Χρονογράφημα

Πάντα τέτοιες μέρες του Οκτώβρη, το μυαλό και η καρδιά τριγυρίζει στην ιστορία του τόπου μου. Ο μήνας αυτός είναι φορτωμένος με μνήμες, μνήμες ιστορικές, που δεν σ΄αφήνουν να ξεχάσεις στιγμές και ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή της πόλης και όχι μόνο. Οι άνθρωποι της γενιάς μου, που τα νιάτα μας πέρασαν χωρίς τηλεόραση και τάμπλετ ή κινητό στο χέρι, πάντα τέτοιες μέρες του αϊ-Δημήτρη απολαμβάναμε τις οικογενειακές γιορτές, γιατί τα ιστορικά γεγονότα των πολεμικών άθλων και αναμετρήσεων, ήταν τα συνήθη θέματα στις συζητήσεις των μεγάλων και κυρίως των ανδρών που δεν παρέλειπαν να αναφερθούν στα δύσκολα του πολέμου και της κατοχής και να περιγράψουν, μερικοί με λεπτομέρεια και γραφικό τρόπο, την προσωπική τους περιπέτεια. Κι όταν η ιστορία ξετυλίγονταν, τότε έρχονταν οι αναμνήσεις και τα ακούσματα κι΄από άλλους, να πλουτίσουν την γνώση και τα βιώματά μας, γιατί είναι αλήθεια πως όταν ακούς από έναν πολεμιστή του έπους του ΄40 ή του μακεδονικού αγώνα τις προσωπικές του εμπειρίες, τότε σχεδόν γινόσουν συμμέτοχος και κοινωνός της ιστορίας του, καθώς τον έβλεπες και τον άκουγες με πάθος και δακρυσμένα μάτια να διηγείται και να μιλά για τα παλιά. Για μας δεν ήταν μόνο πηγή γνώσης αλλά και φόρτιση εθνική και πατριωτική, που σε γέμιζε περηφάνια. Κοντά σ΄αυτά ερχόταν και το σχολείο να συμβάλλει με τον δικό του τρόπο, με τις ετοιμασίες για γιορτές και τις πρόβες των παρελάσεων, τις μανάδες που σιδέρωναν τις σημαίες για το μπαλκόνι, όλα στην τόνωση της εθνικής περηφάνιας. Σε λίγο θα στεκόμασταν μπροστά στην προτομή του Μακεδονομάχου του καπετάν Ράμναλη, ή στο ηρώο της πόλης για την ετήσια ευχαριστία και την απόδοση τιμών για την θυσία και τους αγώνες των ηρώων. Φούσκωνε το στήθος και γέμιζε η καρδιά από εθνικό παλμό. Όλα αυτά περνούσαν από το μυαλό καθώς αναθυμόμουν τα νέα ,τις ειδήσεις, το παρόν και το μέλλον μας, ένα μέλλον που δεν χαράσσεται και δεν σχεδιάζεται πλέον από ελληνικά χέρια και μυαλά, αλλά από ξένους ηγέτες και δυναστείες. Η μοίρα των μικρών λαών με μεγάλη ιστορία και πολιτισμό, που γίνονται πάντα πιόνια της διεθνούς σκακιέρας των εμπόρων των εθνών! Πέρασε ένας χρόνος σχεδόν να μιλούμε και να φωνάζουμε για τη Μακεδονία και τις παραλίμνιες συμφωνίες και βλέπουμε να παζαρεύουν κάποιοι την ιστορία και το μέλλον της στα παζάρια της Ευρώπης, που στήθηκαν πριν από 120 περίπου χρόνια στα κρύα γραφεία του ψυχρού πολέμου της Μόσχας-ΗΠΑ, και τώρα κατάφεραν οι τότε πολέμιοι της Σταλινικής τακτικής και του σχεδιασμού για τα βαλκάνια, κάνοντας κωλοτούμπα, να αγωνίζονται με νύχια και δόντια σαν αρπακτικά, να δουν τα εφιαλτικά όνειρα της Μόσχας να παίρνουν υπόσταση στην βαλκανική χερσόνησο και την Μακεδονία. Όσα γλύτωσε ο τόπος μας μετά την κατοχή και τον ξενοκίνητο εμφύλιο, τα βρήκαμε μπροστά μας με τις επεμβάσεις και τις πιέσεις των Δυτικών και Νατοϊκών «συμμάχων», πάνω σε κυβερνήτες ανιστόρητους, ανίκανους να στηρίξουν και να θωρακίσουν την ιστορία, μοιραίους για την πατρίδα και το λαό μας,που δεν την σεβάστηκαν και δεν αγάπησαν ποτέ, γιατί δεν γνώρισαν την ιστορία της. Μια παλιά παροιμία λέει: «ό,τι αγαπάς το σώζεις!!!», το συντηρείς, το διατηρείς φλόγα αναμμένη, «άκαφτη βάτο εις τους αιώνες», και πορεύεσαι με σύντροφο την αξιοπρέπεια και την περηφάνια.

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ, το κρύο έσφιξε,στο ραδιόφωνο ακούγεται το τραγούδι «όλα είναι ίδια αν δε τ΄αγαπάς». Βόρεια, νότια, κεντρική Μακεδονία!!! Τα πρωτοβρόχια άρχισαν να νοτίζουν το χώμα και τους τάφους των νεκρών και των ηρώων.Στο κενοτάφιο φυτρώσαν τα πρώτα χρυσάνθεμα, προσφορά της γης στους νεκρούς μας. Ο καπετάν Γιάννης Ράμναλης στέκεται στην είσοδο της πόλης για να θυμίζει τον Μακεδονικό αγώνα. Στην πλατεία, μια επιτύμβια στήλη καταγράφει τα ονόματα αυτών που έμαθαν να γράφουν την ιστορία με αίμα, στο ηρώο τα ονόματα των νεκρών του έπους του 1940 γραμμένα πάνω σε πέτρα, σαν διαθήκη, σαν άλλος Μωσαϊκός νόμος, για να διδάσκουν το χρέος απέναντι στην ιστορία και τη μνήμη. Σουρούπωσε, πήγα μια βόλτα στο παρκάκι του καπετάν-Ράμναλη. Τον βρήκα ευθυτενή να κοιτά με μάτια ορθάνοιχτα όλο αγωνία τους διαβάτες.Πλησίασα κοντά για να διαβάσω τη μορφή του. Η δροσιά από το πρωτοβρόχι μούσκευε το πρόσωπό του, νόμιζες ότι ήταν δάκρυα για ό,τι συμβαίνει γύρω μας και μέσα μας. Μου ήρθε στο μυαλό ο στίχος του ποιητή: «Καημένε Μακρυγάννη νά ξερες γιατί τσάκισες το χέρι σου!!!» Καημένε καπετάν - Ράμναλη, καημένε Σταύρε Μπαρέτη, καημένε Παύλε Μελά, να ξέρατε γιατί πεθάνατε;;; Καημένε παπα-Ιωακείμ Ανανιάδη, που σε έγδαραν ζωντανό οι κομιτατζήδες, να ξέρατε γιατί θυσιαστήκατε!!! Για έναν λαό ανήμπορο να υπερασπιστεί την ιστορία και τον αγώνα σας και κάποιους ηγέτες που δεν τους σεβάστηκαν ποτέ!Το: «άμες δε γ’εσσόμεθα πολλώ κάρρονες» (εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροί σας), των αρχαίων προγόνων μας, ξεθώριασε στη μνήμη μας εδώ και χρόνια!!!

                                                                        ΤΡΥΦΩΝ ΤΣΟΜΠΑΝΗΣ