την ξαναγράψουν με το μελάνι της υποκειμενικότητας ακόμα και της κομματικής τους άποψης.

Ένας Γάλλος ιστορικός γράφει ότι «Έχουμε ανάγκη την ιστορία, για να έχουμε τη δυνατότητα να έχουμε συνείδηση και να μας δίνει την ελευθερία της δράσης… η ανάγνωση της ιστορίας αποτελεί άσκηση ευγνωμοσύνης».

Την Κυριακή επίσης, μια άλλη νεολαία τίμησε μια άλλη μνήμη, αυτή της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού και πάλι η ίδια συγκίνηση, ο ίδιος πόνος, ο ίδιος θύτης, πάλι το αίμα και το δάκρυ να γράφουν την ιστορία του γένους μας. Το αίτημα της αναγνώρισης της γενοκτονίας όμως απευθύνεται σε λάθος κατεύθυνση. Κατά την ταπεινή μου γνώμη θα πρέπει να απευθυνθεί στον Ελληνικό λαό που συχνά έχει διαλείψεις μνήμης και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι επαναλαμβάνουμε συχνά τα ίδια λάθη χωρίς να διδασκόμαστε από την ιστορία μας γιατί «η διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή, καθενός χαμογελάει πάρ’ το λέγοντας κι εσύ». Γιατί περιμένουμε άραγε από τους θύτες και τους ευρωπαίους εταίρους μας να αναγνωρίσουν την γενοκτονία του λαού μας όταν οι πάντες σήμερα ομολογούν - με αδιάσειστες ιστορικές μαρτυρίες - ότι ήταν όλοι αυτοί που οργάνωσαν και ενίσχυσαν την γενοκτονία όχι μόνο του Πόντου, αλλά και της Θράκης και της πονεμένης Μικρασίας. Με ποιο θάρρος και τιμή ο Γερμανός, ο Γάλλος, ο Εγγλέζος ακόμα και ο Ρώσος θα αναγνώριζαν κάτι στο οποίο ήταν εν γνώσει τους συνένοχοι;

Ας αφήσουμε λοιπόν τα παρακάλια για αναγνώριση από τους άλλους, δεν είναι ούτε στην κουλτούρα τους ούτε στον πολιτισμό τους η συγνώμη  και ας συνασπιστούμε όλοι μαζί στη λογική ότι η ιστορία ενώνει το λαό μας σε μια κοινή μοίρα στο παρόν και στο μέλλον, αυτό  μάλιστα το εποφθαλμιούν ακόμα οι «φίλοι και σύμμαχοι» και το βιώνουμε καθημερινά πολύ σκληρά. Ας αφήσουμε τα ξεχωριστά μνημόσυνα και τις ξεχωριστές τελετές, ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας στην αναγνώριση που θα κάνουμε εμείς οι απόγονοι των μαρτύρων και ας ενώσουμε τις μνήμες όλες σε μια γιορτή. Η Τουρκία από τις 19 μέχρι τις 29 Μαϊου  είναι πλημυρισμένη στις κατακόκκινες σημαίες της για να γιορτάσει την γενοκτονία και την άλωση, κι εμείς απαιτούμε να μας ζητήσουν συγνώμη, χωρίς καν να κάνουμε το ίδιο, δηλαδή έστω ένα εβδομαδιαίο σημαιοστολισμό για την εθνική μνήμη. Όταν βρέθηκα πρό 5 χρόνων τέτοιες μέρες στην Κωνσταντινούπολη και ρώτησα προς τι ο σημαιοστολισμός, ο τούρκος ξεναγός κατάπιε τη γλώσσα του και μου είπε γιόρταζαν τον πόλεμο με την Αρμενία, (δηλαδή πάλι γενοκτονία) γιατί προφανώς ντρεπόταν να μιλήσει για την άλωση και τη γενοκτονία των Ποντίων. Η γενοκτονία των Ποντίων ήταν ίσως μια αρχή, μετά ακολούθησε η Θράκη, η Μικρασία, η Καππαδοκία, η Ιωνία όλη. Είναι λοιπόν κοινή η μνήμη και ένας ο πόνος. Ας λείψουν οι διαχωρισμοί, ακόμα και τα ξεχωριστά μνημεία. Ένα μνημείο με τρεις ή τέσσερις πλευρές που θα συνοψίζει την γενοκτονία όλου του Ελληνισμού, θα καταγράφει την μνήμη και θα είναι βιβλίο ανοιχτό στα μάτια των παιδιών μας για να μη ξεχνούν ποτέ το ΧΡΕΟΣ ΤΟΥΣ.

 

ΥΓ. Καλό θα είναι οι διοργανωτές παρόμοιων εκδηλώσεων να έχουν την υπομονή να παραμένουν ως το τέλος των εκδηλώσεων, για να τιμήσουν πραγματικά τις μνήμες. Το ήρθαμε, προσφωνήσαμε, βγήκαμε φωτογραφία και φύγαμε, αποτελεί προσβολή για το λαό και τη μνήμη των θυμάτων. Δεν είναι σωστό να παραμένει ο ομιλητής και να φεύγει αυτός που τον καλεί.



 

ALBUM ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ



Επικοινωνία με lagadas.net
Επιτρέπεται η αναδημοσιεύση του υλικού μόνο με την αναφορά της πηγής © 2010 lagadas.net
design by aksium