Αρχική Σελίδα   |    ΔΗΜΟΣ ΛΑΓΚΑΔΑ    |    ΟΙ ΔΗΜΟΙ    |    ΟΙΚΙΣΜΟΙ    |    ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ & ΜΟΥΣΕΙΑ    |    ΣΥΛΛΟΓΟΙ    |    ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ    |    ΑΓΓΕΛΙΕΣ    |    ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΕΙΤΕ    |    ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
28/3/2024 14:47:09



















Επισκέπτες Online: 1131


Λίστα Ενημέρωσης

Συμπληρώστε το email σας για να λαμβάνετε ενημερώσεις.






Πονεμένη Μικρασία
18-09-2017
Πονεμένη Μικρασία


Γράφει ο Τρύφων Τσομπάνης

Τιμήθηκε την Κυριακή στην πόλη μας η μνήμη των χιλιάδων Μικρασιατών που έφυγαν από τη ζωή με μαρτυρικό θάνατο, από το τούρκικο μαχαίρι και τη μανία των ορδών του Κεμάλ, με την ανοχή και τη συμπαράσταση  των ξένων δυνάμεων που έχουμε την τραγική «τύχη» να λέγονται σύμμαχοί μας.

1922-2017, ενενήντα πέντε χρόνια μνήμης. Μιας μνήμης που ποτίστηκε με αίμα, πόνο και πολύ δάκρυ. Κάθε φορά που η θύμηση έρχεται στη Μικρασία, πάντα ζωντανεύουν οι αναμνήσεις και ο ξεριζωμός, η προσφυγιά και τα βάσανα, η ορφάνια και η φωτιά, το μαχαίρι και η θυσία, ο αγώνας της επιβίωσης και τρόμος της καμένης Σμύρνης. Χιλιάδες ανθρώπων βίωσαν ό,τι χειρότερο είχε να καταγράψει η ιστορία των λαών στην πρώτη εικοσαετία του 20ου αιώνα.

Η επαρχία μας και ο Λαγκαδάς δέχτηκαν αρκετούς από τους πρόσφυγες που ήρθαν σαν κυνηγημένα πουλιά να κουρνιάσουν στον τόπο μας και να φωλιάσουν στην ευλογημένη γη μας. Γυμνοί και ξυπόλυτοι χωρίς τίποτα να αποτελεί περιουσία, παρά μόνο κάποιο εικόνισμα, ένα κλωνάρι βασιλικό με χώμα της πατρίδας , φόβο στην καρδιά και ελπίδα με όνειρα πολλά.  Έδιωξαν όπως - όπως τον φόβο και τον σκόρπισαν στους πέντε ανέμους και κράτησαν ό,τι τους έδενε με την πίστη, κράτησαν και φύτεψαν μαζί με το βασιλικό την ελπίδα και τα όνειρα και περίμεναν να βλαστήσουν. Και δεν άργησαν να βλαστήσουν και να βγουν οι πρώτες φύτρες των ονείρων τους. Στα 1922 έρχονται οι πρώτοι πρόσφυγες στο Λαγκαδά και μέσα σε λίγο διάστημα κατορθώνουν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη και να ξεπεράσουν την καχυποψία των ντόπιων που σίγουρα τους είδαν με επιφύλαξη και φόβο για το μέλλον τους. Όμως η ψυχή του Μικρασιάτη λειτούργησε καταλυτικά για τους ανθρώπους που είδαν στη μοίρα αυτών των ανθρώπων την μοίρα όλου του ελληνισμού, που δυστυχώς έβλεπε την ιστορία του να επαναλαμβάνεται συνεχώς. Στα 1926 οι Μικρασιάτισες γυναίκες οργανώνουν τον πρώτο Σύλλογο, την «Φιλάνθρωπο αδελφότητα, Παναγία η Φιλανθρωπινή» με σκοπό να συντρέξουν τους πρόσφυγες αλλά και τους ενδεείς ντόπιους, και σε μια δεκαετία (1933)θα εκλέξουν και Μικρασιάτη Δήμαρχο τον Ιωάννη Παντίρη που θα δημαρχεύσει μέχρι το 1944.

Εδώ θεμελίωσαν τα σπίτια και τη μνήμη τους, εδώ ξανάρχισαν να ζουν και να θυμούνται , γιατί όλη η ζωή του ανθρώπου βασίζεται σε δυο κολόνες , σε ό,τι θυμάσαι και σε ό,τι αγαπάς. Κι έβλεπαν τα ψαροπούλια του γιαλού να περνούν πάνω απ’ τα κεφάλια τους κι έστελναν  χαιρετίσματα σ τη Σμύρνη και τ’ Αϊβαλί, στα Σώκια και την Πέργαμο, κι άναβαν το καντήλι γι αυτούς που έμειναν πίσω για να ποτίζουν τη γη και τα περβόλια τους με το μαρτυρικό τους αίμα, φύλακες  αόρατοι  θαρρείς μιας πατρίδας που ζει όχι σε χάρτες παρά μονάχα σε καρδιές και σε θύμησες. Ούτε η φωτιά ,ούτε οι καπνοί της Σμύρνης κατάφεραν ποτέ να θολώσουν αυτές τις μνήμες των Μικρασιατών.  Και τιμά ακόμα πιο λαμπρά η τοπική μας εκκλησία ένα δικό της παιδί, που δεν ήταν μικρασιάτης αλλά έδωσε ζωή και αίμα για την πονεμένη Μικρασία. Είναι ο ιερομόναχος Γαβριήλ ο Ιβηρίτης, κατά κόσμον Γεώργιος Σμέρλας που κατάγονταν από τον Βερτίσκο, ένα παλικαράκι που στα 18 του χρόνια φεύγει καλογεράκι στο Αγιονόρος στη Μονή Ιβήρων, όπου εμόναζαν κι άλλοι Βερτισκιώτες και Οσσαίοι μοναχοί,  και διακρινόμενος για την  ευλάβειά του αποστέλλεται ,ιερομόναχος πλέον, ως προσμονάριος-οικονόμος στο αγιορείτικο μετόχι  στο Αϊβαλί και εκεί τον βρίσκει το κακό και η καταστροφή. Στις 11 Σεπτεμβρίου του 1922 μαζί με τον ιερομόναχο Ακάκιο και πολλούς άλλους κληρικούς και λαϊκούς των Κυδωνιών, περνά από τούρκικο μαχαίρι. Ήταν μόνο 35 χρονών!!!Στην καταστροφή δεν χάθηκαν μόνο Μικρασιάτες αλλά και στρατιώτες που μετείχαν στην εκστρατεία και χάθηκαν στο κακό και τη φωτιά. Μεταξύ αυτών και ο Χρήστος Βαφεάδης που  «έπεσεν ηρωικώς εις τα πέραν του Σαγγαρίου μάχας» όπως έγραφε η εφημερίδα της εποχής.

Για όλους αυτούς τους αλησμόνητους ήρωες και μάρτυρες, αξίζει «ενός  λεπτού σιγή» για να αντιλαλήσει η μνήμη τους στην αιωνιότητα.



 

ALBUM ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ



Επικοινωνία με lagadas.net
Επιτρέπεται η αναδημοσιεύση του υλικού μόνο με την αναφορά της πηγής © 2010 lagadas.net
design by aksium