Ο Φλεβάρης κι αν θυμώσει…. 

Ή επί το Λαγκαδιανότερον… «όξουχμάζ»!!!!

Ο Φλεβάρης πάντα κρατά τις εκπλήξεις του για το τέλος, η όπως έλεγε ο μπαρμπα-Νάσος: «η  ουρσουζιά στο τέλος φαίνεται»!!! Έτσι λοιπόν ξυπνήσαμε σαββατιάτικα και είδαμε τα πάντα κάτασπρα με ένα λεπτό παγωμένο στρώμα χιονιού να σκεπάζει την πόλη μας. Για άλλους μπελάς, για τους μικρούς χαρά, αλλά και για τους μεγάλους ευκαιρία ξεκούρασης και ξάπλας. Παλιά στην πόλη μας, όπου η τηλεόραση ήταν ανύπαρκτη, τέτοιες ευκαιρίες έδιναν αφορμές για καλή παρέα και άφθονο γέλιο, καθώς οι ιστορίες πήγαιναν και έρχονταν από στόμα σε στόμα και το γέλιο έρεε σαν το παλιό καλό κρασί. Οι Λαγκαδιανοί ήταν πάντα γλεντζέδες- αφού στην γειτονιά μου γύρω από την μητρόπολη είχε 7 καφενεία, χώρια τα μπακάλικα που είχαν την περαστική πελατεία για το ουζάκι στο πόδι- δεν άφηναν ευκαιρία χωρίς να τη βρέξουν στο κρασί και τη ρακί. Και έτσι λοιπόν οργανωμένοι καθώς ήταν δεν άφηναν τίποτα ασχολίαστο και φυσικά κανένας δεν ξέφευγε των ενδιαφερόντων των θαμώνων των μικρών ταβερνείων. Οι αναμνήσεις πήγαιναν το κέφι και το γέλιο στο ζενίθ, καθώς ο καθένας κάτι θυμόταν απ΄τα παλιά ή και τα νεώτερα. Στην παρέα εμφανίστηκε ο Γκόγκος, βαρύς κι ασήκωτος από τεμπελιά.

-Μπα πώς από δώ ρε Γκόγκο;

- Α…κείν η μάνα μ΄απ΄το χάραμα φώναζει: άιντε βρε πιδίμ, ήλιους σαπάν πάει, κόσμους στις δλειές, βασιλιάς τρεις ώρες είνι που πάει στ΄ανάκτορα!!!

-Να είνι, ιγώ χαψιά δε γυρεύου από κανέναν!!!

Και τότε ξεκινούσε το πρώτο σχόλιο. Α και συ σαν την θειά Βαγγελί που κάθε πρωί φωνάζει τη Ελενίτσα:

-Αίντε κορτσούδιμ, μεσμέριασι. Απ’ το πρωί έχασες όλα τα καλά. Αντώνης με την Όλγα τέσσερις καυγάδες έκαναν, τίποτα δεν άκουσες!!!

Και βέβαια την καλύτερη θέση στα χωρατά είχαν τα γερά ποτήρια του Λαγκαδά που έγραψαν ιστορία όχι με μελάνι, αλλά με ούζο και κρασί.

-Θυμάσαι ρε το Νικολάκη που ρώτησε τον μπαρμπα-Γιώργη πόσο ρακί ήπιε μέχρι τα εξήντα;

Ναι κι απάντησε: Βαρέλια δε θυμάμαι αλλά 10 στρέμματα μπαξέ, τρεις φορές θα τον πότιζα με το ρακί!!!

Στην παρέα έμπαινε και ο Στέργιος που είχε τάση να παινεύει ό,τι ήταν δικό του, από το άλογό του μέχρι το γιό του που ήταν δυνατός και λεβέντης. Με την πορδή τσβάει καντήλι ρε πιδιά!!! Έλεγε και γελούσε μέσα απ' την καρδιά του. Το χιούμορ των Λαγκαδιανών ήταν πραγματικά αξεπέραστο, και ιδιαίτερα κάποιων ανθρώπων που καταγράφηκαν στην καθημερινότητα της πόλης σαν οι πιο καλοί καλαμπουρτζήδες, χωρατατζήδες και καλοί τραγουδιστάδες. Ο Μίχος κι ο Θόδωρος, είχαν ένα απίστευτο χιούμορ που τους έβγαινε πηγαίο σε κάθε αποκριά, με τα ευφάνταστα νούμερα που ετοίμαζαν. Ο Θόδωρος είχε κάποτε ανοίξει ένα μικρό ταβερνάκι στη Θεσσαλονίκη, ίσα- ίσα να μαζεύει την παρέα του για καλαμπούρια και να τα πίνουν. Πράγμα που σήμαινε ότι δεν ενδιαφερόταν και πολύ για το μαγαζί, τόσο που τα ποντίκια κυκλοφορούσαν ελεύθερα!!! Κάποτε σε παρατήρηση κάποιου πελάτη, ότι πέρασε ένας ποντικός ανάμεσα απ΄τα πόδια του, απάντησε αστραπιαία: Μη φοβάσαι δικά μας είναι, τα έχω εδώ για να κυνηγάνε τις γάτες που μαζεύονται απ’ έξω!!!

Το χιούμορ καμιά φορά έφθανε και στις αναμνήσεις από τα μαθητικά χρόνια, τότε που ρωτούσε η καθηγήτρια γαλλικών τον Γιάννη γιατί είναι πάλι χωρίς τσάντα στο σχολείο. Κι ο Γιάννης απαντούσε ετοιμόλογα: «Μαμζέλ, ντε λα σακ, αλλά μαντρί»!! Ή την έκθεση που έγραψε κάποιος για το πρώτο χιόνι και έγραφε το θέμα του σε λαγκαδιανή διάλεκτο:

-Όξουχμάζ, τα πλιάσκιάχκαν κι σκαλίζουν τσ' κουπρές, τα γορονάκια τρίβονται στα τελεφώνια, τα μπουμπάρια νικατεύουν τσ΄κουπρές κι κάνουν μπαλούδες!!!

Στη γωνιά της ταβέρνας ο Χρήστος προσπαθούσε να συμπληρώσει το ΠΡΟΠΟ, αλλά επειδή δεν είχε γυαλιά έδωσε το δελτίο να το συμπληρώνει ο Μήτσος. 12Χ, 12Χ, όταν έφτασε στον αγώνα  Αγγλία - Ισπανία, ο Μήτσος ρώτησε, Χρήστο εδώ τι παίζουμε; Αγγλία ή Ισπανία; Σκέφτηκε για λίγο ο Χρήστος κι απάντησε, βάλε άσσο ρε στην Αγγλία, γιατί εκεί κάθεται η Γιωργία Σπύρου απ' τη γειτουνιά μας!!! Το γέλιο που έπεσε ήταν απίστευτο για την λογική του Χρήστου, γιατί ήθελε να κερδίσει η ομάδα γιατί η γειτονοπούλα του ήταν ξενιτεμένη εκεί!!!!!!

Το κέφι κρατούσε καλά, ο Γιώργης έπρεπε να φύγει, αλλά το κεφάλι γύριζε, τα πόδια, ένα εδώ κι άλλο εκεί είχαν γίνει σαν οχτάρι, έγερνε από τη μια, έπεφτε απ΄την άλλη, και τότε γινόταν φιλόσοφος!!!

-     Μη χτάζτε που ο μπατζάς είνι στραβός!!! Ο καπνός ίσα πάει!!!

 Και μετά στον πρώτο που συναντούσε στον δρόμο του έλεγε πάντα ευγενικά:

     -Χρυσέ μου σε χαιρετώ εγκαρδίως!!!

Ο άλλος Γιώργης, έβαζε το καβουράκι του στραβά, για να μη φαίνεται το μάτι του γλαρωμένο, και από πεζοδρόμιο σε πεζοδρόμιο έφτανε στο σπίτι πανευτυχής και χαρούμενος για το γέλιο που έριξαν στην ταβέρνα.

Το χιονάκι συνέχιζε να πέφτει και η σόμπα είχε κοκκινίσει από τα κάρβουνα. Μια ρέγκα πάνω στη φωτιά σκόρπιζε τη μυρωδιά της παντού και ετοιμαζόταν ο δεύτερος γύρος της οινοποσίας. ’λλωστε που να πας το βράδυ; Όξουχμάζ!!!! (δηλαδή χιονίζει)